Rêves à paris. Two

Je plofte neer in de zetel voor hen en keek hen vragend aan. Je wist dat hier iets niet juist was. Je vader nam uiteindelijk het woord. Marie, wij maken je zorgen om jou. ‘ zei hij. Niet nodig’ zei ik rustig. ‘ik denk het wel,’ ging hij verder. Je sluit je van alles af, zelfs van je eigen gevoelens. In de klas weiger je een woord te zeggen en weiger je vrienden te hebben. Je wil altijd alleen zitten… je moeder en ik hebben beslist er een psycholoog bij te halen, dat lijkt ons het beste. ‘ zei hij. Het zweet brak je uit, ze dachten toch niet dat ik daar naartoe ging. Je zag dat ze elkaar bang afwachtend aankeken. en dan naar jou. Je zat naar voor te staren. ‘Marie’ riep je vader. De zware stem van je vader bracht je terug naar de realiteit.. En opeens zette je verbaasdheid om in woede. ‘Jullie denken toch niet dat ik daar naartoe ga ?! Riep je kwaad. Je duwde jezelf uit de zetel en liep naar de deur van je kamer en smeet ze met een harde smak dicht. Je voelde de tranen opwellen, de tranen die je jarenlang hebt opgekropt. Je wou helemaal niet huilen. Maar alles kwam eruit. Je proefde de zoute smaak van tranen op je tong. En daar lag je dan, helemaal ingestort op de vloer van je kamer. Je gezicht helemaal nat van de tranen. En je ogen bloedrood & gezwollen van het huilen. Je hele lichaam schokte van het snikken. Je zag dat de deurklink zachtjes naar beneden ging en je moeder kwam binnen. Ze zag jou liggen en ook zij kon haar tranen niet meer bedwingen. Ze wou je in haar armen nemen maar je duwde haar ruw weg. ‘ Jullie willen mij doodongelukkig zien ! Jullie willen mij kapot! gilde je tegen haar. Ze schrok zichtbaar en liep je kamer uit. Je trok ruw je schuif open en nam je tekenblok en potlood. Je begon te toen je klaar was keek je ernaar en scheurde het dan in wild in stukken. Je begon nog harder te huilen.