Het spook van het theater *Bill love story* 39

Ik kijk mezelf nog over strak en bemoedigend in de spiegel aan. Een vrouw met een masker kijkt me terug aan. Ik sta statig op en draai me om naar me moeder. "Ja, moeder ik ben klaar." Dan zal ik je naar je vader brengen. Hij zal je verder naar het altaar begeleiden. Ik knik plegtig. En zet mijn gebroken gevoel maar op nul. Zoals ik de rest van mijn leven zal moeten doen.

Mijn moeder pakt mijn hand een loopt met me richting de grote zaal. Alles in het paleis in omgetoverd naar wit, roze en goud. De kleuren die ze voor mijn huwelijk hadden uitgezocht.

Bij de ingang van de grote zaal stond mijn vader de wachten. Hij gaf me een arm. En achter me stonden. 20 bruidsmeisjes om mijn sleep vast te houden. Voor ik de zaal betrad kreeg ik ook nog een groote sluiver om mijn gezicht te bedeken. Ook kreeg ik nog een masker. Mijn vader zij dat dat een idee van Yuki was geweest. Hij vond het trationeler. Ik vond het vreemd maar zette het masker toch op.

Zodra we helemaal klaar waren werden de groote deuren geopend. En de muziek begon gelijk te spelen. Het waren precies 100 stappen naar het podium. Dat had ik al toen ik klein was moeten leren. Ik had toen al vaak met Gia mijn huwelijk gerepeteerd. Toen droomde ik nog over het sprookjes huwelijk wat het zou zijn.

Elke stap ik zette leek te pijn in mijn lichaam minder te worden. Waarschijnlijk omdat ik eindelijk was gestopt met het tegenstibbelen. Ik wist nu dat mijn onvermeidbare lot is.

Pas toen ik op het altaar stond durfte ik op de kijken. Het viel me op dat mijn aanstaande ook een masker droeg net als ik. Dat had ik niet verwacht. Het was me ook nooit vertelt. Maar ja het was misschien ook wel beter. Zo ging het minder pijnlijk worden. Als dit het enige was wat Yuki kon doen. Dan was het maar zo.

Mijn vader verliet het altaar er ging op één van de twee tronen zitten naast me moeder. De zal zat stampvol met generalen, ministers en andere belangrijke mensen. Ik durfte geen oogcontact te maken met de man achter het masker. Ik was daar nu nog even niet klaar voor. Achter ons verscheen de keizerlijke priester. En de seremonie kon beginnen.

Het was een heel gebrabbel. Het werd in meerdere talen uitgevoerd omdat het ook buitenlandste gasten waren. Ik volgde het allemaal niet meer.

Toen kwamen die laatste paar belangrijke zinnen:

"Is er iemand die iets tegen dit huwelijk heeft? Laat die dan nu spreken. Of anders de rest van zijn leven zwijgen." Ergens in me voelde ik de edele hoop dat Tom naar voren zou springen. Mij van het altaar zou oppakken en dat we dan samen vluchte. Maar natuurlijk gebeuren zulke dingen niet in het echte leven.

"Neem jij Posilie Tioros Alim, Sada Maro Kyoko dit u wetige echtgenood in goed en slechte tijden. Het enige wat hij deed was een knik geven. Nog onbeleeft ook dacht ik in stilte. En neem jij Sada Maro Kyoko, Posilon Tioros Alim als u wetigen echtgenoot. Met een brok ik mijn keel antwoorde ik ja.

"Dan verklaar ik u tot man en vrouw. Keizer en Keizerin!"

Misschien denk je waar is het kus gedeelte gebleven. Maar dat is dus "Not Done" in Japan. Kussen en alle andere uitingen van liefde voor elkaar is verboden in het openbaar.

Er werd andere muziek gespeeld en dat was het teken dat ik en mijn "man" het bal moesten opende. De mensen werden naar de zijkanten gestuurt. Zodat er in het midden een groote cirkel onstond.

De gemaskerde man pakte mijn handen vast en bracht me naar het midden van de zaal. Een arm sloeg hij om mijn middel en met zijn vrije hand hief hij mij kin omhoog. Ik had hem al die tijd nog steeds niet aan gekeken. Maar nu kon ik niet anders.

En toen mijn ogen de zijne worden. Werd het plots zwart voor mijn ogen.

.....

Word vervolgt!