Hoofdstuk 55

'hé, onze verloren vogel is naar het nest teruggekeerd. Ik wist het wel.' Mijn woorden lokten verschillende reacties uit. Nathan staarde me ironisch aan met een wrange glimlach. Jake zuchtte blij en grijnsde naar me en David, ja nou.. was David. En de rest deed zoals ze altijd deden. 'Ik dacht er net aan; waar is Will nou gebleven?' 'Ik was gewoon even slechtgezind.' zei ik met een gemaakt glimlachje, de woede pompte nog door mijn hele lijf. 'Ik zou jullie nooit in de steek laten, weten jullie toch?' 'Natuurlijk wel.' Nathan leunde naar achteren alsof hij een koning was. Wat een ego had die gast. 'Nathieee..' een jonge vrouw met steil bruin haar en een enorm kort kleedje ging op zijn schoot zitten. Ik zuchtte, maar zo stilletjes mogelijk. 'Wil je met me dansen, Natie?' Ze keek hem met een kinderachtig pruillipje aan. ik beet op mijn lip om het niet te gaan uitgieren van het lachen. Zo goedkoop zou Lauryn nooit zijn.. ging ik nu ook al iedereen met haar vergelijken? 'Nee, Lisa.' Nathan duwde haar weg alsof ze een stuk speelgoed was en ze leek het niet eens erg te vinden. 'Oké Natie. Maar als je deze avond tijd hebt.' ze keek hem grijnzend en verleidelijk aan. 'Zeker.' hij lachte ondeugend en weg was ze. Oké, nu moest ik zeker moeite doen om niet te lachen. 'Zo, Willy.' ik kreeg braakneigingen van die bijnaam. 'Waar hing je de laatste dagen uit?' Wat haatte ik Nathan maar ik durfde hem toch niet te beledigen. Iedereen voelde de duistere sfeer die altijd rond hem leek te hangen. 'Ik had een houvast nodig. Ik heb een tijdelijke woonplaats en een tijdelijk jobje.' 'Waar komt dàt opeens van?' David keek me met geharde ogen aan. 'Ga je uit de club?' 'Niemand gaat uit de club.' siste Nathan. 'Dat doe ik ook niet. Hé, jongens, chill eens even.' zei ik zo rustig mogelijk. 'Ik ben de hele tijd bij jullie, doe wat jullie doen. Ik heb alleen een jobje..' 'Hmmhm.' Nathan rolde zijn ogen en ik kreeg een bittere smaak van haat in mijn mond. 'Zal wel. Ik wist wel dat je niet zonder ons kunt.' 'Welkom terug, maat.' Jake gaf me een duwtje tegen mijn schouder en een moment kruisten onze blikken elkaar. "Het is oké." wilde zijn blik me zeggen. "Ze weten van niets. Ik heb hen niet verteld dat jij die diefstal hebt gepleegd." Het was best een fijne kerel, Jake. Maar je moest hem zeker niet kwaad maken. 'Maar dus om voort te gaan, ik weet een plaats waar.. he.' Nathan zat rond te kijken en zijn blik viel duidelijk op iets wat hij plezierig vond, aan zijn blik te zien. 'Zij daar. Hoe heet ze ook al weer? L..' Lauryn. 'Lauryn.' prevelde ik en keek haar aan terwijl ze aan het dansen was. 'Juist, ja.' Nathans mondhoeken krulden zich om tot een triomfantelijke glimlach. 'Dat is dàt meisje. Ze heeft niets in de gaten. Dus weet ze ook niet dat wij die overval hebben gepleegd. Hmm, en ze is best mooi, zeg. Maar dat wist ik toen ook al.' Hij grinnikte even. 'Als je me even excuseert.' Hij keek opzettelijk even naar mij. Hij wist dat ik haar die eerste keer zag zitten en hij wist ook dat ik er niets tegen kon doen als hij naar haar ging. Ik haalde heel snel adem en kneep mijn handen tot vuisten. Even dacht ik dat ik mezelf niet kon tegenhouden. 'Dus dag.' Hij stond op en keek nog eens. Het was duidelijk dat hij een reactie wilde uitlokken. En toch draaide hij zich om om naar haar te wandelen. 'Nee.' siste ik tussen mijn tanden door. 'Nee, dat doe je niet.' Geamuseerd keerde hij zich terug om naar mij: 'En waarom niet? Ik heb zeker het recht om naar alle meisjes te gaan die ik wil.' 'Niet zij.' ik haalde diep adem. 'Want ze is mijn vriendinnetje.'