Een verloren geliefde.
Lees ze!!!
Ze nam de foto weer van me over en keek verdrietig naar de jongen.
"En hoe ben je dan...?" Ik liet de vraag open.
Ze rommelde weer in haar tas en haalde er een begrafenis bericht uit.
Er stond een foto op van een vrolijke jonge indiaan die ik meteen herkende. Jacob Black.
Binnenin stond dit:
Jacob was een geweldig persoon.
Je kon altijd lachen met hem.
Zelfs op een donkere plaats als Forks kon hij de zon laten schijnen.
Hij was er altijd, voor iedereen.
Voor zijn vader, zijn vrienden en tot op het allerlaatst voor mij.
Hij stierf op een manier die hem wel paste...
In een poging een geliefde(mij eigenlijk)te beschermen.
Allemaal bedankt om een deel van Jacobs wereld te zijn.
Tekst opgesteld door Isabella Swan.
Je kon altijd lachen met hem.
Zelfs op een donkere plaats als Forks kon hij de zon laten schijnen.
Hij was er altijd, voor iedereen.
Voor zijn vader, zijn vrienden en tot op het allerlaatst voor mij.
Hij stierf op een manier die hem wel paste...
In een poging een geliefde(mij eigenlijk)te beschermen.
Allemaal bedankt om een deel van Jacobs wereld te zijn.
Tekst opgesteld door Isabella Swan.
Onderaan stond met een pen bijgeschreven.
'voor altijd de jouwe'
Als ik mens was geweest had ik gehuild.
Ik kon wel raden waaraan hij gestorven was. Bella's schepper had hem vermoord. Hij had dus wel degelijk geprobeerd haar tot het allerlaatst te beschermen, hoewel hij wist dat hij kansloos was had hij zich als een levend schild voor haar geworpen.
Ik werd afgeleid door het geluid van twee beren. Ik kuchte.
"Ik vind het heel erg voor je." Ze nam de foto van me aan.
"Wel eh, het lijkt me niet echt toepasselijk om nu te eten. Zullen we het voor gezien houden?" Ze schudde heftig met haar hoofd. Ik begreep het wel. Even je gedachten op nul zetten was op zulke momenten het beste.
"Wel in dat geval...wordt de lunch dadelijk opgediend mevrouw."
Ik probeerde er een grapje van te maken. En het werkte ze lachte en zette zich toen schrap.
Even later zaten we aan een rivier. Het leek erop dat Bella hier het grootste deel van haar tijd doorbracht. De hele omgeving was vervuld van haar geur.
Ik begon me een beetje zorgen te maken. Het leek erop dat Bella haar Jacob nog lang niet vergeten was. Ik beneed hem niet maar...ik kon niet langer doen alsof ik niet wist wat dit alles betekende. Wat haar aanwezigheid met me deed. Het feit dat ik gewoon de hele tijd naar haar moest kijken. Ik had het al drie keer langs de zijlijn mogen meemaken en dan nu was het uiteindelijk aan mij.
Ik was verliefd.
Ik keek gefascineerd naar elke beweging en vroeg me constant af waar ze aan dacht. Wat ze van mij vond. Ik kreunde gefrustreerd.
Bella draaide zich om en keek me vragend aan.
"Wel...Je hebt waarschijnlijk al gehoord dat sommige vampiers gaven hebben?" Ze knikte en trok toen weer zo'n gezicht.
"Ik ben er zo eentje...Ik kan gedachten lezen." Ze keek me verbijsterd aan. Ze vroeg zich waarschijnlijk af of ik de hare kon lezen, want haar gave was veel subtieler dan de mijne. Het zou me niets verbazen als ze nog niet doorhad wat ze allemaal kon.
"Van iedereen behalve...die van jouw. En dat ik de jouwe niet kan horen is verrassend frustrerend. Nu zit ik me de hele tijd af te vragen waar je aan denkt. Wat je precies bedoeld." Ze dacht er even over na en leek een besluit te nemen. Ze stapte naar me toe en plaatste haar handen om mijn gezicht. Er ging een elektrische schok door me heen.
Wat was ze aan het doen?
Reageer (1)
Ik was verliefd.
1 decennium geledenJEEEEEYYYY!!!