61. Tempora hospital

Met een gelukzalig gevoel lepelde je het zoete spul op. Félicia, die naast je zat, had haar deel van het ijs al bijna helemaal opgegeten. “Zeg, Félicia, zou je niet eens wat minder snel eten, straks krijg je nog buikpijn.” Lachte je. Félicia liet een brede glimlach zien, waar hier en daar stukjes chocolade tussen haar tanden zaten. “Hè bah, Félies!” Je keek weg, maar was allang blij dat Félicia’s bui een beetje veranderd was. Je ging het onderwerp Justin ook maar niet aansnijden, want je wist dat ze dan zo wéer ver heen was. “Ik ben zo ontzettend blij voor je!” Gilde Félicia tussen de happen ijs door en ze gaf jóu deze keer een knuffel. Je was met stomheid geslagen. Er zat hier een totaal andere Félicia voor je dan vanmorgen! Je glimlachte naar haar. “Dankjewel!” Zo kende je haar weer. Je pulkte aan een uitsteeksel aan de tafel. “Maar ik ben wel zenuwachtig voor morgen.” Zei je bedeesd. “Waarom dan?” Je keek in de vragende ogen van Taylor, die óok al bijna zijn ijs op had. “Ik weet niet hoe die mensen mij zullen vinden… Daar ben ik altijd bang voor.” Biechtte je op. “Ze vinden je vast geweldig.” Zei Taylor lief en hij wreef eventjes over je wang met zijn hand. Van dat grote compliment kreeg je spontaan een knalrood hoofd. Je giechelde een beetje en wist je even geen houding te geven. “Dankjewel.” Plots voelde je iets trillen in je broekzak en je besefte dat je gebeld werd. “Wie moet mij nu nou weer bellen?” Vroeg je jezelf hardop. “Neem op dan.” Drong Félicia aan. Dus je nam maar gewoon op. “Hallo?” Vroeg je onzeker, je herkende het nummer namelijk niet. “Hallo. U spreekt met Jessica Rivacci van het Tempora ziekenhuis.” Je fronste je wenkbrauwen. “Momentje.” Zei je en je hield je hand voor je mobieltje. “Taylor.” Siste je. “Heb je mijn mobiele nummer aan het ziekenhuis gegeven?” Nu was het Taylor die rood werd. “Ja, het spijt me. Ik moest contactgegevens opgeven voor als het ziekenhuis je wilde spreken. Toen heb ik in je mobieltje gerommeld om je nummer te zoeken, sorry.” Je blik verzachte. “Ok, ik begrijp het.” Je haalde je hand weer weg voor je mobieltje en antwoordde Jessica: “Hallo. Waarvoor belt u?” Vroeg je beleefd. Er klonk papiergeritsel op de achtergrond. “Klopt het dat u nu in een rolstoel zit van ons ziekenhuis?” Vroeg Jessica. Je aarzelde en vroeg je af waarom ze hiervoor belden. “Ja, dat klopt. Hoezo?” Nog meer papiergeritsel. “Nou…” Nu aarzelde Jessica. “Er is een foutje gemaakt. U hoeft helemaal niet zo lang in die rolstoel als wij u verteld hebben. U weet vast dat er stond zeventien dagen. Maar er is dus iets verkeerd gegaan, waardoor er een één voor de zeven is gekomen.” Je mond viel open. Je mocht al bijna uit de rolstoel?!