5.

Eerst kan ik niks anders doen dan alleen maar kijken. Dan begint mijn maage protesteren en voel ik tranen achterin mijn ogen prikken. Ik blijf hier, er is niks mis, niks aan de hand. Ach laat maar, wie probeer ik voor te liegen? Mijzelf, ja. En aangezien ik voel wat ik voel, kan ik maar beter ophouden met mezelf voor te liegen en naar boven gaan voordat ik hier in tranen uitbarst. Ik sta op en wil naar boven lopen, maar Rowena en Nick blokkeren de enige uitgang. Joe staat acter ze in de gang en trekt een wenkbrauw op. Ik houd het nu echt niet meer en wring mijzelf langs Rowena, waardoor ze zich omdraait en me aan kijkt. Door de tranen, die ik nu echt niet langer tegen kan houden, kan ik niet zien hoe ze kijkt. Ik ren de trap op naar boven, want ik wil niet dat zij mij huilend zien en me een watje vinden. Ik trap een paar ker tegen een kastje aan van verdriet en laat me danmet mijn hoofd in mijn handen op mijn bed zakken. Even later voel ik een hand op mijn schouder en als ik opkijk zie ik dat het Rowena is, ik had haar weer niet binnen horen komen. "Row, je moet minder stil doen als je een kamer binnen loopt," zeg ik, als een poging om mijzelf op te vrolijken. Rowena glimlacht flauwtjes en gaat dan naast me op bed zitten. Ze zegt niks, maar slaat haar armen om me heen en geeft me het gevoel dat ze me nooit meer los gaat laten. "Désirée, ten eerste, ik snap waarom je naar boven ging, maar er is niks om je voor te schamen. Als ik elke keer naar mijn kamer zou gaan als ik moest huilen of iets wat daar op lijkt, zou ik dagen op mijn kamer rondbrengen," zegt Rowena. "Maar jij hebt last van een of ander stemmingswisselingsynroom of zo iets, dus niemand neemt jou iets kwalijk. Ik daarintegen, zo als gewoone, bijna volwassen vrouw niet moeten gaan huilen om een jongen die ik net ken." Rowena glimlacht weer flauwtjes en ik realiseer me dat ik net gezegd heb dat zij niet gewoon is. "Ten tweede," gaat ze verder zonder er iets over te zeggen, "als ik er iets mee te maken heb, dan spijt me dat. En niet liegen! Ik weet dat ik er iets mee te maken heb." Hoe wist zij dat ik zou gaan zeggen dat zij er niks mee te maken heeft? Ik glimlach en droog mijn tranen met mijn hand. "Rowie," ze heeft me nog steeds niet los gelaten, "het is niet jouw schuld. Ik weet niet wat me ovekwam, ik weet niet waarom ik voelde wat ik voelde, maar helaas kan ik het niet veranderen. Het is nou eenmaal al gebeurd." Rowena glimlacht terug. "Ga je mee naar beneden kerst vieren dan? Kevin en Daniëlle zijn er nu ook," zegt ze terwijl ze opstaat en haar hand naar me uit steekt.