Het spook van het theater. *Bill love story* 34

The life of another is ... This may not be my fate!
*Kyoko's POV*

Terwijl de tranen nog over mijn wangen stromen hijst Yuki mij omhoog. "Kom op Kyoko. vader en moeder willen je zien." zegt Yuki zachtjes. Ik knik en laat me mee leiden. Ik word door Yuki naar mijn kamer gebracht waar Gia me al staat op te wachten. Gia is een soort babyzit. Ik heb haar al sinds ik me kan herinneren. Vroeger vertelde ik haar alles... Tot ik er op een dag achter kwam dat ze alles doorvertelde aan mijn ouders. Dat was echt een klap voor me. Toen ik dat tegen Gia vertelde met tranen in mijn ogen zei Gia dood leuk dat niemand te vertrouwen is. En dat het een goede levensles voor me was.

"Het is een eer U weer te zien, prinses Kyoko." zegt Gia met een onderdanige buiging. "Ja Gia sla dat gelul maar weer over." zeg ik ik boos. "Excuseer mij prinses maar bent u ergens over ontstemt, aan staande keiserin." "Oke ik geen zin om hier met jou over te praten! Zeg nou maar wat moet ik aanttrekken?" zeg ik geirriteerd. "Dat spijt me zeer, prinses. Uw kleren hangen achter het verkleedscherm." "Goed Gia, zou je dan nu willen gaan?!" zeg ik nog snel. Gia verdwijnt en ik loop achter het scherm. Daar hang een jurk... (zie plaatje) het is dus echt niet mijn smaak. Maar als prinses moet je zulke kleren gewoon altijd dragen. Zeker als ik mijn ouders moet beroeken. Vroeger liep ik gewoon liever de hele dag rond in een jokingbroek en een shirtje. Maar dan vonden mijn ouders dat zo vreselijk. Yuki en ik vonden het zo grappig. We waren het natuurlijk echt zat na ene tijdje. Het is voor mij ook een wonder hoe Yuki het zijn hele leven heeft kunnen uithouden in zijn eentje in dit Kwalitatief Uitermaten Teleurstellende paleis. Nouj ik trek de jurk nou maar gewoon aan. En veeg de tranen nog evne uit mijn gezicht, werk mijn make up even bij. En loop gehoorzaam naar de troonzaal. Voor de twee grote deuren staan twee bewakers. Ze knielen voor me neer en ik knik. De deuren zwaaien open en daar zitten mijn ouders dan. De mensen die mij uit mijn mooiste dromen hebben gestoten. "Kyoko, mijn lieve dochter! Wat zie je er goed uit!" zegt mijn vader plechtig. Ik knik en glimlach. "Dank U vader." weet ik nog zacht uit te brengen. Mijn moeder zit braaf op haar troontje en kijkt me met een trieste glimlach aan. Zij weet wat ik doormaak. Zij heeft ook nooit met haar droom man kunnen trouwen. En was er ook fel tegen dat ik uit mijn leven zou worden gehaalt. Het is allleen jammer dat vrouwen in Japan weinig te zeggen hebben! "Morgen zal de plechtigheid plaats vinden. Wil je je aanstaande ontmoeten?" vraagt man vader langzaam. "Nee, dank U vader. Ik wil mijn verloofde morgen pas met het ja woord zien. Zou ik nu mij mogen terug trekken. Om me voorte bereden op morgen?" Mijn vader wil er wat tegen in brengen maar mijn moeder is hem voor. "Natuurlijk Kyoko ga je gang." Ik knik dankbaar naar mijn moeder en loop de zaal weer uit...