Proloog.

Ik keek geamuseerd naar het stelletje voor me.
Ze zaten nu al een hele tijd smoorverliefd naar elkaar te kijken.
Het meisje leunde tegen de schouder van de jongen, haar hoofd in zijn richting gedraaid. Zo nu en dan boog hij zijn hoofd lichtjes om haar te zoenen.
Ze waren op verschillende vlakken elkaars tegenpolen.
De jongen was erg gespierd en misschien wel twee meter lang. Hij had een donkere huid en zijn zwarte haren waren kortgeschoren. Zijn al even zwarte ogen priemden smoorverliefd in de hare.
Het meisje had ook donkere ogen en donkere haren maar dat was dan ook de enige fysieke overeenkomst die ze hadden. Ze had fijne gelaatstrekken terwijl het gezicht van haar vriendje veel grover gevormd was. Ze was bleek, haar huid was bijna doorzichtig en zag er erg zacht uit. Ze leek naast hem erg klein hoewel ze een vrij normale lengte had. Haar haren golfden elegant over haar rug en als ze recht zou staan zouden ze waarschijnlijk tot ongeveer aan haar middel komen. Alles bij elkaar een vrij kwetsbaar uitziend meisje dat de bescherming van haar vriendje goed kon gebruiken.
Het grootste verschil tussen hen twee was wel hun geur.
De jongen rook gewoon afstotelijk. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om mezelf met hem te voeden. Het meisje daarentegen rook naar een bloemenweide midden in de lente. Heel aanlokkelijk.
Maar toch zat ik met een klein dilemma. Werd ze een maaltijd of een partner. Ze was best wel knap voor een mens. En als ze haar menselijke tekortkomingen kwijt was. Wie weet...
De jongen zou gewoon sterven, maar zou zij verdwijnen of net als haar geliefde sterven door de aanval van een wild beest? Ik kon maar niet kiezen en bleef ze dus observeren.
Ik moest niet bang zijn om ontdekt te worden. Zelfs al zou ik nu tussen hen in gaan zitten ze zouden me niet zien.
"Ik hou van je." Zei de jongen.
"Ik ook van jouw."
De jongen nam haar hand in de zijne en kuste de ring aan haar vinger.
Aha, ze zouden gaan trouwen. Of dat zouden ze gedaan hebben als ik hen niet had geroken. Ik glimlachte vol leedvermaak.
Ik kon me nu al voorstellen hoe ze zou reageren als haar verloofde plots dood aan haar voeten in elkaar zou zakken. Misschien zou ik nog even met haar spelen. Haar bloed zou zo veel zoeter zijn als er adrenaline door stroomde.
"Ik kan het nog steeds niet geloven. Het meest fantastische meisje ter wereld, binnenkort mijn vrouw."
Die had het duidelijk goed te pakken. De wangen van het meisje kleurden dieprood. Ah, zo aanlokkelijk. Maar ik raakte er hoe langer hoe meer van overtuigd dat ik haar wilde hebben. Voor altijd.
"Weet je nog hoe mijn vader reageerde?" Zei ze geamuseerd.
"Hilarisch gewoon. Als hij niet had geweten dat jij echt niets kan verborgen houden dan zou hij vast gedacht hebben dat we een klein geheimpje hadden."
"Nee, het is dat hij jouw vader zo graag mag. Ik zweer dat hij je anders had neergeschoten."
En ze schoten allebei in de lach. Hij nam haar bij haar middel en samen rolden ze lachend over de grond. Ik hoopte maar dat hij uitkeek waar hij haar heen rolde, anders zouden ze van de klif vallen.
Uiteindelijk rolde hij zichzelf boven om haar nog eens passioneel te zoenen.
"Ik beloof eeuwig en altijd van je te houden. Van jouw en alleen van jouw. Iedereen die er ook maar aan denkt om jouw kwaad te doen zal daarvoor boeten." Zei hij terwijl hij over haar gezicht streelde.
"Mmmmh, alleen van mij zeg je?"
Hij hees zichzelf overeind en knielde voor haar. Bij die beweging trok hij haar overeind aan haar linkerhand.
"Ik zal nooit van een ander houden. Dat zweer ik! Jouw geluk is vanaf dit moment officieel alles voor mij. Als ik van deze klif moet springen om jouw gelukkig te maken dan doe ik dat meteen."
"Liever niet. Maar volgens mij is dat niet waar. Volgens mij zal je op een dag wel degelijk van nog iemand anders houden."
"Onmogelijk, niet zoals ik van jouw hou. Nooit"
Ze lachte geheimzinnig, waarom de jongen haar een tikkeltje achterdochtig aankeek.
"Is er iets dat je voor me verbergt?"
Het meisje stond recht en keek toevallig in mijn richting.
Ik stond ontspannen tegen een boom aangeleund-zoals ik al eerder zei konden ze me onmogelijk zien-en toen haar ogen over mij gleden veranderde haar hele houding onmiddellijk. Haar ogen ,die eerst een plagerige uitdrukking hadden gehad, stonden plots doodsbang. De speelse glimlach werd volledig weg gevaagd en haar mond viel geschokt open.
De rest van haar lichaam verstijfde helemaal.
"Wat is er?" Het meisje wees met een beverige vinger naar mij.
Niet te geloven ze kon me zien!
"Ik zie niets..." Ik schakelde mijn schild uit en keek hoe ook de jongen verstarde. "Wat in gods...? Maak dat je weg komt! Ik regel dit!"
Hij zou dit regelen? Hoe was hij van plan dat te doen?
Ik dook in elkaar. Klaar voor de aanval.
Ik zag hoe het meisje zo ver als de klif het toeliet naar achteren schuifelde. Ze probeerde uit mijn buurt te blijven en ik was vrij zeker dat ze zou proberen om van de klif te springen als ik haar vriendje gedood had.
Toen leek ze zich iets te bedenken. Ze keek over haar schouder en ik keek met haar mee. Er zaten een paar jongens op het strand. Ik hoorde haar hard om hulp schreeuwen. Maar zelfs al zouden die jongens hier op tijd aankomen waren ze kansloos. Het meisje wist niet...
"Koude wezens! Em, Quil help!"
Ze wist dus wel wat ik was. Oké dat bespaarde me een hele uitleg. Want mijn besluit was gemaakt, met haar mogelijkheden en schoonheid...
"Ik wil niet rot doen hoor vriend. Maar binnenkort is dat mooie meisje daar van mij. En jij kan daar helemaal niets aan veranderen."
Ik kon het niet latend dat er nog even in te wrijven.
Ik wouw springen maar toen zag ik de jongen geweldig hard trillen...