It's my life and my choice to have HIM!!

Ik had nooit gedacht dat het zo snel zou kunnen gaan. Maar als ik eraan terugdenk, dan heb ik er enorm vangenoten...
*Maart 2008*
Ik ben alleen thuis met mijn vriend, we zijn nu 5 maand samen en heel gelukkig. Er is nog 1 ding, iets wat we beide willen. Ik heb zo het gevoel dat het vandaag gaat gebeuren.
*tydsprong van enkele uren*
Het is gebeurd. geweest... Iets later komt mama thuis' En wat hebben jullie gedaan?' 'Een beetje tv gekeken, meer niet'
*1 maand en een half later*
Ik bel naar D. 'Hejj, kom je effe naar het speeltuintje?' 'Jep komende!!' En ik leg terug af. Ik wandel naar buiten met de hond en vertrek. Nog geen kwartier later ben ik er al, ik zie D. af komen fietsen en wandel naar haar toe. 'Hoi' 'Heej' De sfeer voelt nogal bderukt aan. Ze weet waarschijnlijk al wat er scheelt. D. merkt die dingen meteen. We wandelen naar het bankje en zetten ons naar. Voor ongeveer 10 minuten wordt er gezwegen terwijl we naar de spelende kinderen kijken. 'En?' vraagt D. ineens. Ik kijk haar aan en knik. Dan voel ik de tranen in mijn ogen prikken. D. schiet in actie en knuffelt me. Ik had het kunnen weten...
*enkele maanden later*
Vele discusies met mama later heb ik het dan toch maar aan papa verteld. Hij wilt er bij betrokken worden, maar dat is niet wat ik wil. Ook Patrick wil dit helemaal niet. Ik ben ondertussen al een tijdje niet naar school geweest. Ik ben er te slecht aan toe en heb platte rust gekregen... Het leven gaat gewoon verder
*5december 2008*
Na een uur lang zware arbeid is het dan eindelijk zover. Ik lijk geen adem meer te krijgen en verlies zelfs voor een ogenblik bijna het bewustzijn. Ik kan niet meer en val langzaam in een diepe slaap. Wanneer ik terug wakker word lig ik weer op die doodsaaie zieknhuiskamer. Vandaag best geen bezoek mer zei de dokter. Ik bel D. 'Hallo?' 'Hej D. Het is gebeurd...' 'Egt?' zegt ze totaal geschokt. 'Jh, kom je morgen aub langs?' vraagik wanhoopig. Ze is de enige die er altijd voor me is geweest. 'Jh' we bespreken nog wat en dan leg ik af. Ik ben te moe...
*De volgende dag*
ik word pas tegen de middag aan en merk dat HIJ ook op mijn kamer is. Ik kan niet uit bed dus kijk ik maar van hieruit. HIJ kijkt ook even naar me en ik lijk een lachje te kunnen herkennen. Enkele uren later arriveerd D. op mijn kamer begeleid door Patrick. Ze voelt zich precies een beetje ongemakkelijk met mijn familie in de buurt. Maar goed dat ze Patrick en mama al kent.
De dag gaat traag voorbij, net zoals de komende dagen.
*7 maanden later*
Ik heb nog geen dag spijt gehad van mijn beslissing. De beslissing om HEM te houden. HIJ is van mij, en van niemand anders. HIJ is mijn zoon...
Ik had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan, mijn zwangerschap. Maar als ik eraan terugdenk, dan heb ik er enorm van genoten. Hoe hij zich bewoog en schopte in mijn buik.
Ik heb ondertussen geleerd die vieze en slechte blikken te negeren en trots te zijn op wie ik ben, wie hij is en wat we hebben met ons 3tjes... Een gezinnetje