Hoofdstuk 10

(een uurtje later)

Andrew liet zich achterover op zijn bed vallen, 'wij hebben rust verdient Ella' zij hij vermoeid. Bella hoorde hem niet eens, ze keek uit het raam, naar de talloze sterren aan de hemel.
Andrew trok zijn wenkbrauw op 'Ella?'. Bella draaide zich om, ze straalde helemaal. 'zij je iets?' vroeg ze vrolijk. 'laat maar' zij Andrew verward. hij vond het vreemd, Bella was niet zo afwezig geweest in de afgelopen.. dag? dat hij haar al kende. hij had al een vaag vermoeden gehad, maar nu wist hij het bijna zeker: Hert had hier iets mee te maken. Andrew vond het maar niets, hij begon Bella echt leuk te vinden en nu was hij haar half kwijt.
Bella verliet eindelijk het raam. 'wat vind jij eigenlijk van Hert?' vroeg ze, niet omdat ze dat wilde weten maar om over Hert te kunnen praten. 'hij boeit mij niets' zij Andrew bot. 'waarom doe je zo? hij heeft je toch niets aangedaan?' vroeg Bella, Hert beschermend.
'is Hert het enige waarover je kunt praten?' Andrew was opgestaan en schreeuwde tegen Bella. 'als je zo gaat doen hoef ik hier niet meer te slapen!' Bella rende de kamer uit en knalde de deur achter haar dicht.
Andrew probeerde haar terug te roepen, ze was al weg. Bella, nog overtuigd dat zij niets fout gedaan had, plofte op haar bed neer en viel snel in slaap.
Andrew voelde zijn hoofd bonsen, gooide een kussen door de kamer. hij had niet moeten schreeuwen, maar zijn gevoelens moeten uitleggen. Nu was het te laat. Andrew smeet een lamp kapot en viel snikkend op de grond neer, in slaap.