Het spook van het theater. *Bill love story* 30

ONBEREIKBAAR!!!
"Mooi he! De zee." praat ik er overheen. "Uuhm... Ja hoor." zegt een Tom een tikje ongeïntereseert. "Maar waarneer bne je nou jarig?" vraagt hij weer. Ik zucht diep en loop weg van het raam. "Tom ik..." Op dat moment word er op de deur geklopt. "Binnen." zegt Tom snel. De deur gaat open en in de deur opening staat... Yuki! Mijn broer. Ik voel al mijn spieren aanspannen. Ik kijk hem strak aan. Hij geeft een kort knikje... en gelik voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. Ik wist dat deze dag zou komen, maar... alles is nu zo anders: Ik heb Tom en voel me echt gelukkig bij hem. Ik weet dat heet vreemd klinkt maar hij heeft me even alles laten vergeten! Maar nu Yuki hier weer staat... Toen hij die avond in het theater was gekomen had hij me het nieuws vertelt. Natuurlijk wist ik dat deze regel er was in onze familie maar ik hoopte altijd dat hij niet voor mij zou gelden. Maar hoe dom kon ik zijn! Natuurlijk gelden de regel ook voor mij... eigenlijk juist voor mij. Maar met Tom... alles is zo anders ik was het eerlijk echt vergeten. "Hoelang?" vraag ik met een trillende stem. "2 dagen." zegt Yuki kortaf. Ik kijk in zijn ogen, als het om dit gaat is Yuki zo anders, zo kil. Ik weet niet waarom, het lijkt wel of hij het als zijn enige doel ziet, om het voor elkaar te krijgen. "Veerle, wat is er?" vraagt Tom. En hij legt een hand op mijn schouder. Hoe graag was ik gaan uithuilen in Tom's armen? Hoe graag had ik hem het verhaal vertelt, en hem horen zeggen dat het allemaal wel goed komt. Maar ik kan het niet. Het zou me alleen maar pijn doen. Goed kwam het niet... dat wist ik. Nooit zou dit goed kunnen komen. Mijn lot is al vanaf mijn geboorte bezegelt en niets of niemand kan dat veranderen. Tom duwt mijn gezicht met een vinger omhoog. Ik kan het niet. Ik kan hem gewoon niet aan kijken! Ik wil het niet moeilijker voor mezelf maken dan dat het moet zijn... ik trek me los uit zijn greep en ren weg. Weg uit het huisje, weg uit de straat. Weg zo ver mogelijk weg van Tom. Waarom doet liefde zoveel pijn?

Waarschijnlijk zal dit voor jullie allemaal heel wazig klinken. Maar goed ik zal jullie de waarheid maar vertellen...

Ik heet geen Veerle. Mijn echte naam is Sada Maro Kyoko. Lange naam he! Het betekent Pure Spiegel van Mijzelf. Maar dat is juist mijn probleem. Ik weet niet wie "Mijzelf" is. Mijn hele leven ben ik opgevoed als troon opvolgster. Misschien begint je nu iets te dagen. Nou ik zal ik niet langer meer in spanning houden. Ik ben prinses van Japan. Echt vreselijk! Veel meisje dromen er van maar voor mij is het een grote nachtmerrie. Ik mocht nooit met mensen buiten de muren van de paleistuin omgaan... tot de dag kwam dat ik lichtelijk doordraaide. Ik kon het echt niet meer aan. Toen hebben mijn ouders besloten dat ik misschien wat tijd voor mezelf nodig had. Om mezelf te leren "ontdekken". Ik was toen 15. Natuurlijk zouden mijn ouders me nooit zonder toezicht laten vertrekken... Dus was de afspraak dat ik in het theater bleef. De eigenaar heeft en sterke band met mijn ouders. Mijn familie komt daar al eeuwen om daar te kijken naar de stukken die daar worden opgevoert. Ook en ik en mijn broer komen daar al van jongs afaan. Eerst vond ik het dood saai. Maar toen ik Settela leerde kennen was het elke keer dagen aftellen tot we weer naar Duitsland konden. Zo heb ik het land en de taal ook goed leren kennen en spreken. Mijn ouders hadden met de derecteur afgesproken dat hij zou zorgen dat ik 24.00 uur per dag bewaking had. Maar natuurlijk deed hij dat alleen als er mensen kwamen vanm ijn familie. Hij liet me vrij en zo heb ik de kans gekregen om een andere indentiteit te krijgen. Als Veerle het meisje dat in het theater werkt. Dat de kleren draagt die ze wil. Ik heb zelfs leren gitaar spelen. Iets dat ik al eeuwen wilde. En ik kreeg een vriendin, Settela. En nu, nu had ik mijn groote liefde gevonden. Natuurlijk wist ik dat op mijn 18e alles voorbij was. Alle vrijheid, alles. Het is altijd de regel geweest voor onze familie, dat je op je 18e trouwd. En in het geval van mij ook nog eens word uitgehuwlijkt. Ik moet nu zo snel als ik kan naar Japan terug. En ik trouw overmorgen. Overmorgen ben ik voor eeuwig verbonden aan een man die ik nog nooit in mijn leven heb gezien. Natuurlijk zal het wel weer zo'n man zijn met ieder mogelijk diplomo heeft behald. En die mij als een voetveeg gaat behandelen. Zo eentje die mij ziet als een opstapje naar het koning'sschap en waar misschien nog kinderen uit komen. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Ik wil dit niet... Dit kan gewoon niet... Tom en ik... we horen bij elkaar. Ik kijk op, er is een zwarte limo voor mijn voeten gestopt. Ze deur zwaait in de auto zit Yuki... "Kyoko, kom!" zegt hij. Verdrietig stap ik in. Ik heb geen andere keus, dit is mijn leven. Veerle was een leugen, net als dat gelukkige leventje dat ik dacht te hebbenb. Kyoko dat ik mijn naam.

Tom's POV.....

WV

Reaties please...

I am sooooooooo sorry 4 the time

XSimone