Het spook van het theater. *Bill love story* 3

The Angel of my Music
Ik open mijn ogen weer en kijk op e klok. Het is 23.00 uur. Ik voel dat ik doodop ben. Tom zal dat ook wel zijn we hebben vandaag gerepeteerd tot we gek werden van die muziek. En net op dat moment was Peter binnen gekomen. Dus we moesten toen ook nog weer een 2 uur spelen omdat hij zonodig de nummers even wou horen. George en Gustav waren al in slaap gevallen dus hadden Tom en ik de taak van het theater bekijken maar op ons genomen. Ik sloot mijn ogen weer en viel toch echt langzaam in een diepe slaap. Ik droomde heel vreemd...

Ik werd wakker van een stem. Iemand zat te zingen. Maar die stem hij was zo helder zo mooi...
Ik voelde iemand over mijn gezicht strelen met haar vingers. Ik opende voorzichtig mijn ogen. En daar zat ze... Het meisje. Ze zat geknielt naast me bed. Dit moest een droom zijn dat kon niet anders. Ze glimlachte naar me. En trok me aan me hand mee omhoog. In mijn hele kamer ging een geur van rozen en ook ging er een soort mist. Het meisje zo mooi als ze is had nog steeds mijn hand vast en liep naar de grote spiegel en ze liep er doorheen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit was een droom nu weet ik het zeker. O ja ik was net in slaap gevallen dat is waar ook. We kwamen uit in een enorm doolhof. Blijkbaar was er in geen jaren iemand geweest want het zag er oud en verlaten uit. Ze trok me veder. En haar stem bleef maar klinken in mijn hoofd en hij galmde door alle gangen. Samen rende we door de donkere macht. Het pad werd verlicht door het prachtige schijnsel dat ze leek uittestralen. Toen kwamen we uit bij een meer... Overal hing er mist. We moesten nog in het theater zijn hoe kan dit dan? Maar goed altijd zijn dromen een beetje raar. Ze leiden me naar een bootje. Voorzichtig staptte we in. Gelijk begon het te varen. Het leek wel of het over het meer zwefde en werd voortgebracht door haar stem. Ik weet niet waar ze me heen voert maar op een of andere manier wil ik ook niet bij haar weg. Dan stopt de boot. Ik kijk waar we zijn uitgekomen. En zie een prachtige plek voor me. Het verlicht door duizende kaarsen. En alles daar lijkt wel van goud. Verder staat er nog een soort bed waar zij dan waarschijnlijk in slaap en een podium. Ze stapt uit en ik volg haar voobeeld. Ze pakt mijn handen vast en ze zingt nog steeds. Ik heb zo de nijging om mee te zingen. Alles aan haar is gewoon...gewoon zo bijzonder zo misterieus. Dan hoor ik ook mijn eigen stem ineens zingen. Hoe kan dit ik heb zelf geen concrole meer over alles...en weet wat nog het ergste is dat vind ik wel fijn. Fijn om even alles te laten varen ne gewoon...gewoon mijn gevoel te volgen. Nou ja zingen is ook niet erg ofso maar wie weet wat mijn gevoel straks zegt. We zingen en zingen. Het lijkt wel of de rest van de wereld is verdwijnen alleen ik en.. en. Ja wie is ze eigenlijk? Ik kijk haar nog eens aan. Ze is echt prachtig gewoon zo zo bijzonder ze lijkt wel een engel. Dat is ze...The Angel of my Music. Dan klinkt er zomaar uit het niets een melodie. Zodra ze dat hoort pakt ze mijn hand en brengt ze me terug naar mijn bed. Voorzichtig drukt ze nog een tedere kus op mijn lippen en legt iets op mijn kaptafel. Snel loopt ze weer richting de spiegel. "Wacht!" zeg ik snel. Ze draait zich langzaam om. "Wie ben jij?" "Later...misschien" zegt je met haar prachtige stem. Dan sluit ik mijn ogen en val weer in slaap....

Ps. deze jurk draagt ze

.....................
...............

......................
...................