Het spook van het theater. *Bill love story* 26

Het afscheid van het theater......
Settela zingt nog steeds. Haar stem is zacht en fluisterent en toch... Hoor je hem overal doorheen. Het is ook het enige wat ik nu wel horen. Haar stem. Ik wil haar ogen zien. En haar aanwezigheid voelen. Haar stem galmt door mijn hoofd. Haar woorden veranderen langzaam in begrijpelijke taal en ik versta haar...

Hoe ver ik ook zal moeten reizen...
Hoe zwaar de tocht ook zal zijn...
Ik zal mijn taak volbrengen...
Zelfs al voerd het me door de donkerste mijn.

Hoe pijnlijk mijn lichaam aanvoelt...
Hoe moe ik ook zal zijn...
Ik zal mijn taak volbrengen...
Ook al doet de weg nog zoveel pijn...

Hoe veel eeuwen ik zal moeten dromen...
En hoe veel jaren ik zal moeten lijden...
Ik zal mijn taak volbrengen...
Want ik eindig aan jou zijden...

(Misschien klinkt dit in het Nederlands een beetje saai. Geloof me in het Romani klinkt het prachtig )

Ik kijk weer in haar ogen. De tranen lopen weer over haar wangen. Maar een ding is zeker dit zijn tranen voor geluk. Dan voel ik ook iets nats over mijn wangen stromen. Dit is echt zo vreemd. Ik ken die Settela niet eens. Hoe kan ik dan zo blij met haar zijn?

Zo zitten we daar misschien wel een paar uur. Maar langzaam begin ik me toch wel moe te voelen. Best gek als je in coma ligt slaap je toch ook een soort en toch ben je moe als je wakker word. Ik til Settela voorrichtig op. Ik voel dat ze trilt waarschijnlijk ook van vermoeitheid. Het zal voor haar niet echt makkelijk zijn geweest om het theater te verlaten. En dat allemaal voor mij. Er zijn fans die dat ook wel voor me zouden doen maar zij. Ze kent me nouwelijks. Ik leg haar voorzichtig op je het bed neer. Ze heeft haar ogen gesloten maar is nog steeds onrustig aan het zoeken naar iets. Voorzichtig kom ik naast haar liggen een gleijk kruipt ze naar me toe en nestelt ze zich dicht tegen zich aan. Als een klein meisje dat bang is een haar knuffelbeer heeft zodat ze zich veilig voeld. Ik sla voorzichtig een arm om haar heen en zo vallen we samen in slaap.

