28. Annoying Annabeth

Het duurde niet lang voor ik Percy's huisje had gevonden want het lag dicht, bijna op het meer. En daarlangs was ik ook blijven wandelen in de wetenschap dat hij de zoon van Poseidon was en dus van water hield. Het huisje was helemaal van hout gemaakt en natuurlijk waren er kenmerken van de zee in verwerkt. Snel ging ik het padje met houten planken op dat gemaakt was als weg naar zijn huisje en kneep mijn handen stevig om de brief om mijn woede nog wat te kalmeren. Waarom wilde niemand me de waarheid vertellen of hield dingen achter? Jessica deed het en Chiron deed het. En de godin Artemis zei allemaal dingen die ik niet begreep. 'Hé, jij daar!' Een meisjesstem riep iemand. Ik draaide me om en zag een meisje met grijze ogen als een storm en lang bruin haar naar me kijken. Annabeth, dochter van Athena. En ze moest het wel tegen mij hebben want verder was er niemand anders. 'Ja, jij.' zei ze op een onvriendelijke toon. 'Wat doe je hier?' En dat maakte mijn humeur er niet echt beter op. 'Kan ik ook van jou vragen.' 'Ik ga met Percy oefenen in het beklimmen van de namaak-vulkaan.' zei ze en sloeg haar armen over elkaar. 'En jij, hé? Hem stalken, Aphrodite?' 'Nee.' ik knarste mijn tanden, wat was ze arrogant. 'Ik moet een brief afgeven.' 'Gepikt, zeker.' ze trok haar neus op. 'Om hem zelf te kunnen afgeven.' Ze keek me aan alsof ik een stuk vuil was. 'Nietes.' Ik probeerde mijn woede niet te laten uitbarsten. Ik verschoot van mezelf; ik wilde vechten. Een God-ding. 'Iemand, geen kamper heeft die brief aan me gegeven en ik moest hem aan Percy geven. Heel belangrijk.' 'Ha.' ze lachte irritant. 'En wie heeft die brief dan aan jou gegeven?' Eerst was ik van plan om de waarheid te zeggen, zodat ze flink veel belangstelling moest hebben maar toen dacht ik aan Jessica's woorden. Hem het verhaal vertellen, niemand anders. Dus niet. 'Dat mag ik niet, sorry.' ze rolde haar ogen:'Zie je wel. Je verzint het gewoon.' En dat was gewoon teveel. 'Weet je, er mogen hier wel meer meisjes rondhangen dan jij. Jij bent gewoon veel te jaloers omdat ik toevallig een brief moet afgeven! En dat maakt je gewoonweg zielig!' 'Ik ben niet jaloers, barbiepop!' 'Ik ben geen barbiepop!' We staarden elkaar woedend aan en even leek het alsof we elkaar in de haren gingen vliegen maar hij kwam ertussen. 'Hé, wat is al dat geroep? Wàt is er aan de hand?'