No ID... 3

Tom en Bill...
Nu wat meer over de boys. Zij zijn er nog niet eens zo lang bij. Daniel en River kennen elkaar al langer dan de Doki ze kent. Daniel was een Nederlander die in Groningen woonde bij zijn ouders. En River kwam uit Duitsland en was in daar een straatkind. River leefde rond de grens van Nederland/Duitsland en leerde Daniel kennen van het voetballen om een van de pleintjes in Groningen. River is 22 en is opgegroeid in een bende in Duitsland. Maar die bende dwong River tot dingen die hij niet wilde doen, moord en die dingen. Zeker ik weet hoe moeilijk het is om de mensen van wie je houd in de steek te laten… maar ja ze waren echt niet goed voor River. River is op zijn 15 bij die bende weg gegaan.

Daniel, nu 19, kwam ook vaak op het pleintje om daar te voetballen met River. River en hij waren al echt goede vrienden. Toen merkte River dat Daniel steeds vaker blauwe plekken op zijn lichaam had. En dat waren dus niet blauwe plekken van vallen of stoten. Toch zei Dan altijd als Riv er naar vroeg dat het kwam doordat hij met zijn fiets was gevallen. Na veel aandringen van River vertelde hij toch z’n ouders hem thuis sloegen. River vond het echt vreselijk om dat te horen. Dan zei altijd al dat het wel meeviel. Maar een paar maanden later lag Daniel in het ziekenhuis met een zware hersenschudding. Tegen vrienden en familie werd gezegd dat Daniel weer eens niet had uitgekeken en van de trap was gevallen. Maar River wist wel beter…
Elke dag kwam hij langs in het ziekenhuis. En net de dag voor dat de ouders Dan weer zouden ophalen waren Daniel en River allang uit het ziekenhuis verdwenen en zaten ze op een vrachtvliegtuig naar de USA. Maar voor de 2 daar aankwamen werden ze ontdekt door mensen van de bewaking. Zo te zien waren die bewakers al redelijk dronken. Ze dwongen Dan en River te springen. Echt veel konden ze er niet tegen in brengen. Ze sprongen en minuten lekken toen ineens seconde. De zee kwam steeds dichterbij. En serieus dachten de jongens dat ze zo goed als dood waren. Toen de laatst tien meters de jongens maakte een duik beweging en ze doken de diepte in. En tot hun grote verbazing kwamen ze er zonder een schrammetje vanaf. Maar toen begon hun strijd om in leven te blijven pas echt. Tegen alle golven en stormen van de zee. Na een halve dag zwemmen viel de avond. Ik weet nog dat Fiu en ik een dag gingen vissen op de zee. Ik was toen 14 het was het jaar voor dat ik Angel vond. Fiu en ik waren wat verder de zee op dan normaal. Het had gestormd en ik en Fiu hadden met alle macht de boot recht gehouden. Maar we handen het natuurlijk toen te druk om in de gaten te hebben dat we waren afgedreven. Het werd toen al snel ochtend. Het was al weer licht, de zee was rustig en er was een wolkje aan de lucht. Toen Fiu in de verte twee zwarte stipjes had opgemerkt. Normaal zouden we er niet zomaar op afgaan. Maar ik en Fiu hadden een sterk voorgevoel. Dus gingen we er voorzichtig op af. En hoe dichter we in de buurt kwamen en hoe sterker het gevoel werd zaggen we steeds duidelijker dat het twee op zee achtergelaten jongens waren. Ik en Fiu hielpen ze snel aan boort. Ze spraken tegen ons in een voor ons vreemde taal. Maar het was duidelijk dat ze ons bedankte. Ook hun namen we mee naar het landhuis. Toen ze eenmaal waren bijgekomen van hun reis gingen we proberen met ze praten. Gelukkig konden ze wel Engels ,een taal die ik een beetje sprak. Doordat ik als enige met de boys kon praten werden we ook snel goeden vrienden. Doordat ik met hun een beetje kon praten, leerde ik mijn Engels steeds veder verbeteren. Ik leerde van hun trouwens nog twee talen: Nederlands en Duits. Doordat ik van Teffy Chinees geleerd had. En van Fiu en Sirin Papiaments spraak ik al snel 5 talen. Eigenlijk best knap. Die 5 talen spreken Tef, Dan, River en ik alle 4 trouwens. Omdat we wel eens iets privé willen houden. Wij viertjes zijn de enige die dat kunnen verstaan. En hebben daardoor ook geen geheimen voor elkaar. Best Friends 4 Ever!!!

Omdat ook wij alle vier ouder dan 15 zijn, hebben ook Tef, Dan en River een kleintje. Tef heeft een klein Marokkaans krullenbolletje. Een jongetje van 5 met zwarte kleine krulletjes. En helder groene glinsterende oogjes. Zijn naam is Ian.

