21. Beach

Lang nadat Emily terug naar huis was gegaan zat ik nog op het strand naar de horizon te staren. Ergens besefte ik wel dat het was gaan schemeren, maar wat maakte het uit?
Wat maakte nog iets uit?
Ik stond op, en begon te lopen, langs de zee. Ik moest mijn hoofd legen, Jason bestond niet, daar moest ik mezelf van overtuigen, anders werd het niks.
Wordt het wel iets als je hem vergeet, dan? vroeg een vervelend stemmetje achter in mijn hoofd.
Ja, en houd je bek nou maar. Antwoordde ik in een reflex, dit was wat ik had gedacht als het een andere wolf was geweest in mijn hoofd.
Ik zuchtte.
Ik had het Em moeten vertellen. dacht ik.
Na een tijdje besloot ik dat dat niet waar was, ze zou me niet begrijpen. Er was maar een bepaalde hoeveelheid pijn die je je kon voorstellen als je gelukkig was. Zij was gelukkig, ik niet. Dat was een feit.
"Wat een onzin." mompelde ik. Hij was mijn imprintee, wat was het probleem dan?
Vamps, weerwolven... Wat was het verschil? We waren beiden monsters en we hadden beiden eerst geleefd als mensen.
Maar vampiers aten mensen, en wij niet. Zij waren de echte monsters. Wij deden geen vlieg kwaad. Het enige wat wij deden was de mensen verdedigen. Wij waren goed, zij slecht. Het waren gewoon vieze vuile stinkbeesten!
Maar hoe kon Jason nou een monster zijn? Hij was een slachtoffer.
Maar wel een slachtoffer van vamps. Als die niet hadden bestaan...
Ik schudde mijn hoofd. Dat kon ik me niet eens voorstellen. Als de vamps die Sam en mij hadden laten veranderen niet hadden bestaan... Als mijn vader niet dood was gegaan. Niets zou hetzelfde zijn. Ik zou geen vrienden zijn met Jake, en misschien nog steeds samen met Sam, en ik zou Jason nooit hebben gezien.
Zou het het waard zijn? Ik was ongelukkig, ja. Maar ik hield echt van Jake, vriendschappelijk dan. En mijn band met Em was vast te herstellen.
En zou ik echt gelukkig zijn geweest zonder Jason? Ik was nu ongelukkig, maar dat was alleen maar omdat hij vamp was. Hem niet kennen... Ergens leek dat nog vreselijker.
En toen rook ik het.