Hoofdstuk 42

Rustig legde ik mijn armen om mijn benen en liet mijn hoofd erop steunen. Waarom dacht iedereen dat ik en William..? Oké, gaf ik toe, dat is ook de enige reden die mensen verzinnen als een jongen en een meisje ongeveer samenwonen. En..zou hij het gemerkt hebben van mijn gevoelens voor hem? Hopelijk niet. Ik dacht aan eergisteren, wanneer we bijna gekust hadden. Wat zou er gebeurd zijn, moest ik mijn hoofd niet weggetrokken hebben? Zou hij me dan gekust hebben? Ik zuchtte: Ach, hij had waarschijnlijk hordes meisjes achter zich lopen, ik zou niet meer zijn dan een flirt. Hij was gewoon vriendelijk tegen me.

'We were the kings and queens of promise
We were the victims of ourselves
Maybe the children of a lesser God
Between Heaven and Hell
Heaven and Hell

Into your lives
Hopeless and taken
We stole our new lives
Through blood and pain
In defense of our dreams
In defense of our dreams'

Ik bleef een tijdje dromerig met het liedje meezingen tot ik met een schok besefte dat het mijn GSM was, die eer aan het trillen was. Felicia? dacht ik. Die moest zeker het hele verhaal weten. Tot in de pùntjes. Maar het was niet Felicia, zag ik op het schermpje. Het was Justin. Zuchtend nam ik op en hoorde zijn stem. 'Lauryn, eindelijk.' 'Sorry, ik had niet door dat het mijn GSM was.' prevelde ik. Gelach aan de andere kant. 'Typisch jij.' Ik zuchtte, hij begon me steeds meer te ergeren. 'Wat wil je, Justin? Als je weer wat wilt gaan zeuren over William die gevaarlijk zou zijn, druk dan maar op jouw rode telefoontje.' 'Nee, Lauryn.' hij aarzelde even. 'Ik heb een plan.' 'Wat voor een plan?' Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet verbergen. En dat wist Justin ook; 'Luister..' hij leek te wandelen en ging verder. 'Dus jij denkt echt dat William te vertrouwen is?' 'Natuurlijk is William te vertrouwen.' ik kreeg het warm bij het horen van zijn naam. 'Hij heeft de bende afgezworen. Ik heb het deze namiddag gevraagd en hij leek echt veel spijt te hebben.' 'Oké..' Justin leek even over iets na te denken. 'Kan je hem even geven?' Wacht. Justin wilde met William praten? En gisteren vlogen ze elkaar bijna in de haren. Hier was iets niet pluis. 'Hij is-' en alsof zijn naam luidop was geroepen, vloog de deur open en stond William ervoor. Hij had droge, andere kleren aan en zijn haar was nog nat. 'William, Justin wil even met je spreken.' zei ik snel. Zijn gezicht werd vijandelijk bij Justins naam. 'Waarom?' 'Dat weet ik niet.. Alsjeblieft?' ik keek hem hopeloos aan. 'Oké dan..' Hij zuchtte en nam de GSM die ik hem voorhield. 'Met William.. ja, ik weet wie jij bent.' hij begon wat onrustig rond te lopen. Ik volgde hem nauwlettend. 'Wat voor plannetje? Hmm. Ja, ik zie het zitten. Nee, ik haat hen, vooral Nathan.. Nee, ik heb ingezien dat het slecht was. Wel.. dat ga ik nu niet uitleggen. Te veel vragen, straks. Blue Bar?' Hij keek me aan. 'Justin vraagt of we deze avond naar Blue Bar komen?' Ik keek hem raar aan. Blue Bar? Dat was een danscafé. 'Geef Justin eens.' Ik pakte de GSM terug aan. 'Justin?' 'Ja. Hoi Lauryn.' 'We moeten deze avond werken.' zei ik beschuldigend. 'En Blue Bar? Komaan, zeg. Ik doe zo'n dingen niet graag.' 'Dat van het werk is al geregeld door Rose. En ja, Blue Bar. Je gaat toch mee want ik heb jou, William en Rose nodig.' 'Waarom?' 'Vertel ik wel dan. Je houdt toch van dansen? Dans dan als we je niet nodig hebben.' 'Maar dat is. plakkerig dansen!' 'Alsjeblieft, Lauryn? Alsjeblieft-alsjeblieft? Ik kan hier op mijn knie*en gaan zitten maar dat haalt niets uit. je ziet het toch niet.' Ik moest lachen. Wat maakte het uit? Dan ging ik maar naar Blue Bar, ik kon weg als ik wilde. 'Dat doe je daar dan wel.' 'Ben je mee?' 'Jep.' 'Geweldig!' en hij leek blij. 'Rose komt ook. En Lauryn, ik geef je een goede raad: doe iets sexy aan.' 'Pardon?' mijn mond viel open. 'Justin!' 'Nee, echt! Dan hoor je er pas bij. Anders ben je een buitenstaander. Negen uur aan de ingang, zie je.'