Herbert deel [2]

Ik was verbaasd dat ze mijn naam kende. Waarschijnlijk ook een lid van die belachelijke vrouwenclub waar mijn moeder lid van is. Ze houdt er van om te roddelen, Meestal over mij. Ik stond op en liep naar haar toe. Voordat ik iets kon vragen begon ze in de mand met bloemblaadjes stinkende vloeistof in te gieten. Ik hoorde haar nog wat in een vreemde taal spreken, Waarschijnlijk Latijn. Ik zit op het Atheneum. Ik kon makkelijk Gymnasium aan maar ben te lui om nog meet talen te leren. Na een tijdje roeren met haar vingers pakte ze een aantal blaadjes en gooide dat over mijn hoofd heen. Binnen enkele seconden draaide alles. En alles verdween. Voordat ik kon beseffen dat ik in de lucht zweefde klapte ik op een stenen grond neer ‘Oef’ kreunde ik. Het oude vrouwtje stond een beetje rond te kijken. Ik stond op ‘Mevrouw’ begon ik. Maar zij onderbrak me ‘Noem me Helena’ Ik knikte. ‘Helena, waar zijn we?’ ze zuchtte. ‘Mei 1437’ ik knipperde een paar keer met mijn ogen. ‘Pardon?’ ze glimlachte ‘We zijn in Endehoven, later werd dat Eindhoven’ Ik was nog aan het nadenken wat ze zei toen ze mijn gedachten onderbrak ‘Om hier een beetje zwijgend nadenken wat ik zei schieten we ook niks mee op, Ik heb je niets voor niets hier heen gestuurd’ ze begon door de ongelijke straat te lopen. Ik rende haar achteraan. Na een tijdje kwamen we op de markt terecht. Ik vond het prachtig.