Het spook van het theater. *Bill love story* 21

De legende van het meisje....the truth
De vrouw kijkt me verdrietig aan. Nee dit kan toch niet. Dit kan het einde toch niet zijn...Nadat we hebben moeten vechten voor de band. We onze droom hebben beraakt, samen. Dan kan Bill toch niet zomaar dood zijn? Ik kijk haar vragend aan. "Is er iemand die u kan opvangen?" vraagt ze voorzichtig. Shit dit kan niet goed zijn. "Ja." hoor ik de kalme stem van Veerle naast me. "Goed, ze zin klaar met de operatie. Ze hebben echt alles geprobeerd maar meer kunnen ze niet doen." begint ze. Ik voel de kracht uit mijn lichaam met ieder woord minder worden. "De jongen heeft het overleefd." Ik voel gelijk een sprank hoop. "Maar..." vervolgt de zuster. "hij ligt in kritieke toestand op de intensifkern. Zijn hersen activiteit is zeer lag. En de verwondingen in zijn borst genzen niet goed. Hij is geraakt in zijn hart. En waarschijnlijk... gaat dat hem fataal worden." zegt ze wat zachter. Ik kijk Veerle verdrietig aan. Die stomme kut zigeuner! (Ik heb persoonlijk echt helemaal niets tegen zigeuner, vind ze eerder leuk ) Als die Settela er niet was geweest! "Zou hij het hale?" vraag ik als de zuster weg is. "Natuurlijk haalt hij het! Ik weet het zeker!" zegt Veerle met een glimlach. Maar ik hoor aan haar stem dat ze het ook niet weet. Dan komen er weer vragen in me op. "Uhm...Veerle?" vraag ik voorzichtig. "Ja Tom?" zegt ze. "Waar kende jij die Settela nou eigenlijk van?" Veerle kijkt me peinzend aan. "Uhm...Nou eigenlijk heb je het recht wel om het te weten. Het begon toen ik op mijn 5e voor het eerst in het theater ben geweest. De directeur had in 1993 het theater weer ingebruik genomen maar er moest nog veel gebeuren. In 1995 was de opening. Ik ging daar toen naar toe samen met me broer. Ik weet het nog goed. We waren de grote zaal binnen gekomen. En toen zag ineens een meisje van mijn leeftijd om het balkon lopen. Ik rende naar haar toe. Toen ze mag aan komen rende ze weg. Settela woonde al haar hele leven in het theater en was er opgegroeit. Ze kende de weg en kon makkelijk aan me ontsnappen. Maar op een gegeven moment struikelde ze. Ik haalde haar in en toen begon ze tegen me te praten. Ze sprak een taal die ik niet echt kon volgen. Maar wel begreep ik dat ze hulp nodig had. Dus elke dag kwam ik bij haar in het theater langs. Ik leerde haar Duits en zo konden we toch praten. Ookal blijf Romani haar eigen taal. Mij heeft ze ook een beetje Romani geleerd. Dus kan ik haar soms volgen. Ik leerde zelf ook al snel hoe het doolhof van gangen in het theater in elkaar zat. En nog altijd breng ik haar eten en zorg ik voor haar." zegt Veerle zachtjes. "Maar...maar wie is die Settela dan? En hoe komt ze in het theater terecht?" vraag ik ongelovig. "Settela Steinbach is een Roma. Net als haar hele familie. Ze horen bij de Sinti stam. In de 2e wereldoorlog zat de familie Steinbach ondergedoken in het theater. Settela is daar geboren. Toen Settela nog geen jaar oud was werd haar familie ondekt en gearresteert. Ze was niet oud maar heeft daar nog wel herinnneringen van. Haar angst en woede. En haar verdriet voor het verlies van haar ouders. Haar moeder heeft Settela verstop toen de Duitsers kwamen. En Settela is daarom opgegroeit in het theater. Het theater was voor haar de enige veilige plek. Haar enige thuis. En ik...ik ben haar enige familie." de laatste zin fluisterd Veerle bijna. "Maar waarom moest ze Bill nou iets aandoen?" vraag ik met een brok in me keel. "Settela is er altijd heilig van overtuigt geweest dat ze haar ouders ooit op een dag weer zo tegen komen. Maar toen ze op die laptp las dat ze dood waren. Weg, verdwenen, vermoort. Toen is er denk iets in haar genapt. En natuurlijk werd ze bang toen Bill, een Duitser, dan ineens achter haar aan kwam." zegt Veerle verdrietig. Veerle begint zachtjes te huilen. Ik sla een arm om haar heen. "Tom...het is allemaal mijn schuld. Ik had Settela niet verborgen moeten houden. En ik had haar moeten vertellen wat er met haar ouders is gebeurt! Ik wist dat ze dood waren en toch blijf ik haar valse hoop geven" snikt ze. "Het is niet jou schuld." zeg ik sussend. "Jij had niet kunnen weten waar dat monster toe in staat is." Op dat moment gaat ze deur open. En er loopt weer een zuster binnen. "Kunnen we bij Bill langs gaan?" vraag ik gelijk. "Je hebt geluk. Bill's toestand is iets stabieler. Je nu even bij hem kijken. Kamer 839." zegt ze vriendelijk. Ik loop van het bed af. "Mag Veerle mee?" "Nee, één persoon is eigenlijk al gevaarlijk. Maar voor jou maken we een uitzondering. Ik knik en loop naar de kamer. Als ik de deur open doe. Zie ik Bill daar liggen, maar hij is niet alleen. Bij het bed staat...

`..........
...............