2. With the Boats

Verwonderd keek ik naar alle lichtjes om me heen.
Wat had je toch een prachtig uitzicht vanuit deze boten! Het kasteel dat in de verte lag leek steeds groter te worden naarmate we dichterbij kwamen. Diep in gedachten verzonken streek ik met mijn hand door het water. "Is er iets?" Vroeg Draco bezorgd. "Nee hoor."
Ik zuchtte. "Nou ja, eigenlijk wel. Wat nou...
Wat als ik niet in Zwadderich terechtkom?"
"Dat gebeurt niet Christine, wacht nou maar af."
Hij sloeg een arm om me heen en gerustgesteld legde ik mijn hoofd op zijn schouder.
Zo zaten we daar een tijd lang, nietszeggend.
Stil uitkijkend over het donkere water.
Er is niemand die Draco kent zoals ik hem ken.
Ik ben de enige die af en toe iets te zien krijgt van zijn lieve, rustige kant. Als we met zijn tweeën zijn kunnen we gewoon helemaal onszelf zijn. En dat waren we nu, want er zaten geen andere mensen in deze boot. Beiden komen we uit een rijke, gerespecteerde tovenaarsfamilie. We zijn niet dom, ook niet de lelijkste.
En toch lijken mensen ons niet te mogen. Dus hebben we alleen elkaar en zijn we altijd samen. Niets vreemds aan, toch?
Blijkbaar zijn anderen het hier niet mee eens, want we worden vaak nagefloten en overal waar we komen roddelen ze over ons.
Zelfs toen we de trein instapten werd er gefluisterd en gestaard!
Ach, het went vanzelf. Mijn ouders zeggen er niets over, die zijn allang blij dat ik niet bevriend raak met dreuzels of modderbloedjes. Dat zou een schande zijn voor onze familie.
Ineens raakten mijn vingertoppen zand, in plaats van water, waardoor ik merkte dat we er waren; Zweinstein. Er liep een smal, kronkelend pad omhoog waarover alle eerstejaars naar de schoolpoort liepen.
Omdat het slecht verlicht was haalde ik mijn toverstok uit mijn gewaad en mompelde ik: Lumos Maxima. Naast mij zag ik Draco hetzelfde doen. We hadden al redelijk wat eenvoudige spreuken geleerd,
wat eigenlijk niet mag. Magie door minderjarigen buiten de muren van hun school is wettelijk verboden, heeft mijn vader mij verteld. Over het algemeen dan...
Het ministerie staat nogal positief tegenover onze families en Droebel bleef regelmatig een avondje bij ons eten. Dus doen ze alsof ze niets van ons getover afweten en is er niets aan de hand. Uiteraard maken Draco en ik daar nooit misbruik van.
In het witte licht van onze stokken was het kiezelpad al iets beter te zien. De voorste mensen van de groep waren al bij de deur,
die soepel naar binnen open zwaaide. Een aantal eerstejaars sprongen op van schrik. "Sukkels," fluisterde ik.
"Ja, nogal. Moeten we daarmee lessen volgen?" "Misschien."
Ik werd alleen al misselijk bij de gedachte.
Ik zou hier vast niet veel nieuwe vrienden maken.


Udo, Udo, Udo.
Geef mij maar een...