I'm Alive - 10

Op de dag dat Jile samen met zijn vader Al naar Flynn toe zouden komen was ik weer zoals ik voor het eerst mijn ogen opende.De hele nacht had ik door het huis gelopen, niet kunnen wachtend tot het ochtend zou zijn.Nu was ik weer beneden in de keuken naar de klok aan het staren.Het was nog geen middag, nog drie kwartier.Ik draai me om, loop de keuken uit door de woonkamer heen weer terug de trap op naar de kamer waar ik was hersteld.Daar vind ik andere kleren en kijk even in de spiegel.Ik had een lang en wijd shirt van Flynn aan en verder niks.Mijn handen pakken de andere kleren die zich ontvouwen en kijk er even naar.Het was een blauwe bootcut broek en een wat langer, maar strak, shirt dat donkerbruin en zwart gestreept was.


Wanneer 's middags de deur wordt open gedaan door Flynn en ik Jile's en Al's stem weer hoor lijkt het alsof ik weer thuis ben, zoals die dag dat ik wakker werd.Ik loop de keuken uit met de schort nog om.Flynn had me gevraagd of ik hem wilde helpen met het bakken van een taart.Maar veel was het niet geworden, aangezien alle deeg anders tussen mijn scharnieren zouden komen -hij had geen mixer, dus moest het met de hand.'Jile'. Breng ik rustig, maar gelukkig uit en strek mijn armen naar hem.Mijn stem klonk weer zoals ik 'm me kon herinneren, maar goed praten kon ik nog steeds niet.Jile rent naar me toe en slaat zijn armen om me heen, alsof het nog altijd een klein jongetje was, zoals toen ik nog bij hem en Al thuis was.Wanneer Al de woonkamer in komt gelopen en hij mij en Jile ziet kijk ik op en zie de tranen in zijn ogen.'Ayanna..'. Klinkt zijn stem.Lang geleden, lang vergeten, en toch was zijn stem me altijd nog zo bekend.'Porcelain, pap'. Al kijkt naar Jile en balt zijn vuisten dan.'Waarom bracht je me hier?!' Schreeuwt hij naar Jile en grijpt hem stevig vast bij zijn schouders terwijl hij hem door elkaar rammelt.Ik kijk snel even naar Flynn die erbij staat te kijken met grote ogen, niet wetend wat te moeten doen.'Al!' Klinkt mijn stem en dan de 'stop!' terwijl ik zijn handen los maak van Jile's schouders.Al kijkt me aan en grimast.'Ik had het nooit moeten doen, hoe had ik zo stom en eigenwijs kunnen zijn?Ik had je je zin moeten geven voordat je stierf, je stomme crematie!Dan was voor altijd van je af geweest!' Schreeuwt hij in mijn gezicht en voel een harde klap tegen mijn hoofd aan.Van binnen voel ik iets rammelen en hoor dan een klik en wat gezoem.Alsof ik een sein kreeg begin ik goede vloeiende zinnen tegen Al te schreeuwen.Nu wist ik ook weer dat ik ergens in mijn hoofd een soort programma had zitten en een paar cd's die voor alles zorgde wat ik nu kon.Doordat er waarschijnlijk dan een keer iets is gebeurd waardoor er wat losraakte kon ik dus niet meer fatsoenlijk praten en raakte ik deels herinneringen kwijt.'Het is niet mijn schuld, ik heb er nooit voor gevraagd!Jij kon het niet hebben dat ik dood ging!' Gil ik naar hem en zonder dat ik het voel, weet ik dat er tranen stromen over mijn gezicht.Al had me levensecht gemaakt.Beide stoppen we met schreeuwen wanneer we een ander gehuil horen en kijken naar Jile die huilend naar ons staat te kijken.