Het spook van het theater. *Bill love story* 28

Verdriet om een droom...
"Settela kom eens!" hoor ik Simone dan eens vanuit de keuken roepen. Settela staat op en loopt naar de keuken.

Tom, ik en Veerle praten over vanalles en nog wat, van dat Tom nieuwe snaren wil kopen voor zijn gitaar nummer boeitmijlekkerveel tot dat ene gebouw waar ik nog eens naartoe wil in Spanje. Na een halfuur ofzo komen Settela en Simone de keuken weer uit. "Waarom blijven jullie zolang in de keuken?" vraagt Tom ineens. "Ow, Settela moest me even met wat dingen helpen." zegt Simone vaag. Daar zal wel meer achter zitten maar goed, dat zal ik Settela een andere keer wel vragen. "En wat eten we vanavond?" vraagt Tom snel door alsof dat eigenlijk het belangrijkste is. Veerle schiet gelijk in de lach. "Nou Tom ik denk dat we in het vliegtuig eten!" lacht ze. "Over het vliegtuig gesproken we moeten opschieten het vliegtuig vertrekt over 2 uur. En het is ongeveer 2 rijden!" schrikt Simone uit haar gedachten op. Snel loopt iedereen naar de auto. Gelukkig had Simone alles al ingepakt. Zo snel we kunnen scheuren we naar het vliegveld. Daar z'n we ook maar net op tijd. Simone chekt ons in en na een paar minuten is het vliegtuig er al. Simone loopt het vliegtuig in. Ik en Settela volgen. En Veerle en als laatst. We gaan met ze vieren naast elkaar zitten. Simone zit in de stoel voor ons maar die is na tien mintuten al in slaap gevallen. Ik zit bij het raam daarnaast Settela, daarnaat Tom en als laatste Veerle. Veerle is Tom en beetje aan het kalmeren. Tom zit gespannen in zijn stoel en kijkt strak voor zich uit. "Wat is er met Tom?" fluistert Settela na een tijdje. "Hij heeft vliegangst." zegt ik zachtjes. Als Settela me een vragendeblik terug geeft, leg ik haar uit wat vliegangt is. "Ik heb geen vliegangst!" zegt Settela vrolijk. Maar dan komt de stem dat we de riemen vast moeten doen. En na 5 minuten stijgen we op. Ik zie Tom vingers zich steeds stakker om de stoelleuningen klemmen, En Veerle die Tom maar probeert te kalmeren. Dan voel ik opeens twee armen om mijn arm heen slaan. Verbaast kijk ik opzij en zie een angstige Settela zich angstig aan mijn arm vastklampen. "Wat gebeurt er?" piept ze. "Het vliegtuig stijfgt op." zegt ik rustig. Als we na een tijdje op de goede hoogte zijn word er omgeroepen dat de gordels los mogen. Gelijk zie ik Tom en Settela ontspannen. We praten nog een beetje maar dan merk ik dat Settela langzaam in slaap is gevallen. Ik trek de leuning tussen ons op en leg haar voorzichtig tegen me aan. Door haar rusitge ademhaling word ik ook gelijk kalm en val ik ook in slaap.

Ik kom in een ruimte terug. Het is helemaal donker. Dan word het opeens dag. Ik kijk rond er staan allemaal woonwagens en mensen. De een danst de andere bespeelt een insterument en weer een ander is aan het wassen. Daar staat Settela dan opeens. Ze lijkt heel gelukkig de lacht nee ze straalt gewoon. Maar als ze mij ziet vanandert haar blik. Ik loop naar haar toe. Maar ze verdwijnt...ze verdwijnt in het Roma kamp. Ik wil haar naam nog roepen maar me mond gaat niet open. En voor me ogen verdwijnt het kamp. En vaag ik nde verte hoor ik haar nog roepen: "Dit is waar ik hoor! Dit is mijn thuis!"

Dan hoor ik ineens vaag een stem: "Bill en Settela waker worden!". Het herhaalt zich, steeds iets duidelijker. Oja dit was een droom. Snel open ik mijn ogen en zie Settela nog veilig in mijn armen liggen, met mijn armen beschermend om haar heen. "Heey slaapkop! Wek je schonen slaapster maar, want we zijn er!" lacht Tom vrolijk. "Goeiemorgen." hoor ik Settela dan op eens mompelen. "Goeiemorgen, Settela we zijn er." in één keer springt Settela op. "Zijn we in... in Spanje!?!" vraagt ze vrolijk en klaar wakker. Lachend zeg ik: "Jup we zijn er, blij?" "Ja! Het is super. En ik kan niet wachten om de Roma te ontmoeten." Gelijk denk ik aan mijn droom en ik voel een steek in mijn buik. Ik moet zorgen dat ze die Roma zo lang mogelijk niet ziet! denk ik in me hoofd. Eigenlijk schaam ik me heel erg voor me gedachten. Kom op, Settela hoort bij haar familie. Het is fout om haar daarbij weg te houden!...