#88.

Ik griste in mijn handtas, op zoek naar mijn mobieltje waar ik de afgelopen uren geen aandacht aan besteed had. Ik begon de gemiste oproepen te wissen. Er waren er ondertussen alweer een paar bijgekomen. Tom had ook een bericht ingesproken op mijn voicemail. Ik drukte mijn mobieltje tegen me aan en luisterde.
Chaya liefje, waar zit je? Alsjeblieft neem op. Bill, ze gaat niet opnemen, ook niet als je mijn gsm pikt. Maar weet je wel wat ze gezegd heeft, Tom? Ja, Bill, ieder woord. Vrouwendingen! Schreeuw niet zo Bill, straks maak je haar nog bang en durft ze niet eens naar huis komen. Ik heb ook hersenen, Tom! Bill, laat het nu. Haak in, voor je het nog erger maakt dan het is. Goed dan. Chaya… Ik hou van je.
Een biep-geluid weerklonk en ik klapte mijn mobieltje terug dicht. Ik had kunnen weten dat Bill zou bellen met Tom’s mobieltje. Aan de ene kant was het wel grappig om hun conversatie zo te horen, maar het drong ook tot me door dat ik hen ongerust gemaakt had. Misschien had ik iets beters moeten verzinnen, maar op zo’n momenten is helder nadenken moeilijk. Ik klapte mijn mobieltje terug open en staarde naar het scherm. Daarna richtte ik mijn aandacht op de ketting die aan mijn nek hing te biggelen. Das Schicksal. Het lot. Ik kon het op een moment als dit wel vervloeken. Mijn vingers omklemden het, terwijl ik met alles wat ik in me had hoopte op een wonder of iets dat me ging redden. Ik wilde het lot nog een tijdje aan mijn zijde. Het had mijn leven grondig overhoop gegooid, maar grotendeels op een positieve manier. Het lot moest vechten voor mij, het kon gewoon niet anders want ik wist dat ik nog te jong was om afscheid te moeten nemen. Ik moest mijn hart luchten en er was maar een persoon die daar op dit moment voor in aanmerking kwam. Ik liet mijn vingers over de toetsen glijden en wachtte af.