De ware aard van een player komt toch wel boven.

Mijn gsm trilde en op het scherm sprong de boodschap ‘Een nieuw bericht’, afzender onbekend. Ik opende het berichtje: ‘Rarara, wie ben ik?’ Meer stond er niet in. Wat een dom berichtje, dacht ik bij mezelf, maar ik was van plan het spelletje mee te spelen. ‘Ik ben niet goed in raadseltjes.’ Hiermee was ‘het ijs gebroken’. Nog geen minuut later sprong ik een gat in de lucht: mijn gsm trilde opnieuw toen hij rustig in mijn zak zat. ‘Blond, blauwe ogen & in klas 1B’ er schoot een beeld voor mijn ogen. Ik wist wie het was! ‘Kurt?’ antwoordde ik. En ja hoor, het was hem. Kurt is zeg maar de leukste jongen op school, de looks heeft hij ook mee, enkel het feit dat hij een enorme player is deed me twijfelen. Waarom praat hij tegen mij? Hij kan toch zo goed met meisjes overweg, zo speciaal ben ik niet.

‘Heey ellisje (:’ zo begon ons gesprek meestal. ‘Hoooi ’ was mijn openingszin. Na enkele luchtige opmerkingen kwamen we meestal aan diepere onderwerpen. Maar hij kon er goed mee overweg, voor een player. Zelfs toen ik vertelde dat ik nog steeds niet helemaal over de dood van mijn meme was of toen ik zeurde over problemen met mijn ouders; hij stelde me gerust. Het ondenkbare kwam stilaan naar boven: ik werd tot over mijn oren verliefd. Inderdaad, op de grootste player die ik me kon in beelden. Ik kreeg er buikpijn van en mijn eetlust verminderde. Was dit het allemaal waard?

Later heb ik mijn verliefdheid opgebiecht. Het stomste dat ik ooit gedaan heb. Het was niet wederzijds, maar wat hij wel zei was: ‘Ik zal ook nog wel vlinders krijgen voor jou. Let maar op!’ Maar die vlinders kwamen er niet. Nu nog steeds niet.

Vandaag blijkt dit het niet allemaal waard te zijn. We hadden afgesproken om ergens naartoe te gaan en ik was echt blij dat hij mee ging! Hij had toegestemd met enthousiasme. De enige spelbreker was het weer. Het ging regenen en onweren, maar ik wou per se dat hij meeging, dus zweeg ik tegen hem. Door het aller domste dat een mens kan doen, had ik hem per ongeluk verteld dat er vier redenen waren waar om hij niet zou gaan:
1. Het verschrikkelijke weer
2. Zijn vriend die hij zelf meeneemt, en ik niet ken.
3. Dat hij me best wel eens kan laten staan aan de ingang.
4. Regels.

En toen was het verkloot: hij wou niet meer wegens het slechte weer. Ja tuurlijk, dat zeggen ze allemaal! Hij durfde niet meer en zou me uiteindelijk toch laten zitten. Ik probeerde hem nog te overtuigen, maar het mocht niet zijn. In hetzelfde gesprek kwam ook nog uit dat hij een lief heeft, en toch blijft hij zo lief tegen meisjes doen. Ik kreeg ook nog opmerkingen dat ik te sarcastisch en te arrogant ben en dat ik ook niet lief genoeg was. Op dat moment knakte er iets binnen in. Was ik dan verliefd op iemand waar ik nooit goed genoeg voor zal zijn? Die me eigenlijk niet ziet staan? Die met alle meisjes flirt, maar als het ‘serieus’ wordt, het toch uitmaakt? Hoe kon ik zo dom zijn hier in te trappen?!

Nu weet ik dat de ware aard hoe dan ook bovenkomt. Kurt was niet de lieve persoon die ik dacht dat hij was. Ik zie nu dat hij ieder meisje kan krijgen en daar gebruik van maakt. Dat hij een grote mond heeft, maar een klein hartje. Ergens ben ik blij dat ik er van af ben, maar toch voel ik me gebroken.