Het spook van het theater *Bill love story* 38

Yuki, omdat ik u lief...
"Goedemorgen hoogheid." Voorzichtig open ik mijn ogen. Ik ben zeker weer in slaap gevallen. Helpt me snel uit bed en neemt me mee naar een andere kamer. Tegensputeren doe ik niet meer. Waarom zou ik? Tom is me al lang vergeten en... in me eentje ga ik hier nietm eer uit komen.

In de kamer hangen misschien veel 20 spiegels. Een tafel met meer make-up dan ik ooit gezien heb ( inclusief die van Bill) En een paspop met een jurk. Het is mijn trouwjurk. Dit is de voorberijding op mijn toruwdag. Van binnen zou ik het het liefst uitschreeuwen maar... dat doe ik niet.

Als ik binnen ben komen er gelijk allemaal mensjes naar me toe. Eerst gaan ze op een rijtje staan en buigen ze voor me. Afwezig knik ik terug. Dit gedoe hoort toch juist een van de leukere dingen te zijn?

Dan gaat iedereen aan het werk. Een aantal mensen helpen me in mijn jurk. Eerst de onderkleding. Daar overheen dan een korset, pijn man! Ik ben van mezelf al slank genoeg vind ik. Maar hier thuis moest ik al vanaf mijn 8e zo'n vreselijk ding dragen. Die altijd nog even 5 maten straker word aangetrokken dan je eigen maat. Nu krijg ik dus bijna geen lucht meer. Snel word er nog zo'n metale kopel over em heen gegooit en dan de jurk aan. Door de kopel is het net zo'n Prinsese ding uit die film's.

Snel word mijn haar en make-up nog gedaan. Het is gelukkig redelijk natuurlijk. Vaak krijgen de vrouwen zo'n heel clown's makeupje op.

De deur word open geschoven. "HeeJ zusje van me. Wat zie er weer prachtig uit!" zegt hij lachend. Gelijk vlieg ik hem om zijn hals. "Mensen gaan jullie maar even weg." zegt hij tegen het personeel. "Ook jij Gia!" als ze blijft staan. "Dankje, Yuki" fluister ik zacht. "Ach ik moest toch ook even met je praten." lacht hij. "Denk je dat je het gaat lukken?" "Ik weet niet. Maar ik kan nu toch niet meer terug." "Hoezo?" "Hier..." Ik geef hem de foto die ik gisteravond heb gevonden. Als Yuki de foto ziet veranderd zijn blik gelijk in haat. En daarna in nog iets maar dat kan ik niet helemaal plaatsen. "En..." vraag ik zachtjes. "Wat erg voor je." eEn met dat hij dat zegt barszt ik in snikken uit. Yuki slaat een arm om hem heen. "Het komt wel goed meisje. Rusttig maar." "Nee Yuki dit komt niet meer goed. Ik had nooit uit het paleis moeten weg gaan. En nu die man. Ik wil niet met hem doen. Straks komt hij aan me enzo." "Alsof hij ongestaft iets mijn zusje zou kunnen doen wat ze niet wil. Echt dan kil ik hem, met mijn eigen handen. Ik meen het." "Hij kan toch wel ongestraft met me trouwen. Kun je hem nu ook killen?" en schiet gelijk in de lach. "Wie weet...Maar je moet je nu maar even ghaan klaar maken. Trouwens ga eens staan." Ik doe wat hij zegt. Hij trekt de rits van mijn jurk open. "Yuki wat ga je doen?" vraag ik verbaast. "Wacht maar." Ik voel dat iets ziet te doen op mijn rug maar weet niet precies wat. Dan schiet ineens mijn korset los. "Ik heb zo'n ding nooit goed bij je vinden passen." "Dank Yuki. Eindelijk weer normaal ademhalen." Yuki rits mijn jurk dicht en geeft me nog een kus op mijn voorhoofd.

Als hij weg is werk ik snel nog mijn make up bij. Ik vraag me iegenlijk af wat Yuki van plan is. Want dat dat er iets gaat gebeuren voel ik gewoon. Misschien had je het tot nu toe nog niet echt gedacht maar Yuki is echt mijn lieve held. Als hij niet mijn broer was geweest dan... serieus. En lelijk is ook al niet. Ik vraag me af wie de gelukkig is die ooit met hem zou mogen trouwen.

En paar uur verstrijken. Dan komt mijn moeder binnen.

"Ben je klaar?"