No ID... 5

Ik liet mezelf weer iets dieper in het zachte, warme ziekehuisbed zaken. En liet mijn lichaam onspannen hoewel dat makelijker gezegt was als gedaan. Want wanneer ik thuis zou komen wist ik dat er een spreek met mijn naam erop daar stond te wachten.

Waar haalde ik het idiote idee vandaan om zomaar geld van een vreemde aan te nemen. Bill stond op uit zijn stoel. "Ik ga even naar de wc." Goed ik was nu dus alleen. Als ik van ze af kon komen was nu de perfecte kans. Ik hees mezelf op uit bed en ging op de rant tussen. Op viel gelijk weer achterover. Ik was te duizelig. Na een paar tellen probeerde ik het weer. Nu lukte het wel. Ik griste mijn kleren van de stoel naast het bed. Een schreef snel een briefje. Dat legte ik samen met de 2500 euro ik mijn bed. Voorzichtig probeerde ik een beetje te lopen. Dat ging moeilijk want ze hadden mijn lichaam vol gespoten met pijnstillers en verdovingen.

Eindelijk stond ik op de gang. In de verte hoorde ik de stemmen van Tom en Bill al dichterbij komen. Snel keek ik om me heen. Naast mijn kamer was een deur met daarop het bordje: "bezemkast". Ik pakte de rant van de muur stevig vast en werkte me naar de deur toe. Ik weet niet meer hoe ik het voor elkaar heb gekregen. Maar ik zat op tijd in de kast voor de jongens de hoek om kwamen lopen.

Ik kast was ik al gelijk door mijn benen gezakt. Ik zat dus op de grond met mijn oor tegen de deur. En probeerde wat op te vangen van het gespreek wat zich daarnaast afspeelde.

Tom's POV:

Glimlachend loop ik de kamer uit. Man, dat is echt lang geleden dat ik zo'n meisie heb onmoet. Eerlijk gezegt de eerste keer. Hopelijk mag ze snel weg. Dat gezicht van haar toen ze over "de Doki" begon. Dat moet wel erg belangrijk zijn voor haar. Één ding is zeker ik wil meer over haar te weten te komen. En dat is niet eens alleen omdat ze zo lekker is en een goede kleding smaak heeft. Zachtjes grinik in mezelf. Nu maar hopen dat ze me vertrouwd.

Ik kijk rond maar zie niet zo 123 een zuster lopen ofzo. Ik loop een stukje verder en daar staat de zuster die me had opgevangen toen ik met Dushi in me armen het ziekehuis was binnen komen rennen.

Het was allemaal zo snel gegaan. Ik zie het nu nog zo gebeuren. Het visdraad rond haar pols. De haaien vinnen in het water. Dushi die over de rand viel. Ik had haar in een reflexie mijn armen om haar middel gestagen. Haar hand was helemaal afgeknelt door het draad. Ik had met één hand het draad gepakt en het met mijn tanden doorgebeten.

Het draad has diep ik haar polsen gesneden en de slagader zelfs geraakt. Ik had mijn shirt in repen gescheurt en haar arm afgebonden. Daaromheen dan weer het visdraad om het bijelkaar te houden. Ik had Dushi opgetild, in mijn auto gelegt. En als een gek naar het enige ziekehuis op het hele eiland gescheurd.

Gelukkig hadden ze haar daar goed kunnen gehandelen. In de eerste instantie zou het hand waarschijnlijk geämputeerd moeten worden. Maar dat pikte ik niet. "Doe alles wat je kunt doen. Geld speelt geen rol." Dat maakte wel indruk. Al snel hadden een vervangende buis kunnen aanleggen. En de pols kunnen hechten. Dar gebeurde allemaal terwijl ze werd voorgepompt met bloed. Omdat ze daar zoveel van verloor.

De operatie had 4 uur geduurt. Ik had Bill in de tussentijd gebeld voor nieuwe kleren enzo. Hij kon gelukkig snel komen.

Die zuster had me als eerst opgevangen. Toen Dushi eenmaal die operatie kamer in was verdwenen. Ze vertelde me dat het wel weer goed met mijn vriendin kwam. Op dat moment kon ik niets uitbrengen. Het enige wat ik kon doen gespannen voor me uit staren.

Ik vraag haar wanneer Dushi weg mag. "De operatie ging beter dan we dachten. Ik denk dat we nu alleen nog maar moeten wachten tot de medicijnen uit haar lichaam zijn. En daar mag ze haar pols 1 maand niet gebruiken. Dus je zal goed voor haar moeten zorgen deze week." Ik knik opgelucht en loop terug naar de kamer. Onderweg kom ik Bill tegen die terug komt van de wc.

Samen lopen we naar binnen. Maar de kamer is tot onze groote verbazing helemaal leeg. Op het bed ligt een briefje en het geld dat ik Dushi had gegeven.

Een angstig gevoel versprijt zich over mijn lichaam. Snel gris ik het briefje van het bed. En lees het hardop:

....