Mijn verhaal.
Lees ze!!!
Nadat we de twee poema's genuttigd hadden liet ze me haar jachtmethode zien.
Ik was verrast toen ze gewoonweg in de boom sprong.
Ik keek haar verward aan. Ik had niets geroken. Had ze soms een gevoeligere neus dan ik?
Ze wenkte me ongeduldig.
Ach, proberen kwam geen kwaad. Wie weet rook je zo wel beter. Ik ging op een tak vlak naast de hare zitten en weer veraste ze me door het zichzelf gemakkelijk te maken op de hare.
"Eh, sorry hoor Bella maar ik dacht dat we nog wat zouden gaan jagen?"
Ze knikte. En keek alsof ik net iets heel doms gevraagd had.
Op de een of andere manier slaagde ze erin exact dezelfde uitdrukking te hebben die Emmet altijd had als hij vond dat iemand iets doms zei zonder hetzelfde geïrriteerde gevoel te veroorzaken. Het kwam juist heel erg vriendelijk over. Als een moeder die haar peuter op een domme verspreking wees. Geduldig. Als ik zou ontdekken wat ze bedoelde zou ik er vast zelf om lachen.
Ik keek nog wat beter om me heen en toen viel mijn oog op het hert. Het had een slecht geheelde poot en een diepe wonde. Toen ik die wonde bekeek viel het me op dat die onmogelijk door een van de poema's gemaakt kon zijn. De wonde was recht en waarschijnlijk met een mes gemaakt. Toen ik me dat bedacht zag ik dat Bella speelde met iets kleins dat met een kettinkje aan haar broek bevestigd was. Het was een zakmes.
Toen vielen de stukjes bij elkaar. Bella had waarschijnlijk eerst dit hert gevangen het gedood en vervolgens op deze weide gelegd. Dan had ze met haar zakmes een diepe wonde gemaakt zodat de geur van vers bloed zich kon verspreiden. Roofdieren zouden erop af komen en voilà zij had haar maaltijd. Alsof je in een restaurant op je bestelling wachtte.
En iets zei me dat ze met opzet een mank lopend hert had uitgekozen. Dat hert had de minste overlevingskansen. Op deze manier had het tenminste een pijnloze dood gehad. Ik maakte het me gemakkelijk.
"Interessante methode. Helemaal zelf bedacht?" vroeg ik bewonderend.
Als ze nog menselijk was geweest had ze vast gebloosd dat kon ik zien aan haar reactie. Ze knikte een beetje verlegen en haalde haar schouders op. Alsof het niet veel voorstelde.
"Maak je een geintje? Ik doe dit al zo'n zeventig jaar en mijn vader zelfs meer dan drie eeuwen en wij hebben daar nooit aan gedacht. Het is briljant."
Ze keek me met grote ogen aan. Ik dacht dat ze zich verwonderde over de leeftijd van mijn vader.
"Ja, Carlisle is ergens in de jaren veertig van de zeventiende eeuw geboren." Ze leek erg onder de indruk, maar ik kon zien dat ik haar vraag nog niet volledig beantwoord had.
"Ikzelf ben geboren in Chicago in 1901, in 1918 ben ik getransformeerd. Door Carlisle, hij werkte als arts in het ziekenhuis waar ik op dat moment op sterven lag. Mijn ouders waren dood en ik zou zeker sterven. Ik was zeg maar zoals dat hert dat wij nu als lokaas gebruiken. Kansloos. Daardoor kon Carlisle het voor zichzelf rechtvaardigen dat hij me transformeerde. Hij is altijd al als een vader voor me geweest. En ik heb hem nooit als iets anders beschouwt dan dat."
Ik zag hoe ze dat allemaal verwerkte. En opnieuw keek ze me nieuwsgierig maar ook een beetje verward aan. Ik besefte dat de jaartallen voor haar niet helemaal klopte. Ik had haar gezegd dat ik zeventig jaar lang op dieren joeg maar door de bijgekomen informatie wist ze dat ik al meer dan negentig jaar vampier was.
"Ik heb een tijdje op mensen gejaagd. Niet zomaar willekeurige mensen zoals anderen. Ik koos de monsters eruit. Ik dacht als ik een moordenaar vermoord die anders een heel gezin had afgeslacht dan ben ik zelf minder afschuwelijk dan hij. Maar na tien jaar kon ik het gewoon niet meer voor mezelf goedpraten." Ik liet mijn hoofd beschaamt hangen.
Plots lag er een hand op mijn schouder, ik keek op en staarde recht in Bella's mooie grote ogen.
Ik vond het jammer van die rode kleur. Ik had haar oude gezicht op haar pasfoto gezien. Ze had prachtige ogen gehad. Chocolade bruin en ontzettend diep. Erg mooi om te zien. En haar huid was altijd al bleek geweest. Alleen was hij toen ze nog menselijk was bijna doorzichtig geweest. En ongetwijfeld zijdezacht.
Ze schonk me een warme glimlach waardoor ik me meteen beter voelde.
Reageer (1)
Ben benieuwd waarom Bella niet kan of wil praten... =S
(Jouw verhalen zijn echt super btw 
)
1 decennium geledenSnel verder!!!!