22.tracks

Zonder na te denken begon ik het spoor te volgen. Met mijn afgestompte brein probeerde ik me te herinneren wiens geur dit was. Het was in ieder geval een vamp.
Het rook naar Jason, maar er was iets vitaal anders, ik had er een andere herinnering aan... Het was in ieder geval een slechte.
"Godver..." mompelde ik zachtjes. Het was de vamp die me in het steegje had aangevallen, geen twijfel mogelijk.
Ik stopte en kleedde me zo snel mogelijk uit om te veranderen. Toen ik eenmaal in het enorme vierpotige monster was veranderd wierp ik nog een blik over mijn schouder naar het strand, de zon kwam al weer op. Ergens besefte ik dat dit de laatste keer zou kunnen zijn dat ik het zag.
Het was gevaarlijk om achter een vamp aan te gaan met je roedel. Als die er niet was, werd het gevaarlijker, maar zolang je aan de andere kant van de USA zat met niets op het spel viel het nog mee. Je zou kunnen vluchten. Je kon je hoofd koel houden. De vamps die je aanviel waren onvoorbereid.
Deze keer moest ik het alleen opnemen tegen een vamp die niet alleen voorbereid maar ook woest zou zijn. Ik had niet alleen zijn liefje vermoord, maar Jason had hem ook nog aan stukken gescheurd. Jake had me een keer verteld dat wraak een van de sterkste emoties in een vamp was.
En dan vocht ik ook nog bij het dorp waar mijn familie woonde, met mijn geur. De anderen zouden niet voorbereid zijn, ze waren bijna allemaal bezig met stoppen, geen van hen zou makkelijk kunnen veranderen.
Dit ging nog leuk worden.
Ergens wilde ik dat ik net als Taha Aki een of andere idioot bij me had om hem af te leiden. Ik zuchtte en rende het bos in. Ik verspilde mijn tijd. Niemand zou me kunnen helpen, zelf als ik zou huilen zouden de anderen niet op tijd zijn. En al waren ze dat wel, deze vamp zou zeker over Jason beginnen. Hij wilde me niet dood hebben, hij wilde wraak. Hij wilde dat ik pijn had.
Vaag besefte ik dat ik de oude grens met het gebied van de Cullen-bloedzuigers overstak.
Stel dat hij Jason al had? Zou ik dat niet gevoeld hebben?
Wat een onzin. dacht ik bij mezelf. Hij was mijn imprintee, we hadden geen roedelband. Ik kon zijn gedachten niet horen en dat was maar goed ook.
Naast de plek waar ik rende rook ik nog een spoor. Er klopte hier iets niet. Ik bleef de berg oprennen en pikte er nog een paar op.
En toen stond ik opeens stil. Dit was een knooppunt van de sporen.
Een val.