Rêves à paris. One

Zondag middag 14:00 u.

Je neemt het potlood in je hand. En zet grote lijnen op je papier die steeds fijner en kleiner worden. Geen detailgaat aan je voorbij. Het moet perfect zijn. Je ziet de jurk zo voor je ogen. Het wordt een gouden, lange , galajurk bezet met verschillende soorten diamanten. Het pauwenverenmotief werkte het helemaal af. Opeens hoort ze de trap kraken zware voetstappen komen steeds dichterbij. Je schrikt op en schuift alles snel bij elkaar en steekt het vluchtig in een kast. Je voelt de voetstappen nu heel nabij. Je neemt snel een tijdschrift en ploft neer in je zetel. Een paar seconde later komt je vader de kamer binnen. Je kijkt naar de grote gestalte die in de deuropening staat. ‘Wil jij even met Luka gaan wandelen? ‘ vraagt hij. ‘Wat ? Het is koud buiten. ‘ zie je op een verveelde toon. De zon schijnt heerlijk, Marie. zei hij, ‘en daarbij de buitenlucht zal je goed doen, je komt de laatste tijd alleen maar je kamer uit om te eten.’ hij zag er bezorgd, gekwetst & hopeloos dat ik alleen maar in mijn kamer wou blijven. ‘Ik heb geen buitenlucht nodig’ zie je kil. Je zag hem diep zuchten. Hij keerde zich om en slofte de kamer uit. Als je even later je kamer uitkwam om even naar toilet te gaan hoorde je jouw ouders tegen elkaar praten. ‘Zo kan het niet meer verder’ zie mijn moeder. Ze sluit zich helemaal af van alles en iedereen. ‘ Het is misschien beter dat we er een psycholoog bij halen, dit heeft lang genoeg geduurd. Ohnee’ dacht je. Je liep snel naar beneden, en toverde een glimlach op je gezicht voor je de kamer binnenkwam. ‘ ik ga toch maar even met Luka wandelen’ zei je. Met dikke tegenzin deed je zijn halsband om en liep met hem de voordeur uit. Je liep de straat uit en plofte neer op een bankje tussen de bomen. Je kwam hier wel vaker om inspiratie te halen. Niemand zag je daar, het was er lekker rustig. Vooral in de winter was het hier betoverend prachtig. Dan lag er een prachtig sneeuwtapijt die de hele grond bedekte. Kleine bevroren druppeltjes die zich vormden op doodlopende takjes. Daarboven een hemelsblauwe lucht. Dat was pure magie. Luka was zijn plasje gaan doen en kwam blaffend terug. Je deed hem terug de halsband op. Zijn halsband was speciaal voor hem gemaakt, zijn naam was er in gegraveerd. Jullie liepen samen naar huis, en toen je binnenkwam zaten je ouders naast elkaar in de zetel met een doodserieus gezicht.