Het spook van het theater. *Bill love story* 8

Het fotoalbum... Settela wie?
Op het bureautje ligt een boekje. Zo te zien is het boekje best oud. Het is stoffig en vuil maar toch... Iets in je wil dat je het boekje pakt. Misschien gewoon pure nieuwsgierigheid, maar toch... Voorzichtig pak ik het boek en begin bij de eerste bladzijde. De foto's zijn zwart-wit. Soms van goede en dan weer van wat mindere kwaliteit. Rechts bovin staat een naam gekrabbeld. Ik probeer het te ontcijferen....Settela Steinbach, Sinti stamlid, geboren in 1990. Je denk na...ooit heb je wel eens iets op school gehoort over de Sinti. De Sinti was een oud zigeunervolk dat in de 2e wereldoorlog samen met de andere was vervolgt ofzo. Dat weet ik nog. Niet dat geschiedenis me echt boeide maar... Ja wat zal ik zeggen. En was een van de onderwerpen voor ons eindtentamen. Geboren in 1990 dan zou Settela nu dus 17 moeten zijn.
Ik blader voorzichtig door het boekje. Het zijn foto's van mensen. Allemaal licht gekleurt. Zo te zien wonen ze in woonwagens en ze houden erg van muziek en dansen. Dit zullen dan wel foto's zijn van dat Sinti kamp. Ik ben nlij dat ik dit fotoboek heb gevonden maar ik krijg echt steeds meer vrage, Hoe komt dit album hier? En wie is die Settela Steinbach? Ik kijk op me horloge, het is 18.00 uur. we zullen straks wel gaan eten. Dus besluit ik om maar terug te gaan. En het fotoalbum...dat neem ik mee. Na een paar keer verkeert gelopen te zijn kom ik dan toch eindelijk terecht in een gang die wel bekent voor me is. En ik loop weer naar de eetzaal. Als ik binnen kom zie ik de jongens al aan tafel zitten. "Jeetje, daar ben je. Waar zat je?" vraagt Tom zuchtend. "Ik was even in het gebouw aan het kijken. Hoe zo?" "We zouden een half uur gelden eten. We hebben nog naar je gezocht." "En niet gevonden. Dus hebben we het eten naar 6 uur verplaatst!" zegt Georg zuchtend. "En je bent nu net op tijd." maakt Gustav het vrolijk af. "Nou sorry hoor. Ik zal in het vervolg wel braaf zeggen waar ik heen ga." zeg ik op een kinderstemmtje. We schieten daardoor allemaal in de lach. "Zo, vrolijk allemaal." hoor ik de stem van Veerle opeens. Ik draai me om en zie Veerle binnen lopen. "Kom je bij ons eten?" vraagt Tom grijnzend. "Nee ik eet ergens anders." zegt ze liefjes. "Ow, maar waarom ben je hier dan?" vraag Tom uitdagend. "Inieder geval niet voor jou. Ik moet nog even wat weten voor het optreden van vanavond." zegt ze snel. "Vraag maar." zegt Georg vrolijk. "Goed, hebben jullie nog iemand nodig voor make-up enzo?" "Uuh...nee niet dat ik weet. Ik doe het zelf." zeg ik. Nu kijkt ze Tom aan. "Owja, ik moest nog zeggen dat in het theater groupies verbouden zijn mee te nemen." "Waarom kijk je mij aan!" vraagt Tom aangeschoten. "Ach, dat weet je best." zegt ze kortaf. "Maar goed, eet smakkelijk en ik ga weer. Ik zie jullie overmorgen weer voor het 2e concert." en ze wil de zaal uitlopen. "Veerle wacht!" roept Tom haar achterna. "Kunnen we morgen misschien iets afspreken?" vraagt Tom hoopvol. "Uuhm ja hoor." zegt ze en ze glimlacht lichtjes. "Owke zie ik je dan morgen om 15.00 uur bij mijn kamer?" "Is goed. Tot dan." en ze verdwijnt in niets net zoals ze gekomen is...

laaaaaaaaaaaaaaaa
.............