20. Ghosts from the past

Zonder mijn ogen open te doen vroeg ik "Wat is er?"
Ze antwoordde niet, ik voelde dat ze aarzelde. We waren ten slotte samen opgegroeid, we kenden elkaar door en door, wat er ook gebeurde.
"Nou..." Ze maakte haar zin niet af.
"Wat ik hier doe?" vroeg ik vermoeid.
"Soort van."
"Ik had weer eens zin om thuis te komen."
"Oh." Er was iets, ik kon de emotie in haar stem niet helemaal thuisbrengen. Eerst had ze gewoon verbaasd geklonken, maar nu...
Ik deed mijn ogen open, en zag de grijze lucht. Starend naar de wolken stelde ik dezelfde vraag opnieuw "Wat is er?"
Ik hoorde haar voetstappen in het zand, ze ging naast me zitten. "Ik weet het niet."
"Em."
"Oké." zuchtte mijn nichtje. "Ik had niet verwacht dat je terug zou komen."
"Ik ook niet." mompelde ik naar de hemel boven me.
"Maar je bent er wel." stelde ze vast.
"Blijkbaar." Ik aarzelde even, maar besloot dat ik met iemand wilde praten, ook al kon ik niet zeggen wat er was, ik kon Emily vertrouwen. "Niet helemaal."
Ik kon haar verwarring bijna voelen. "Hoe bedoel je?" Ze herstelde zich. "Met je gedachten?"
Ik knikte en draaide toen mijn hoofd naar haar toe. "Em, als je mij ziet, zie je Leah dan? De oude?"
Ze beet op haar onderlip. "Nee. Niet echt, tenminste." Ik keek haar zo kalm mogelijk aan. Ze was eerlijk, dat was wat ik van haar verwachtte, het maakte mij niet uit of ik de waarheid wilde horen of niet. "Ik bedoel... Nou ja... Als je jou zag, vroeger, dan... Je meest opvallende eigenschap was het licht in je ogen. Je zat altijd vol energie, je wist wat je wilde en je kon alles hebben. Je was niet bang, of weet ik veel. Je was niet te stoppen, veerkrachtig." ze zuchtte. "Gelukkig. Dat was je."
Ik keek weer naar de grijze hemel boven me. "Waarom denk je?"
"Omdat... Oh Leah, het spijt me, het spijt me zo..." haar stem brak.
Ik zuchtte. Ik wilde haar tranen niet zien, ik wilde die van mezelf binnenhouden. Ik wilde Jason. Ik wilde in zijn koude armen liggen en uithuilen. Ook al hoefde ik niet meer uit te huilen als ik daar lag.
"Sorry." mompelde ze. "Het spijt me gewoon zo. Zeker..."
"Em, maak je geen zorgen, er zijn ergere dingen dan Sam."
Haar adem stokte. "Wat dan?" I voelde hoe paniek haar overnam. "Wat is er gebeurd, Leah?"
Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. "Het is beter als je het niet weet."
"Ik kan best wat hebben, Leah, je kropt teveel op."
Ik ging met een ruk rechtop zitten en staarde haar aan. "Ik krop niks teveel op. Ik weet gewoon dingen die jij niet hoeft te weten. En..." Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken en kapte mijn zin af voordat mijn stem brak.
"Leah, kom op. Hoeveel vecht je nou al met jezelf uit?"
Ik zweeg.
"Zet het even op een rijtje. Sam's verdwijning, dat hij en ik... De dood van je vader, dat je weerwolf bent, al het gesar van de andere wolven, dat Seth en Jake vrienden zijn met de bloedzuigers en nu iets wat blijkbaar te erg is om te vertellen."
Ik snoof. "Je weet er niets van. Je bent gelukkig met Sam."
"Dus het gaat wel om Sam."
"Nee. Nee, Em. Begrijp het nou eens. Niet alles gaat om die klootzak." zei ik geërgerd.
Sam was niet het probleem, maar de manier waarop ze over hem praatte. Dat zij wel gelukkig kon zijn met haar imprintee.
"Wel om een andere?"
"Nee, natuurlijk niet." Loog ik glashard.
"Je liegt."
"Nee." mompelde ik eigenwijs.
Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. "Het is echt erg, hè?"
"Klopt." zei ik kalm. Dit werkte niet. "Em, kunnen we ergens anders over praten?"
"Oké." zei ze, aanvoelend dat dit alles was wat ik kon hebben. "Maar je kunt me alles vertellen."
"'Tuurlijk, 'tuurlijk. Weet jij nog baantjes in de buurt?"