Haar verhaal.

"En hoe zit het met jou? Hoe oud ben je? Wie heeft jou geschapen? Kortom wat is jou verhaal?"
Vroeg ik erg nieuwsgierig. Maar toen besefte ik dat ze dat misschien niet wilde zeggen.(Of kon zeggen. Ze had sinds ik haar ontmoete nog niets gezegd.)
"Als je dat tenminste wil vertellen."
Ze wierp me opnieuw haar pas toe. Volgens de pas was ze afgelopen september net twintig geworden.
"En hoe lang ben jij al een vampier?" Ze stak drie vingers op.
"Dan was je dus zeventien toen je veranderde net als ik."
Ik ging ervan uit dat ze drie jaar bedoelde, maar toen schudde ze heftig met haar hoofd. "Drie maanden maar? Hè? Waar is je schepper dan?"
Ze haalde haar schouders op, op een manier die zei: 'weet ik niet en het kan me niets schelen.'
Daar dacht ik even over na. Toen bedacht ik me dat haar gezicht lichtjes vertrok elke keer als ik schepper zei.
"O, jij had minder geluk dan ik." Ze knikte een beetje spijtig.
"Sorry. Ik ging ervan uit dat je ouder was omdat je jezelf zo goed beheerste zonder hulp. Persoonlijk had ik het nooit gekund. Op eigen initiatief dierenbloed drinken bedoel ik. Zelfs Carlisle wist niet dat het kon. Hij probeerde zichzelf uit te hongeren. Toen kwam er toevallig een groep herten voorbij en...Ja de rest kan je wel raden."
Bella dacht even na en haalde toen opnieuw haar portefeuile uit haar zak. Dit keer liet ze me een foto zien.
Op de foto stond een vrolijk groepje van vier mensen. Twee ervan waren blank en de twee anderen hadden een donkere huid. De blanke man op de foto had nog maar weinig haar maar datgene dat hij nog had had dezelfde kleur als die van Bella. Alleen krulde het heel erg. En ook de oogkleur hadden ze gemeen gehad. Hij stond achter zijn dochter.
Ik wist meteen dat die man de vader van het meisje moest zijn. Dat zag je gewoon aan de manier waarop hij achter haar stond. De man naast Bella's vader (want het was me ook duidelijk dat de prachtige jonge vrouw op de foto niemand anders kon zijn dan de betoverende vrouwelijke vampier die nu naast me zat.) zat in een rolstoel en had zwart haar en al even zwarte ogen. Om de een of andere reden kwam hij me bekend voor. Zijn gelaatstrekken waren erg ruw en zijn gezicht was gerimpeld.
De jongen die Bella in zijn armen hield leek erg op de man in de rolstoel. Hij was erg gespierd en keek net zo liefdevol naar haar als zij naar hem. Hij was ongeveer twee meter lang. Dat kon ik zien door het hoogteverschil tussen hen twee. Terwijl ik keek sprong Bella uit de boom.
"Hé waar ga je..."
Maar voor ik die zin af kon maken was ze al terug met een tas. Ze rommelde even en haalde er toen een pen uit.
Ze nam de foto en begon te schrijven. Ongeveer anderhalve seconde later gaf ze me de foto terug.
Op de foto stonden nu vier namen geschreven. Boven Bella's vader stond nu 'Chief Charlie Swan' bij Bella zelf stond 'Bella Swan net afgestudeerd' Bij de oude donkere man stond 'Billy Black Quileute oudste' en ten slotte bij de jongen die Bella beschermend in zijn armen hield 'Jacob Black monteur en...'
Ik vroeg me af waarom ze dat laatste niet had afgemaakt.
Waarom had ze niet gewoon geschreven 'mijn vriendje' of desnoods 'mijn eeuwige liefde'? Toen zag ik de ring om haar vinger. Er had verloofde moeten staan...Of nee, inmiddels had hij haar echtgenoot moeten zijn. Was dat de reden dat ze niet sprak? Was dit haar manier om te rouwen om haar verloren geliefde? En had ze bij Jacob's afbeelding niet verder geschreven omdat ze de woorden niet op kon schrijven?
Ik keek naar de jongen op de foto. Naar hoe beschermend hij haar vast hield. De liefde in zijn ogen terwijl hij naar haar keek. De liefde in haar ogen terwijl ze naar hem keek. Ik stelde me voor hoe hij elke dag zocht naar zijn verloren vrouw. Die voor altijd verdwenen was. Hoe machteloos hij zich nu zou voelen. En terwijl ik me dat bedacht voelde ik een diepe sympathie opkomen voor deze jongen. Hij was haar voor altijd kwijt. Terwijl hij haar voor altijd had willen beschermen. Maar hoewel zijn armen uitzonderlijk gespierd waren hadden ze haar onmogelijk kunnen beschermen tegen de vampier die het op haar gemunt had gehad. In gedachte beloofde ik de jongen-hoewel hij dat nooit zou weten-dat ik haar zou beschermen.
Ik keek naar haar vader de chief. Hoe hard hij ook zijn best zou doen, hij zou haar nooit vinden. Ook hem beloofde ik om voor haar te zorgen. En ten slotte naar de man die Billy Black heette. Waar kende ik zijn gezicht toch van? En die naam? Wacht eens even...Quileute...La puch.
En toen herinnerde ik het me weer.
"Aha, dus ze hebben je de legendes verteld?" Ze knikte een beetje aarzelend. Ze wilde de Quileute natuurlijk niet in een slecht daglicht plaatsen.
"Ach, je hoorde zo te zien min of meer bij hun familie dus ik neem het ze niet kwalijk. Ik zou het je ook verteld hebben als ik in hun schoenen stond."
Ik lachte vriendelijk naar haar.