De volgende morgen word ik waker van een irritante zonnestraal die door het raam naar binnen schijnt. Ik open mijn ogen en zie dat Settela nog diep in slaap is. In haar mompelt ze iets. Ik kan de woorden niet helemaal plaatsen. Het is iets van: "Mama? Mama... Ga niet weg... Nee... MAMA!!!" met die gil word ze wakker. Haar ogen staan gelijk wijt open. "Wat is er?" vraag ik voorzichtig. Haar grote ogen staan gelijk angstig en ze kruip snel bij me weg. "Waar ben ik?" vraagt ze bang. "Waar is me mama?". Ik begrijp het niet echt. Ze droomde waarschijnlijk over de nacht dat de soldaten haar familie kwamen halen. Dan ben je nog te jong, dus kan je het eigenlijk niet herinnere. Maar in je slaap komen zulke dingen dan wel terug. Ik denk even na, waarom is ze nou zo bang? O natuurlijk ik vroeg het in het Duits. Ik kijk haar vriendelijk aan. Hoe kan ik haar nou duidelijk maken dat ik haar geen kwaad wil doen? "Bill, Simone, Gitana." mompel ik. Settela's ogen veranderen weer in normaal. Nu herinnerd ze zich het blijkbaar weer. "Dank je." zacht ze zacht. Ze kruipt weer iets terug. Dan word er weer op de deur geklopt. Binnen een tel voel ik weer twee armen om me heen. Ik kijk om en zie Settela die zich angstig aan me vasthoud. Ze is echt bang denkt ik. "Binnen!" roep ik. Ze deur gaat open en Simone loopt naar binnen met een dienblas vol eten. Met een lach zet de het dienblad op een tafeltje naast mijn bed. "Gaat het weer wat beter?" vraag ik aan mij. "Ja hoor mam." zeg ik vrolijk. Dan kijkt Simone naar Settela. "Eya Settela giortis kog." zeg ze vrolijk. Settela knikt. "Wat vroeg je?" vraag ik voorzichtig. "Ze zei: Jij moet Settela zijn." zegt Settela zachtjes. "Aha oké maar kunnen we da nu veder gaan in het Duits? Mijn Romani is nou ook weer niet zo goed!" zeg ik lachend. "Is goed. Maar eet wat. Jullie zullen wel jonger hebben. En jij al helemaal Settela. Leven van wat restjes van het personeel is nou niet bepaalt een goed maaltijd." zeg Simone terwel ze ons beide en bord in de hand duwt met een paar warme broodjes en crossantjes. Ik voel me nog een beetje misselijk maar begin toch maar te eten. En naast me zie ik Settela de broodjes gulzig naar binnen werken. "Dapper van je trouwens. Om je kruid te gebruiken." zegt Simone dan. Settela stopt met eten en kijkt weg. "Dank u." mompelt ze zegt. "Mam even een ander onderwerp." zeg ik snel. "Is goed maar dan moeten Tom en Veerle ook even komen." zegt ze en ze staat op om ze te halen. Simone loopt de deur uit. Snel pak ik Settela's hoof en draai hem naar mij toe. "Ze heeft je allanbg vergeven..." zeg ik zachtjes. "Net als ik trouwens." voeg ik er nog snel aan toe. Settela's ogen worden weer wat vrolijker. Ik weet niet waarom maar zonder er bij na te denken druk ik nog een kus op haar lippen. "Niet zo klef jullie!" hoor ik dan Tom achter me. Ik draai me om en zie Simone, Tom en Veerle binnen komen. Ik steek me tong uit en richt me aandacht op Simone die blijkbaar iets wil gaa zeggen. "Nou jongens. Zoals jullie weten gaan we elk jaar als traditie op vakantie na een tour. En nu jullie tour toch voor de rest is afgezegt kunnen we eerder vertrekken." "Turkije!" roept Tom gelijk. "Nou weetje ik heb al geboekt! En het word Spanje!" zegt Simone vrolijk. Onder de dekens voel ik dat Settela mijn hand heeft vastgepakt. Zodra ze me aanraakt voel ik een warm gevoel in me lichaam. "En nu komt het... Als jullie willen mogen Veerle en Settela mee!" zegt Simone blij. "Echt?" vragen Settela en Veerle te gelijk. Ze kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. "Maar waarneer vertrekken we dan?" vraag ik snel. "Eigenlijk... morgen ochtend al!" zegt Simone vrolijk. "Maar dan moeten we opschieten!" zegt Tom die al richting de deur draait. "Valt wel mee. De koffers heb ik al ingepakt. Tom als jij met Veerle mee gaat helpen inpakken. En Bill als jij dan met Settela de stad in gaat en wat kleren koopt. Dan ga ik thuis nog het een en ander regelen. Als ik jullie dan om 22.00 uur thuis heb... Dan kunnen we morgen om 4.00 uur opstaan en vertrekken!" ratelt Simone op. Ze heeft het blijkbaar al helemaal uitgedaagt zoals al haar ideeën! "Nou oke dan gaan wij!" zegt Tom en samen met Veerle is hij al weer verdwenen. Ook Simone vertrekt. "Nou dat word een dagje de stad in. Kom je?" zeg ik en ik stap het bed uit. "Uuhm...de stad?" zegt ze onzeker. "Ja. Ow wacht dat is voor jou natuurlijk nieuw. Uuhm... zullen we anders eerst nog even langs het theater gaan dan kun je nog even wennen." Er verschijnt en glimlach op haar gezicht zodra ik het woord theater noem. We zijn alletwee al aangekleed dus ik moet alleen zorgen dat ik even niet herkent word. Ik pak wat kleren uit de tas die mijn moeder blijkbaar heeft mee genomen. Ik bekijk bezelf in de spiegel, onherkentbaar. Gelukkig heb echt geen zin in fans. Settela draagt nu ook een normale jas, een oude van me moeder. En zo zou ze zo in de mensen masa kunnnen opgaan. Zo lopen we naar buiten. Zodra we buiten komen merk ik dat het druk is. "Blijf dicht bij me!" zeg ik in haar oor. Snel pakt ze mijn hand vast. Ik voel dat hij trilt, ze is waarschijnlijk best bang. Zou ik ook zijn als je van de een op de andere dag tussen zo veel vreemde loopt. Zo snel we kunnen lopen we naar het theater. Het is er donker. Er branden nog maar een paar lichten. Ik volgt Settela de trap op. Aan haar hand voel ik dat ze zich hier echt op haar bemak volet. We lopen naar een van de kamer. Ze stopt bij mijn oude kleedkamer. En loopt naar de spiegel. Ik kijk haar vreemd aan. Ze glimlacht en drukt op de knop en de spiegel springt opzij en maakt plaats voor een doorgang. Ik volg haar en we komen uiteindelijk weer uit in de kamer van goud. Snel loopt ze naar een kast en haalt daar een tas uit. Dan loopt ze de hele kamer rond en haalt overal dingen vandan: boeken, een ketting, een ander tasje, een leren zakje en nog een heleboel andere dingen. Ze stopt ze in de tas en loopt weer naar mijn terug. "We... we kunnen wertrekken." zegt ze met een gebroken stem. Ik voel dat het haar pijn doet om hier weg te gaan, maar ik voel dat dit beter is voor haar. Ik wil haar laten zien hoe mooi en goed de wereld kan zijn. Ik zal haar bewijzen dat er veel meer buiten dit theater licht!

Samen lopen we het theater weer uit. Met haar ene hand houd ze mijn hand weer vast en met de andere klemt ze haar tas dicht tegen zich aan. Ik sla mijn arm beschermend om haar heen en zo lopen we de stad door...