Epiloog.

Vermoeid plofte ik neer in het vochtige gras en liet me meteen achterover vallen. Ik was vanmorgen uit de ziekenzaal ontslagen, maar ik voelde me nog steeds een beetje zwak. Noémi plofte naast me neer en legde voorzichtig haar hoofd op mijn buik. ‘Dus, morgen begint de kerstvakantie, en ik en Najim zijn van plan om een huisje in het zuiden te kopen, ergens waar het warm is. Ik vroeg me af of je misschien zin had om met ons mee te gaan. Patty gaat al mee met Najim. En ik heb echt geen zin om de hele tijd naar hun klef gedoe te kijken.’
‘Wil je dat ik meega omdat je anders het derde wiel aan de wagen zou zijn, of omdat je me er graag bij hebt?’ vroeg ik.
‘Dat weet je best.’ Zuchtte ze. Ze draaide zich op haar buik zodat ik haar gezicht kon zien.
‘Ik hou van je Draco, het spijt me dat ik het je zo moeilijk heb gemaakt.’
‘ik hou ook van jou.’ Zei ik en drukte toen mijn lippen op de hare.
‘Ik wist wel dat ze hier waren.’ Grinnikte Najim.
Ik keek vermoeid op, waarom moest hij ook elk moment verstoren?
‘Ik en Patty hebben een beetje rond gekeken, en in Egypte staat een heel mooi huis vrij. Vier slaapkamers, drie badkamers, een grote tuin en een zwembad. Dicht bij de plek waar ik en Noémi een tijdje hebben gewoond.’
‘Egypte?’ Ik trok een wenkbrauw op. Egypte was een plek waar ik zelf nooit naartoe zou gaan.
‘Het is er echt prachtig. De piramides, de rivieren, de planten. En de tovenaars zijn er heel erg aardig.’
Haar enthousiasme deed me goed.
‘Oké dan, Egypte.’ Glimlachte ik.
‘Ga je ook mee?’ vroeg Patty.
Ik knikte. ‘Niet dat mijn ouders het goed zullen vinden, maar dat kan me eigenlijk niet veel schelen.’
Het zou vast fantastisch worden, met zen viertjes in ons eigen huisje. Maar toch zou er iets ontbreken. ‘En Blaise dan? Ik kan hem echt niet zomaar achter laten. Hij is mijn beste vriend.’ Mompelde ik, beschaamd omdat ik daar pas zo laat aan gedacht had.
‘Hij mag ook mee, en ik denk dat hij zelfs nog een zesde persoon mee zal nemen dan.’
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauw op. ‘Wie dan?’ vroeg ik.
‘Nou, terwijl jij en ik nogal druk bezig waren met Najim en Noémi, heeft Blaise vooral bij Rose rond gehangen.’ Grinnikte Patty.
‘Rose? Zijn ze een stel?’ vroeg ik verbaasd.
‘Natuurlijk, al meer dan een week.’ Grijnsde Najim.
‘En waarom weet ik daar niets van?’ vroeg ik, plots geïrriteerd.
‘Nou, jij was nogal druk bezig met andere zaken. En Blaise wilde je er niet mee lastig vallen.’
Meteen schaamde ik me. Ik had mijn beste vriend de laatste tijd behoorlijk verwaarloosd. ‘Ik moet me maar eens verontschuldigen als ik hem zie.’ Mompelde ik.
‘Nou, excuses aanvaard.’ Ik keek achterom en daar stond Blaise, mijn Rose onder zijn arm.
‘Hoi Blaise, hoi Rose.’ Ik voelde mijn wangen branden.
‘Dus, we gaan naar Egypte?’ vroeg Rose opgewonden.
‘Daar lijkt het wel op.’ Grijnsde Blaise.
Noémi rolde met haar ogen. ‘Waarom klinken happy ends altijd zo cliché?’
Daar moesten we allemaal om lachen.
De volgende middag plofte ik bij de haard neer om een brief te schrijven aan mijn ouders. Ze dachten nog steeds dat ik over enkele uren voor hun deur zou staan. Deze nacht had ik vele manieren bedacht om het hen te vertellen, maar om de een of andere manier wist ik nu niet meer wat ik moest schrijven. Uiteindelijk besloot ik het maar kort te houden.

Liefste mam en pap,
Zoals jullie ondertussen misschien al doorhebben zal ik deze vakantie niet naar huis komen,
En waarschijnlijk ook niet meer tijdens de grote vakantie.
Ik heb een meisje ontmoet genaamd Noémi,
Samen met haar broer, Patty, Najim en Rose ga ik naar het buitenland om daar mijn vakantie door te brengen.
Liefs, jullie zoon.

Ze zouden vast door het lint gaan als ze dit lazen, maar ik had geen zin om er nog meer woorden aan vuil te maken.
‘Ben je al klaar met pakken?’ vroeg Patty die met een heleboel spullen onder haar arm de leerlingenkamer binnen kwam. Ik knikte. ‘Blaise en Najim waren daarnet ook al bijna klaar.’ Zei ik.
‘Oké, we spreken over een half uurtje af aan de schoolpoort. Van daaruit verdwijnselen we.’
Ik knikte en stond op. ‘Ik ga deze brief dan maar posten’ mompelde ik.

Een half uurtje later stonden Blaise, Najim en ik ongeduldig op de dames te wachten.
‘Kan iemand me uitleggen waarom meisjes altijd te laat zijn?’ vroeg Blaise verveelt.
‘Ik denk dat het komt omdat ze dubbel zoveel spullen hebben, twintig keer hun haar doen voordat ze naar buiten willen komen en nooit de goeie schoenen kunnen vinden.’ Grinnikte Najim, alsof hij een echte kenner was.
‘Nou, eigenlijk is het vooral door het feit dat wij meisjes meer koffers hebben om de trap af te zeulen, en dat we niet bepaald hulp kregen van enkele aantrekkelijke jongemannen.’ Grinnikte Noémi die net haar koffer naar ons toe sleurde. ‘Je had het gewoon kunnen komen vragen.’ Ik nam de koffer van haar over en hief hem met veel gemak op. ‘En bedankt.’ Zei ze.
‘Sorry dat we te laat zijn, maar we werden opgehouden door professor Sneep.’ Verontschuldigde Rose zich snel toen ze samen met Patty het bordes af liep.
‘Maakt niet uit, Noémi is hier ook nog maar net.’ Zei Blaise terwijl hij Rose tegemoet liep. Verwonderd vroeg ik me af sinds wanneer mijn beste vriend zo veranderd was. Hij had vroeger net zomin respect gehad voor meisjes als mij. ‘Nou, zijn jullie er klaar voor?’ vroeg Patty nerveus. Noémi glimlachte en nam mijn hand. ‘Klaar om te vertrekken.’ Zei ze. Rose nam Blaise beet en Blaise nam Noémi’s andere hand. Najim en Patty kwamen naast mij staan en ik sloot gelukzalig mijn ogen. Voor de eerste keer voelde het niet ongemakkelijk om te verdwijnselen. Het voelde fantastisch. Het was het begin van een heel nieuw leven, van een nieuw begin.