De tasjesdief

‘Hé jij daar! Kom terug! Hé’ riep Amanda boos. ‘Hé geef m’n tas terug!’ ze rende zo hard ze kon, maar hield de mysterieuze persoon niet bij, na een kwartier rennen moest ze wel stoppen en de tasjesdief laten gaan. ‘Hoe kan het dat hij niet moe word?’ vroeg ze zich hardop af. ‘Dat komt omdat het één van hen is’ antwoordde een diepe donkere stem, ze schrok en riep ‘Wie zei dat?’ ‘ik’ zei de getatoeëerde man die uit de schaduw van de steeg te voorschijn kwam ‘ik zei dat’ herhaalde hij.
‘Ja haha dat snap ik nu ook wel maar wie bent u?’ vroeg ze terwijl ze haar angst probeerde te verbergen ‘dat doet er nu niet toe, het gaat er om wie hij is’ de man wees in de richting waarin de tasjesdief verdwenen was. ‘O, wie is hij dan?’ vroeg ze aan de man die zijn gezicht probeerde te verbergen, ‘hij is er een van hen’ zei de man zo zacht dat het leek of de muren oren hadden. ‘Hou nou is op met dat geheimzinnige gedoe!’ zei Amanda boos ‘dat zei u net ook al en dat weet u net zo goed als ik! Wie is hen?!’ zei Amanda schreeuwend van nieuwsgierigheid. ‘Zei zijn de bestraalden’ zei de man alsof hij zei hoe je een ei kookt. ‘hoe bedoelt u?’ vroeg Amanda de man zuchtte en begon te vertellen….