Because you were/are special to us/me (FTSK) 59

De dag vliegt voorbij. 's Avonds als we thuis komen en ik mijn ouders op het terras in de zon zie zitten, besluit ik met hen te gaan praten.

"Mama, papa. Ik wou graag even met jullie praten." Mijn ouders knikken en zetten zich meteen rechtop in hun stoel. Klaar om het ergste te horen wat ze hun maar kunnen inbeelden. "Ik ben tot het besef gekomen dat jullie de afgelopen 25 jaar heel veel voor me betekenden. Zoveel dat ik niet zeker weet of ik wel naar Amerika wil zonder jullie. Ik heb er met Kyle over gesproken en hij heeft met zijn ouders gebeld. Ze gingen uitkijken voor een huis en 2 jobs zodat jullie ook daar meteen kunnen gaan werken en een dak boven jullie hoofd hebben... Als jullie bereid zijn natuurlijk mee te gaan." Mijn ouders kijken me verrast aan. "Ik weet dat dit jullie overvalt, maar ik heb de afgelopen 25 jaar dag in dag uit met jullie samengeleefd, jullie hebben me alles gegeven wat ik maar nodig had. Ik kan het begrijpen als jullie hier willen blijven, jullie hebben jullie leven hier opgebouwd." vervolg ik. "Ik zal het eens bespreken met mijn baas, misschien krijg ik nog een job in de afdeling in Amerika. Dat zou handig zijn, ik blijf in hetzelfde bedrijf, ik ken het als mijn broekzak." Mijn moeder knikt. "Ons bedrijf heeft dan wel geen vestiging in Amerika maar ik wil het wel bespreken op mijn werk. Ik denk niet dat ik je zou kunnen missen, toch niet voor een jaar." Ik knuffel hen beiden en ga dan bij de jongens zitten in het gras. Ik nestel me bij Kyle en leg een arm rond hem. "Ze gaan het bespreken." fluister ik blij in zijn oor. Hij tovert zijn mooie lach op zijn gezicht en kust me. "Het komt allemaal in orde, dat beloof ik je."

De 2 weken in België vliegen voorbij. Ik heb al mijn gerief ingepakt. Mijn ouders hebben alles besproken op hun werk. Mijn vader kan beginnen in de vestiging in Amerika en mijn moeder moet in een ander bedrijf beginnen maar dat vind ze helemaal niet erg. Ze moeten wel elk nog een aantal maanden blijven werken in het bedrijf in België. De ouders van Kyle hebben uitgekeken voor een huis en een job voor mijn moeder. Een huis hebben ze nog niet meteen gevonden maar ze hebben wel enkele jobs die ze mijn moeder willen aanbieden.

Op het vliegveld nemen we afscheid van mijn ouders en gaan dan door naar het vliegtuig. Eens in Amerika aangekomen worden we verwelkomt door de ouders van Kyle. Pas als we bij hem thuis aankomen besef ik dat ik mijn job heb opgezegd in België maar dat we helemaal niet uitgekeken hebben naar een job hier in Amerika. "Euhm, Kyle, ik heb een probleem." Kyle kijkt me verward en ongerust aan. "Ik heb geen job" Met een grijns op zijn gezicht komt hij naar me toe en omhelst me. "Kyle, ik weet niet vanwaar die grijns maar ik vind het helemaal niet zo grappig dat ik geen job heb. Ik wil ook geld verdienen, ik wil je niet laten opdraaien voor alles." reageer ik. "Geen nood, de jongens en ik dachten al zoiets, daarom hebben we met onze manager gesproken, hij heeft gezegd dat je op tour ons merch-meisje (ik kan even niet komen op het Nederlandse woord daarvoor )mag zijn. We gaan trouwens binnen 2 weken op tour." vertelt hij me. "Maar, daarmee verdien ik toch niet genoeg? Niet dat we het zo hard nodig hebben maar..." ratel ik. "Maak je geen zorgen, het is een tussenoplossing. Je start gewoon met zoeken morgen, of overmorgen of wanneer dan ook. Als je een job gevonden hebt dan stop je bij ons." stelt hij me gerust.

De maanden vliegen voorbij. Mijn ouders zijn in Amerika en we hebben alle 3 een job. De dag voor de tour begon antwoordde een bedrijf dat ze me graag wouden aannemen. Ik begon dus weer alles uit te pakken.

De jaren vliegen voorbij, Kyle en ik zijn nog steeds gelukkig. Ik ben net terug van mijn werk en open de voordeur. "Hey Elisa, wat dacht je van een avondje door te brengen met ons?" vraagt Caleb, die me samen met Marc, Austin, Kent en Jonathan staat op te wachten. "Jongens, op gelijk welke dag zou ik niet liever willen dan met jullie mee te gaan maar dit is echt wel een slechte timing hoor. Op het werk is het een chaos. Ik heb nu echt geen zin in het skatepark of iets anders." antwoord ik moe. "Ah, komaan. We brengen je op tijd terug. Je zal nog nooit zo blij geweest zijn om eens weg te gaan." dringt Jonathan aan.