{ Chapter 1 }

Ik zat op mijn brede venserbank in mijn liedjes boek te schrijven. Och wat heeft het leven nog voor nut, mijn moeder is dood en mijn vader heeft geen aandacht meer voor me. Moest ik plots op mysterieuze wijze verdwijnen zou hij het nog niet merken, hij denkt alleen maar aan zijn werk. Oké ik heb nu wel een luxe leventje, een luxe villa met een zwembad, en nog wat dingen. Ik wilde gewoon een hecht gezin en wat krijg ik, een dode moeder met een overwerkte in-de-steek-latende vader, wauw echt geweldig, en het sarcasme druipt ervanaf. Het liefst zou ik zo terug naar Tennessee gaan, naar mijn familie, een echte familie. Ik zuchtte en keek uit mijn raam, en ik dacht 4 mensen te zien in zwarte mantels. Vreemd, dacht ik. Ik schreef verder aan een lied, sommige hebben met mijn verdriet te maken, en sommige had ik gewoon plots in mijn hoofd zitten. Pap is vast nog niet thuis, ach wat kan het mij ook schelen hij kijkt toch niet meer naar me. Ik gooide mijn liedjesboek ergens in de kamer van frustratie. Ik stond op en liep naar mijn deur en liep de gang op. Ik liep naar beneden naar de keuken. 'Margarita?' vroeg ik, dat is onze kuisvrouw/kokkin. 'Ja miss McConnaghu?' en Margarita kwam de hoek omlopen. 'Heb je iets te eten voor me?' vroeg ik dan, en voor bevestiging knorde mijn maag nog eens. Ik begon te grinniken samen met Margarita en ze knikte 'Ik zal meteen iets voor u klaarmaken, juffrouw'. Ik liep naar de living en zette de tv aan. Sommige mensen vinden me een gruwelijk mens, maar binnenin schuilt er een geweldig persoon, maar dat zit nu héél diep door mijn vader, en de dood van mijn moeder. Mijn vader heeft er niet lang over gerouwt, en ik begreep het gewoon niet, het was zijn vrouw en hij stond na een dag of 2 weer met een glimlach op zijn werk. Ik keek naar NCIS op de tv, na een halfuurtje haalde Margarita me om te vertellen dat het eten klaar was. Hmm steak met frieten, mijn favoriet, en als ik altijd bij oma en de andere eens op bezoek ga maakt oma altijd verse steak. Ik at het op en bedankte Margarita voor het heerlijke eten, en ik moet toegeven ze kan er wat van, en liep terug naar boven. Ik keek op de klok en zag dat het nog maar 20.00 u was. Ik kroop achter mijn laptop en begon te msnen met wat vrienden van me. Na twee uur was ik het beu en legde mijn computer af, en liep richting de badkamer met een pyama van uit mijn inloopkast. Ik deed mijn pyama aan en keek nog eens in mijn spiegelbeeld. Hmpf ik begrijp niet wat mensen zo gruwelijk aan mij vinden, misschien dat ene voorval. De Stewarts hielden eens een feestje, en het vreemdste was ik keek in mnr. Stewart ogen en ik zag gewoon zijn vrouw neervallen en toen lag ze voor 3 maanden in coma. Toen ik de hand schudde van mevr. Stewart gebeurde het gewoon, ze viel neer en na 3 maanden kwam ze weer wakker. En vanaf dan noemt de Stewards mij het duivelskind, dat is echt het belachelijkste dat ik gehoord heb, maar van die flashback en die coma vond ik toch wel verdacht. Ik haalde mijn schouders op en liep terug mijn kamer in. IK liep naar mijn bed en ging erin liggen. En toen ik bijna in slaap ging vallen, was het net alsof al mijn zintuigen afgekapt werden.