31. What's really going on?

'Waar neem je me mee naartoe?' Percy keek me nieuwsgierig maar zeker nog geschokt aan. 'Naar mijn huisje.' Ik moest hem die spullen laten zien. 'Oh.' hij lachte even heel jongensachtig maar zijn stem sloeg over. 'Hoezo?' 'Ik moet je iets tonen.' 'Oh, oké..' De rest van de wandeling was hij stil, en dacht na. Net als ik. Dit moest een misverstand zijn. Ik wist maar een paar dagen wat ik was en ik zou al de redding van Olympus zijn? Of de ondergang? Ja, een echt misverstand. Wat konden de machtige Goden te vrezen hebben? 'Zo.' we kwamen bij mijn huisje aan en liet hem binnen. Jessica staarde verwachtingsvol van mij naar hem. Ze leek best rustig, alhoewel ik nog een appeltje met haar te schillen had. 'Hoi Percy.' Hij draaide zich naar haar en lachte zenuwachtig. 'Hey Jessica.' 'Wat moest je nu laten zien?' Hij keek me terug aan. 'Die stomme profetie waar iedereen over bezig is.. ondergang of redding.. gék zijn ze, gék.' mompelde hij en stak zijn handen in zijn broekzakken. 'Pardon? Profetie?' ik keek hem met bijna dichtgeknepen ogen aan. 'hé, keek naar hààr!' hij wees naar Jessica. Ìk weet niets van die profetie want dat was het veiligste. Zij daar weet 'm zeker wel. Iedereen.' 'Jessica?' Ik keek haar behoedzaam aan en ze wist niet hoe te antwoorden en tegen wie. 'Laat zien wat je hem wilt laten zien, Roseline.' En dat moest ik nu wel. 'Hier.' ik bracht de zware rugzak naar hem. 'Kijk maar.' Hij twijfelde alsof het allemaal een grote grap was, maar stak dan zijn hand er toch in. 'What the.. Wauw.' Hij haalde al snel het speciale zwaard eruit en floot bewonderend tussen zijn tanden door wanneer hij het omhoog stak. 'Het jouwe.' zuchtte ik wanneer ik naar zijn glinsterende ogen keek. Jongens. 'ik wil het niet.' Hij keek me raar aan met terug een opgetrokken wenkbrauw:'Meen je dat nou?' Ik knikte en friemelde aan een van de riempjes van de rugzak. 'Wauw, bedankt! Dat is zo'n zwaard als dat van Luke... Hé.' Hij draaide zich beschuldigend naar Jessica. 'Dat is het, hé? Luke die wilt toeslagen en Kr..' 'Zwijg toch, Percy!' riep Jessica en keek angstig naar mij. Maar ik had het wel begrepen. 'En nu is het genoeg!' ik ging recht voor mijn beschermster staan. 'Jessica. Ik heb Artemis gehoord over een soort opdracht en nu is er een soort.. profetie! Ik word er gek van en ik wil het weten, nu! Ik heb het volste recht. Dus als jij nu niet mee.. ' 'Ja!' viel Percy me bij en ik keek even kwaad aar hem omdat hij me onderbroken had en hij was snel stil. 'Als jij nu niet snel iets zegt dan oefen ik mijn krachten op je uit tot je uitleg geeft.' 'Maar, maar..' ze begon te stotteren, duidelijk bewust van mijn dreigementen. 'Chiron.' 'Natuurlijk, Chiron.' Percy rolde zijn blauwe ogen. 'Breng ons als de bliksem naar hem.' 'Chiron is weg.' Jessica trok een gezicht. 'En hij kan het uitleggen, dus..' Ik en Percy zuchtten hoorbaar. 'Wel, geweldig dan.' mompelde ik en beende het huisje uit.