Hoofdstuk 8

'Blue Bar?' Ik wendde me tot William en trok zonder ik het doorhad een gezicht. 'Ja.' hij lachte flauwtjes. 'Is toch leuk?' Ik perste mijn lippen op elkaar en schudde mijn hoofd. 'Je kan dansen.' 'Hoe dansen?' ik trok mijn neus op. 'Zo dansen? Dat noem ik niet dansen. Dat noem ik sexistisch aan elkaar plakken.' Hij moest grijnzen. 'Dan dans je op je eigen manier. je kan het goed dus waarom niet?' En hij wilde zijn hand opheffen om iets te doen maar hij bedacht zich. in plaats daarvan mompelde hij verlegen nog een keer. 'Je kan het.' 'Dankje.' mompelde ik dan weer op mijn beurt. 'Dus we gaan?' hij keek me hoopvol aan, wat wàs er toch aan de hand? Ik haalde mijn schouders op: 'Moet wel, zeker?' Hij lachte mijn favoriete lach met zijn tanden bloot en glinsteringen van plezier in zijn ogen. Hij zag eruit om op te eten. 'Je bent niet zo'n fuifbeest.' het was geen vraag, eerder een conclusie maar toch had zijn stem een vragende ondertoon. 'Juist.' Hij lachte terug en ik kreeg het bloedheet. Mijn hoofd tolde helemaal.. wat had ik nou? Ik leek wel een kip zonder kop die wezenloos zat te glimlachen en naar adem te happen. Wat moest hij wel niet denken? Maar die extra zuurstof leek wel te helpen om me terug zuiver te laten nadenken. 'Wat is dat plannetje? Justin wilde het niet zeggen..' Hij aarzelde even om mijn blik maar leek erna toch zeker. Alsjeblieft, laat hem het zeggen - 'Nee.' zei hij en ik zuchtte prompt. 'Sorry Lauryn. Het is nu tussen mij en Justin. Je komt het wel teweten, oké?' Hij keek me smekend aan. 'Je denkt dat ik weiger, he? Als ik het niet teweten kom als ik daar waar het gebeurd niet ben?' 'Misschien.' gaf hij toe.