Hoofdstuk 38

William pov.

Mijn woorden lokten de reacties uit de ik had verwacht: verwonderde blikken. Maar zoals altijd, deed Nathan weer anders. Hij keek even verbaasd maar herpakte zich snel. Toen begon hij te lachen. 'Wat?' vroeg hij met tranen in zijn ogen van het lachen. 'Jij? Een vriendinnetje? Jij?' 'Ja.' zei ik knarsetandend. Mocht ik willen. 'Ha. Kleine Will wordt volwassen, daar lijkt het op. Een serieus vriendinnetje? Of weer een flirt, dat is namelijk..' 'Misschien serieus.' Ik begon erg geïrriteerd te raken en het bleef een tijdje stil wanneer ik mijn hoofd van Nathan afwendde. 'Delen we niet alles? Mag ik dan niet..' Nathan keek verlekkerd naar de dansvloer. 'Néé, Nathan.' zei ik fel maar hij ging er niet op in. 'Dan moet het eigenlijk wel een dom blondje zijn.' ik perste mijn lippen op elkaar. Even was ik te koppig om naar hem te luisteren, en wilde ik hem als een klein kind negeren maar dat lukte niet. Mijn nieuwsgierigheid was groter dan mijn kwaadheid. 'hoezo?' 'Wel..' hij draaide zijn hoofd nog snel even naar de dansvloer voor hij antwoord gaf. 'Dat ze niet reageert op die diefstal.' een lachje. 'Dat ze daar niets van doorheeft. Dom blondje dus. Maar die zijn net de beste - doen gewoon wat je wilt zonder te vragen.' Ik hield mijn adem in toen hij een tweede lachje liet horen. Lauryn was helemaal geen dom blondje, in tegenstelling en.. Maar ik besloot het spelletje maar mee te spellen. Sorry Lauryn. 'Inderdaad.' zei ik met een gefakete glimlach die er niet al te best moest uitgezien hebben. In mijn ooghoeken zag ik ze bezorgd naar me kijken en mijn hartritme versnelde minstens tot tien keer. 'Jongens, praten we straks verder? Pauze.' 'Jep.' Nathan stond op en ging naar die gewillige meid zonder me een blik waardig te keuren en na een knikje naar de rest ging ik naar de dansvloer. Naar Lauryn. In mijn rug priemden Davids donkere ogen. 'William!' Lauryn keek even naar Rose, die daarna wegging, en liep naar mij. Even leek het alsof ze me een knuffel ging geven maar ze bleef met bezorgde ogen op haar plaats staan. Het was stil wanneer ze mijn gezicht probeerde te ontcijferen en zo kreeg ik de tijd haar eindelijk goed te bekijken. Haar blonde haar hing los over haar schouders en glinsterde in het non-stop knipperende licht. Het krulde een heel klein beetje door al het dansen. En haar ogen. Ze waren tussen het lichtblauw en saffier-blauw. De mooiste edelstenen ooit.. Haar jurk paste bij haar. De zwarte stof omsloot haar lichaam mooi en maakte haar schattig. Ze wàs schattig. 'Eu..' uiteindelijk was ik diegene die de stilte moest verbreken. Al snel steeg al het bloed naar mijn hoofd en hoopte dat ze mijn rode kop niet opmerkte. 'Eu.. Ik denk dat we wel moeten gaan dansen om geen argwaan te wekken. Op de stomme manier.' Ik stotterde maar wat en wenste direct dat ik het nooit had gezegd. 'Wat?' de afkeer was in haar stem duidelijk te horen. 'Waarom?' 'Omdat ik heb gezegd dat je mijn vriendinnetje bent.' nòg roder.