Dan heb je nog Cidro en Mat, onze eigen V.S. twins. Hoe zij hier helemaal terecht zijn gekomen weten we eigenlijk niet precies. Maar we wel dat toen we ze als 4jarige peuters vonden ze Amerikaans spraken. Cid en Mat zijn de meest eigenwijze en lieve peuters die er zijn. Ze zijn toegewezen aan Dan én Rive. Onveranderde omdat ze als eeneiige tweeling nog wel eens van plaats verwisselen. En omdat je een goed duo nodig hebt om die 2 in de hand te houden, zijn River en Dan de beste keus. Maar eigenlijk voeden we Angel, Ian, Cidro en Mat met 4’re op. Maar Angel, wat betreft de andere, enorm verlegen. Angel wil altijd bij mij zijn en verder niemand! Ze zal ook nooit zomaar met iemand, behalve met mij dan, praten.

Zo nu heb je een beetje een idee van de mensen met wie ik omga. Dit zijn er zoals je telt nog maar 9. De rest zijn ook stuk voor stuk schatten hoor. Maar ik ga maar weer eens veder met de gewone dag. Ik laat mijn benen over de rand van de rots bungelen en laat het visdraad met het kleine stukje as naar beneden vallen. Na een tijdje voel ik een harde ruk. Zo snel als ik kan trek ik de lijn omhoog. En ja hoor beet! Maar ik ben niet echt tevreden over mijn vangst. Ik bind wat as aan de lijn en gooit hem weer naar beneden. Dan hoor ik opeens twee stemmen achter me. Ze spreken Duits… ik spits mijn oren en probeer wat op te vangen. “Waarom is het toch altijd zo benauwt hier?” Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Dan voel ik opeens een hand op mijn schouder. Ik kijk om en zie twee jongs staan. De een met zwarte lange haren met witte strepen erdoorheen, zwarte donkere make-up en veel te zware en strakke kleding. En dat zwart zal ook echt niet mee werken tegen de hitte. En dan had je nog die andere jongen, hij heeft dreads en net als Fiu XXL kleren. Hij draagt een pet over zijn zweetband heen. Als je het zo bij elkaar ziet een perfecte outfit, nouja het is mijn style. “HeeJ, ik ben Tom” zei de jongen met de dreads, in het Engels. En hij stak zijn hand uit. “HaaJ ik ben Dushi.” zei ik, ook in het Engels, en voorzichtig pakte ik zijn hand vast en schudden hem langzaam. Ik nam mezelf maar voor om nog maar even niet te laten merken dat ik Duits sprak. Je weet nooit wat je te weten komt. “En wie ben jij?” draag ik aan de jongen in het zwart. “Ik ben Bill. Maar wat ben je eigenlijk aan het doen?” “Ik probeer nog wat vis bij elkaar te vangen.” zeg ik lachend als ik Tom’s verbaasde gezicht zie. “Vind je het erg als we je gezelschap houden?” vraagt Bill langzaam. “Nee natuurlijk niet!” zeg ik gelijk, ergens in mijn hoofd hoor ik de stem van Sirin die zegt dat ik voorzichtig moet zijn. Maar op een of andere manier vertrouw ik deze twee wel. Tom en Bill komen ieder aan een kant van mij zitten. We praten met het beetje Engels dat de jongens kunnen. Ik probeer het onderwerp Doki en jeugd te ontwijken. Na een tijdje te hebben gepraat gaat opeens die mobiel van Bill af. Rustig neemt Bill en begint in het Duits te praten met blijkbaar zijn moeder. “Tom mam heeft me nodig!” zegt Bill als hij heeft opgehangen. “Oke, ik blijf dan nog even Dushi.” zegt Tom snel. En zo zit ik dan alleen nog maar met Tom. We kijken elkaar lang aan. Op een of andere reden is de sfeer gelijk anders. Het lijkt wel of ze me opslokken. Zo diep, zo enorm diep. Waarom hebben niet alle jongens zulke ogen. Maar ik wil nu eigenlijk geen andere jongen naast me. Dan word het mooie moment van de een op het andere moment veranderd in een hel. Het visdraad dat ik strak rond mijn handen heb gewikkeld, word nog strakker getrokken. Een harde ruk. En ik voelde mijn lichaam over de rand getrokken worden. Ik heb geen tijd om na te denken over wat er gebeurt. Beneden in de afgrond zie ik wilt de vinnen van een haai in het woeste water boven komen. Ik voel gewoon dat dit mijn laatste momenten zijn. Het lijkt wel of de wereld gelijk stil staat…