{ Chapter 2 ; Demetri }

Ik werd wakker op een vliegtuig(?). Hoe kom ik hier eigenlijk? En wat was dat met mijn zintuigen? Ik keek eens goed rond en zag dat ik in een privé-jet zat. Wauw, dacht ik verwonderd. Ik stond op maar plots kwam er een jongeman uit een deur. 'Geen zorgen, je bent veilig als je doet wat we zeggen' zei hij kalmerend. Hij was lijkbleek, was hij ziek ofzo?, en had bloedrode ogen. Wauw en ik dacht dat de teen van tante Pearl al angstaanjagend was maar dit is gewoon creepy, dacht ik. 'Wat doe ik hier eigenlijk?' vroeg ik dan maar, hem aan de praat houden is beter dan afgeslacht worden ofzo. 'Je bent hier omdat iemandje wil euhm spreken zegmaar, en je moet daarvoor mee naar Italie' zei hij en keek me in de ogen. Ohnee flashback, dacht ik geergerd. 'Jane, Alec, Felix, Demetri. Ik heb voor jullie een missie' zei een man met steil zwart haar. 'Jullie moeten een meisje vinden, een belangrijk meisje voor de wacht, ze is nog geen vampier maar dat zal ze worden' vervolgde hij. 'Ze is heel machtig, heel handig, en ze heeft een gruwelijke gave. Dat staat me voor een keer aan dus doe jullie best, en probeer haar niet op te eten wil je?' vroeg een andere man met blond haar. 'Ja meester' zeiden Jane, Alec, Felix en Demetri. Zijn naam is dus Demetri. en het stopte. Wtf?! Vampier oké dit moet een grap zijn toch? Nee, want het kan niet anders die flashbacks liegen niet, zei een stemmetje in mijn hoofd. Hmpf oké daar heb je een punt. 'Waar in Italie, als ik vragen mag?' vroeg ik terug, probeer hem aan de praat te houden. 'Volterra, een klein stadje' antwoorde hij terug en keek me onderzoekend aan. Ik knikte 'En hoelang moet ik daar blijven?' aan de praat houden, bleef ik maar denken. 'Voor eeuwig, om precies te zijn' en hij begon te grijnzen. Ik keek hem met gefronsde wenkbrauwen aan en vroeg dan grinnikend 'Je maakt een grapje zeker?'. Hij schudde van niet, pfoe denkdenk je moet hem aan de praat houden, bleef ik mezelf maar aanmoedigen. 'Ennuh ben je alleen hier of?' vroeg ik dan maar, hij heeft vast iets met die vier gedaantes te maken in de tuin aan die mantel te zien. 'Nee, met nog drie personen' vertelde hij, ik knikte terug en keek even uit het raam. 'Weetje ik ben hier maar aan het babbelen met jou en ik weet nog geeneens je naam' zei ik dan met een lach tegen hem. 'Demetri' zei hij dan terug met een glimlach. 'Ahn, ik ben Hope, maar je wist dat vast al' antwoorde ik terug. 'Ja dat wist ik al ja' zei hij dan lachend en keek naar de grond. Hmm ik wind hem blijkbaar zonder moeite rond mijn vingers. 'Duss wat doe je zoal in je vrije tijd?' vroeg ik dan maar, jah ik moet hem aan de praat houden. 'Ach niet veel eigenlijk, soms eens piano spelen. Maar dat doe ik niet zo vaak meer' ze hij dan en keek naar de grond. 'Waarom niet? Dat is echt cool, ik kan gitaar maar ik heb altijd al piano willen spelen. Ik vind het jammer dat ik hem nu niet bij me heb.' zei ik dan wat droeviger. 'Weetje dat ik alleen maar in pyama zit' zei ik dan toen ik plots opmerkte dat ik alleen maar mijn pyama aan had. 'Daar hebben we aan gedacht, als je naar het wc gaat ligt daar een kledingsetje' zei hij dan en stond op. 'Ik moet gaan' en hij liep terug vanwaar hij vandaan kwam. Hmm vreemd, maar waar is die wc nu? Ik keek achter me en zag daar het wc-deurtje. Ik stond op en liep ernaartoe, ik opende het deurtje en inderdaad daar lagen wat kleren. Ik deed mijn pyama uit en nam het zwart met witte bloemetjes jurkje(Hierbij moet je misschien even naar de link gaan en dan de G wissen en dan weer invullen ) en mooie zwarte pumps, en naar mijn mening was het iets té pikant, want het jurkje kwam tot net onder mijn kont, en de pumps waren echt geweldig. Ik liep het WCtje uit en gooide mijn pyama ergens op een stoel. Wat valt er hier eigenlijk te beleven? Even vragen. 'Demetri?' vroeg ik een beetje twijfelend, misschien hoort die me wel niet. 'Ja? Wow' en hij keek me verwonderd aan, en het probleem was dat hij naar mijn benen keek. Oké ik heb slanke en gebruinde benen, en door dat jurkje komen die nog beter uit. 'Wat valt er hier te beleven?' vroeg ik ietwat verveelt. 'En wanneer gaat dit ding eigenlijk landen?' vroeg ikk maar verder. 'Ik weet niet, ik zal eens kijken of ik iets vind, en het zal nog 2 en een half u duren' antwoordde hij op mijn vragen en liep terug weg. Pff nog twee en een half vervloekte uren te gaan.