63. Like a player, LOL

“Urgh, toch niet de ‘Star’.” Kreunde Taylor. “Ik word gek van die lui. De fotografen van dat blad zijn euh.. Zeg maar net als die paparazzi toen voor het hotel.” Hij trok een wenkbrauw op en meteen wisten jullie waar hij het over had. “Dat waren waarschijnlijk dezelfde fotografen.” Zei je chagrijnig. “Maar wat kun je er tegen doen?” Taylor keek nogal hopeloos. “Niks. Dat is dus juist het probleem. Ze kunnen je overal volgen, zonder dat je het door hebt en illegaal foto’s nemen. Sommige lui kún je niet eens betrappen.” Een diepe zucht ontsnapte uit Félicia’s mond. “En wat als je ze wél betrapt? Dán kun je ze wel aangeven. Voor stalking.” Door die opmerking werd het stil. “Dat zou nog wel eens kunnen. Dat zou nog wel eens heel goed kunnen!” Zei Taylor opgewekt. Even waren jullie enthousiast. “Maar hoe?” Was de vraag, die Taylor uitsprak. De moed zakte jullie alweer in de schoenen. “Geen idee…” Jullie waren ondertussen aan het eind van een straat gekomen en moesten nu wachten voor een stoplicht. “Taylor?” Fluisterde je. “Moet je niet even onherkenbaar zijn, ofzo?” Je giechelde, want je wist dat jullie aangestaard werden door de mensen die aan de overkant op het stoplicht stonden te wachten. Félicia wees onopvallend naar die mensen. “Ze staren ons aan.” Nu moest zij ook lachen. “Waarom kijken ze zo schaapachtig?” Het stoplicht sprong op groen en Taylor pakte Félicia’s hand beet en één handvat van jouw rolstoel. Ook zette hij nog snel een grote zonnebril op, die hem op een bij deed lijken. “Staat je goed.” Lachte je gesmoord. Je hield je hand voor je mond, want je wilde niet dat Taylor zou merken dat je stiekem keihard moest lachen. “Zo lijk ik een beetje een playertje, met twee meisjes aan mijn zij.” Zei Taylor met een glimlach, terwijl hij een totaal andere houding aannam en jullie meenam naar de overkant van de straat. “Ben je toch ook?” Grapte je en je moest proberen de mensen die langs jullie liepen niet uit te lachen. Zij wisten niet dat Taylor Lautner daar naast hen een beetje stoer liep te doen, om ervoor te zorgen dat hij niet herkend werd. Met de grote passen die Taylor nam waren jullie zo aan de overkant. “Kun je dan nu ophouden met playertje spelen?” Vroeg Félicia met een giechel. “Ik vind je eng zo.” Taylor pakte met één hand zijn zonnebril beet en keek eroverheen. “Je vind het leuk, of je kan oprotten.” Zei hij arrogant. Jij viel bijna uit je rolstoel van het lachen. Als hij zo deed leek hij zó erg op die Kane uit jullie klas. “Félies,” zei je, “weet je waar Taylor me nu aan doet denken?” Félicia keek je vragend aan, maar je staarde haar aan en na een tijdje begreep ze al wie je bedoelde. “Hahaha!” Lachte ze. “Je hebt gelijk!” Taylor deed zijn zonnebril af. “Mag ik ook even meegenieten?” Vroeg hij, nu als de normale Taylor. Nou ja, normaal, het is maar net wat je normaal noemt hè. “Nee, niks bijzonders.” Lachte je. “Je lijkt nu alleen heel erg op een jongen uit onze klas, Kane, heet ie.” Taylor trok een mondhoek omhoog en zette een verleidelijke blik op. “Was hij ook zo knap als ik?” Vroeg hij, nu weer op de player-manier. Hij ging ‘stoer’ tegen een muurtje staan met zijn handen over elkaar. “Nee, hij is véeele malen knapper!” Giechelde je en je wierp hem een kushandje toe. “En nu ophouden met dat playergedoe, Félicia heeft gelijk, je bent eng zo.”