Het spook van het theater. *Bill love story* 16

"Meisjes vinden verrassingen leuk. Toch?"
Ik loop Tom's kamer in. "Eey lukt het een beetje?" vraag ik lachend. Tom schrikt op van zijn computerscherm. "Ja dat wel. Alleen ik ben zo bang dat Veerle niet eens wil. Ik bedoel ze was zekwaad vanochtend. "Ik heb zo'n vaag vermoeden van wel." zeg ik met een grijns. "Bill, zegt alsjeblieft dat je niet bij haar bent lang gegaan. Straks denkt ze dat ik zo'n losertje ben die zijn broertje stuurt om het goed te maken. Omdat hij het zelf niet durft." zegt Tom zuchtend. "Ik ben gegaan ja. Maar ik zei dat jij niet wist dat ik er was. En het goede nieuws is: Ze geeft je nog één kans." "Echt?" vraagt Tom ongelovig. Ik knik. "Bill, je bent het best broertje dat er is." zegt Tom grijnzend. "Weet ik." zeg ik lachend. "Maar dan moet ik nu weer aan het werk." "Waarneer wil je dat avondje eigenlijk gaan doen?" "Ik dacht morgenavond. Vanavond kan niet want dan hebben we dat concert!" "En waarneer wil je het haa gaan vertellen?" "Uuhm...ik dacht als verrassing. Meisjes vinden verrassingen leuk. Toch?" vraagt Tom onzekker. "Dat vinden de meeste inderdaad." zeg ik lachend. Ik heb Tom nog nooit zo onzeker gezien. En zeker niet voor een meisje. Ik loop terug naar mijn kamer. Ik moet me concentreren op het concert nu. Zou Settela dit concert weer daar staan? Ik hoop het wel, haar stem klinkt echt goed. En onze stemmen samen is al helemaal geweldig. Zo droom ik nog een beetje verder. Dan word er op de deur geklopt. "Binnen!" mompel ik. "Eey, ik kom de kleren van vandaag uitzoeken." zegt Veerle die met een vrolijk gezicht binnen komt. "Tuurlijk ga je gang." zeg ik. Ze loopt naar de kast er trek er een setje uit. Ze legt het op me bed en loopt weer naar de deur. "En Bill. Bedankt nog." "Bedacht voor wat?" vraag ik verbaast. "Voor vanmiddag. Ik weet dat Tom geen arogant playertje is. Maar ik wil gewoon niet als een weg-werp-meisje worden behandelt!" "Gelijk heb je." zeg ik lachend. Ik kijk op de klok, 17.30. We zullen nu wel gaan eten dus ik loop naar de eet zaal. Daar zitten Georg, Gustav en een enorm vrolijke Tom. "Tom wat is er met jou gebeurt?" vraag ik lachend. "Veere doet weer normaal tegen me!" zegt hij vrolijk. Het eten word gebracht.

Na het eten doen we weer de nodige voorbereidingen. En deze keer blijf ik het laatste uurtje wel bij de jongens. Dan hoor ik de stem op het podium weer: Willkommen bei die Tokio Hotel theater tour! En we gaan op. Het hele concert gaat goed. Maar geen Settela. De fans zijn deze keer ook weer helemaal los gegaan. Ik ben tevreden maar toch jammer. Settela voegde wat toe aan de show. Ik loop naar achter. Daar praten ik en de jongens nog wat. Dan staat Tom op: "Ik ga slapen. Morgen heb ik een belangrijke dag." Ik kijk op de klok, 1.34. "Ik denk dat ik ook maar ga slapen dan." zeg ik geeuwend en ik loop terug naar mijn kamer. Dan val ik al snel weer in slaap.

Ik word wakker van een hand die over mijn gezicht streelt. Ik open mijn ogen en zie Settela. "Settela..." fluister ik ongelovig. Ze knikt. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar ze legt 2 vinger op mijn mond. Ik lig in haar armen. Zachtjes zingt ze een lied. Het lied in die onbegrijpelijke taal. Romani, de taal waar ik me thuis bij voel. Zachtjes streelt ze mijn gezicht. Ik 100 vragen maar ik stel ze niet. Bang dat ze op houd. Bang dat ze weg gaat. Dit moment mag en kan niet voorbij gaan. Ik weet niet hoelang we zo zitten. Het kunnen uren zijn, weken, maanden mischien wel jaren. Dit voelt zo bijzonder, die stem dat gezicht alles eraan. Dan klinkt weer de melodie en zonder iets te zeggen pakt ze mijn hand en brengt me weer terug naar mijn bed. Als elke avond druk ze nog een kus op me lippen en verdwijnt...