Because you were/are special to us/me (FTSK) 60

"Oké, ik kom wel mee. Maar ik maak het echt niet laat. Het is dan wel vrijdag maar ik ben moe, heel moe." Waarom kan ik niet gewoon nee zeggen tegen de jongens? "Geen probleem. Je gaat wanneer je wil maar je moet minstens meegaan naar waar wij je brengen." antwoordt Kent. "Jullie zijn raar" Ze halen hun schouders op en trekken mijn tas uit mijn handen. Ze draaien me richting de voordeur en duwen me mee naar buiten, naar een auto van één van hen. "Waar is Kyle?" vraag ik achterdochtig. "Die zie je straks" belooft Austin. "Het is jullie geraden." dreig ik.

De jongens rijden me naar een verwen-oord. "Jongens, het is 7 uur, ik denk niet dat het nog open is hoor." merk ik op. "Ik denk dat je maar beter daar binnen kan gaan." antwoordt Jonathan. Argwanend kijk ik hen aan. Ik stap de auto uit en trek aan de deur. Tot mijn grote verbazing is ze open. Verwonderd ga ik naar binnen. "Goedenavond, u moet Elisa zijn" begroet de receptioniste me. "Ja, dat ben ik" antwoord ik haar vriendelijk. "Meneer Burns wacht op u. De eerste deur rechts" Verwonderd ga ik naar de deur die ze me aantoont.

Als ik in de kamer ben zie ik Kyle daar liggen. Hij wordt gemasseerd door een vrouw. Een andere vrouw doet me teken dat ik op het bed voor haar moet gaan liggen. Ik ga op het bed liggen en ze begint me ook te masseren. Dat was net iets wat ik nodig had, even verlost worden van alle stress. Als dat gedaan is neemt Kyle mijn hand en trekt me naar zich toe. "Ik moet je iets vragen." zegt hij terwijl hij me kust. "Ik moet jou ook nog iets vertellen." zeg ik zenuwachtig. "Zeg jij maar eerst" zeggen we tegelijk. "Doe jij maar" opnieuw tegelijk. "Laat het ons dan maar gewoon tegelijk zeggen" gaan we weer tegelijk verder. "WWil je met me trouwen?" vraagt hij terwijl hij op 1 knie gaat zitten en een doosje voor zich uithoudt. "Ik ben zwanger" zeg ik op hetzelfde moment. Verbaasd kijken we elkaar aan. "Ja, dat wil ik maar al te graag." antwoord ik. Blij komt hij recht, schuift een ring rond mijn vinger en kust me. "Meen je dat?" vraagt hij. "Alles wat ik zei meen ik." zeg ik met een lachje op mijn gezicht. Hij heeft nog steeds niet echt gereageerd op het nieuws dat ik zwanger ben. "Groeit er echt een kleine Kyle daar?" vraagt hij verbaasd en wijst naar mijn buik. Ik knik. "Dat is geweldig." Blij knuffelt hij me en geeft me een lange passionele kus. "Wil je hier nog iets doen of wil je naar huis? Niet om bod over te komen, maar je ziet er best wel moe uit." vraagt hij. "Ik pas me wel aan aan jou hoor, maak je geen zorgen." antwoord ik. "We kunnen maar beter naar huis gaan of je valt nog staand in slaap" lacht hij. We gaan samen naar de receptioniste en leggen haar uit dat we eigenlijk liever naar huis zouden gaan. "Geen probleem, hopelijk heeft u genoten van uw korte verblijf hier in het salon." Kyle en ik knikken vastberaden.

Na enkele dagen was de trouw al helemaal geregeld. In tegenstelling tot de trouw met Fabian hadden we geen woordenwisselingen over wie wel en wie niet zou komen, laat staan dat we sinds we samen zijn al eens ruzie gemaakt hebben. Kyle en ik zijn al enkele keren bij de gynaecoloog geweest. Sinds de laatste keer is duidelijk geworden dat we een jongen verwachten. De trouw vindt pas volgend jaar in augustus plaats, 18 augustus. Tegen dan zal iedereen mini-Kyle gezien hebben. Over Kyle gesproken, die is heel trots dat hij binnenkort in het gezichtje zal kunnen kijken van een kleine Kyle. We hebben trouwens besloten hem Jamie te noemen.

Vandaag ga ik met Caleb, Kent, Marc, Austin en Jonathan mijn trouwjurk uitkiezen. Kyle loopt al een hele ochtend te mokken dat ik met al zijn vrienden ga lopen ben en dat hij zich thuis zal moeten vervelen. In plaats van medelijden met hem te hebben en uiteindelijk te besluiten één van hen thuis te laten, zit ik hem al een hele ochtend uit te lachen. Ik weet dat het niet lief is maar het is zo grappig om hem zo te zien.