{ Chapter 3 }

Ik ging terug op de stoel zitten waar ik eerder zat. Ik keek naar buiten en zag niks anders dan lucht en wolken, wat interrestant zeg. 'Ik heb niets specifieks gevonden, sorry daarvoor' zei Demetri, en ik schrok me rot. 'Jammer' zei ik terug en wipte mijn been over mijn andere been. Ik zuchtte eens en keek hem dan aan 'Je zei dat je hier met drie andere was, waar zijn zij dan?' vroeg ik en keek hem schuin aan. 'Zij zitten in de ruimte hiernaast, moet je iets hebben om te drinken?' vroeg hij galant en gaf me een oogverblindende glimlach. 'Graag' en ik glimlachtte terug. Hij liep naar een kleine bar en schonk wat in. Hij kwam terug naar me toe lopen en gaf me terug het glas. Ik rook er eens aan maar kon er niet uitkomen wat het was. 'Martini rosé?' vroeg ik grijnzend. Hij begon ook te grijnzen en knikte 'Goed reukvermogen'. 'Ach dat denk ik niet, ik denk dat het aan die zovele luxe feestjes zijn van mijn vader' zei ik en nam een slok. Hij ging tegenover me zitten, en keek me belangstellend aan. 'Vertel eens wat over jezelf?' vroeg hij, ik schudde mijn hoofd en zei 'Mijn leven is niet zo interressant weetje'. 'Awh komop, je leeft in een luxe villa, en je hebt een kokkin en nog meerdere dingen, en ik wil de echte Hope eens leren kennen' zei hij lief. Ik dacht 5 seconden na en nam dan een besluit 'Oké dan omdat je het zo lief vraagt, Ik ben dus Hope, Ik woon in San Diego, in een luxe villa, mijn vader overwerkt zichzelf en trekt zich niets meer van me aan, en nu in deze situatie zou het hem geen barst schelen. Mijn moeder stierf 5 jaar geleden, aan kanker. Ik woonde eerst in Tennessee, Texas. Ik reed te paard, maar eens je dat hebt geleerd vergeet je het nooit meer. Ik schrijf eigen songs en speel gitaar. En dat was het zo wel' vertelde ik allemaal. 'Wauw zo te zien heb je een hard leven gehad' zei hij verbijsterd. Ik haalde mijn schouders op en zei 'Voor we naar San diego verhuisden, had ik ook een geweldig leven maar pap wilde perse verhuizen toen mam ontdekte dat ze kanker had, zodanig dat we dichter bij ziekenhuizen zijn. Toen kreeg pap een geweldige baan en toen mam stierf leefde hij bijna al van zijn werk' en ik nam nog een slok van mijn martini. 'Zeg, wil je me bezatten ofzo?' vroeg ik terwijl ik naar mijn glas keek. 'Nee, hoezo?' vroeg hij dan niet-begrijpend. Ik haalde mijn schouders op en keek hem aan 'En jongeman als jij zou moeten weten dat je een persoon onder de 18 geen alcohol mag geven, ofniet soms?' en dat laatste vroeg ik grijnzend. Hij knikte en begon te lachen, en ik begon ook mee te lachen. Zo zaten we nog een eindje, totdat er een beer van een vent binnenkwam. 'Demetri ik moest zeggen dat we binnen een kwartier gaan landen' zei die vent. Demetri knikte en de man ging naast Demetri zitten op een stoel. 'Haaii' zei ik opgewekt. 'Hallo' zei hij terug, niet opgewekt maar meer verbaast. IK nam nog een slok van mijn martini en vroeg 'Wat is je naam?'. 'Felix' antwoordde die, ik knikte en antwoordde droog terug 'De mijne weet je vast al'. Hij grinnikte en keek Demetri aan. 'Moet ik de andere ook halen' vroeg Felix dan. 'Demetri knikte en Felix stond op. 'Die andere zijn dat de overige 2?' vroeg ik en nam nog een slok van mijn martini, Demetri knikte en Felix kwam terug tevoorschijn met twee personen aan zijn zijde. Een meisje met blond haar die strak vast zit in een knotje en een jongen die raar naar me keek, hij zag er goed uit. 'Ik ben Jane en dit is mijn broer Alec' zei het blonde meisje en wees dan naar de jongen naast haar. Alec glimlachtte toen naar me, hij is helemaal niet slecht. 'Aangenaam' zei ik en nam nog een slok, en mijn martini was op. Ze gingen allemaal op een stoel zitten. 'Maak je gordel maar vast we gaan landen' zei Demetri
Ik knikte en klikte mijn gordel vast. Toen we op veilige grond waren keek ik even raar en vroeg dan aan Demetri 'Hoe zit het met mijn spullen?' als ik mijn gitaren niet heb weet ik bijna niets meer om te doen. 'Ze zitten helemaal achterin het vliegtuig je zal ze later wel krijgen, en we hebben bijna echt alles meegenomen' en hij knipoogde op het einde, ik keek hem wantrouwend aan en haalde toen mijn schouders op. We liepen richting de uitgang van het vliegtuig en er stond daar een glimmende zwarte limousine. Ze deden allemaal hun kap om van hun mantel, okéé weird. We stapten in en we begonnen te rijden.