Witte hel of hemel? [1/2]

De witte hel of hemel?

Bill Pov,

‘Jongens, het sneeuwt wel heel erg.’ Zeg ik terwijl ik naar de vallende sneeuwvlokken staar. Het is nog geen drie uur s’middags en de straatlantaars branden al. Het is een dag voor kerst. Het sneeuwt al dagen als een bezetene, niet alleen hier in Duitsland maar in heel europa.Waren Tom en ik maar in LA gebleven daar was het teninste warmer dan hier. Hadden we maar Gustav en Georg over kunnen halen om ze naar LA te halen maar die twee wilden graag hierblijven voor onderandere Kerst en hun vriendinnen. Het is begrijpelijk maar ik blijf erbij in LA is het toch aangenamer vooral qua temeperatuur.
‘Bill, maak je nou geen zorgen, we sneeuwen heus niet in!’ Stelt Gustav me gerust. ‘Echt?’ vraag ik. ‘Ja echt, tenminste dat zei de weerman.’ ‘Gustav! Die man heeft het altijd verkeerd!’ Ik nip van mijn koffie. ‘Tom!’ zeg ik geirriteerd. ‘Wat?’ vraagt hij. ‘Je hebt mijn koffie!’ ‘Echt?’ vraagt hij. En hij kijkt op van zijn gitaar. ‘Ja, proef maar.’ Zeg ik. En Tom pakt zijn of ja mijn koffie mok en neemt een slok. En hij trekt een vies gezicht. ‘Je hebt gelijk, hier is jou koffie’ zegt Tom en hij rijkt me mijn koffie aan en ik geef de zijne. Hij is druk bezig met een bridge aan het componeren. Georg geeft hierop commentaar. En aanpassingen. Mijn tekst ligt klaar, we houden even pauze nu, maar Georg en Tom, de diehards gaan door. David, de manager is buiten gaan roken. Ik zucht die gast weet niet van ophouden. De deur valt dicht. ‘Het scheelde niet veel of we zaten ingesneeuwd.’ Meld david als hij binnenkomt. ‘Dat is je ook aan te zien, Sneeuwman’ maakt Tom de opmerking. ‘Jij zou dat nooit hebben gezien, workaholic.’ Is de opmerking die David terugkaatst op Tom. Tom reageert er niet eens op.

‘Bill klaar?’ vraagt Tom. ‘Hmm?’ vraag ik. Ik snap de vraag niet. ‘inzingen?’ ‘oh, ja hoor.’ En we lopen terug naar het opname gedeelte. ‘Waarom maken we geen kerst hit?’ vraagt ik. ‘Bill, denk je dat de fans daar op zitten te wachten?’ is het droge antwoord op mijn vraag van Gustav. ‘Geen idee.’ Antwoord ik maar meteen Tom ploft neer op de bank, ik leun tegen de opnametafel aan. Gustav heeft de stoel waarop Georg het had gemunt ingepikt en Georg gaan nu maar op een andere overgebeven stoel gaan zitten. ‘Jullie leren het nooit af he?’ zucht David als hij binnenkomt en ons ziet hangen op de banken en stoelen. ‘Wat denk jij nou, tuurlijk niet, wie verdienen hier het meeste geld?’ vraagt Tom. Ik zucht en laat hem maar gaan Tom is weer eens in een bijdehante bui vrees ik, vanavond wordt dat nog een lange avond, hij gaat op alles commentaar hebben zelfs op een van de honden die blaffen. Of de weerman die een opmerking maakt. Ik zucht nu al. ‘Bill, wil je het eerste couplet inzingen?’ ik knik en pak het blaadje uit mijn broekzak en loop naar de andere kant van de ruimte met de glasplaat ertussen. Zit de koptelefoon op en leg mijn blad neer. Ik hoor het eerste stuk van de muziek en zet in.

Terwijl ik aan het zingen ben is Gustav die nogsteeds op de stoel zit waar Georg het op heeft voorzien aan het jongleren met iets, ik denk drie mandarijnen. Georg probeert roet hierbij in het eten te gooien en er een tussenuit te pikken. Wanneer dit niet lukt trekt georg een boos gezicht. Ik probeer serieus door te zingen het lukt. Maar als Georg door zijn onhandigheid ergens overstruikeld kan ik mijn lachen niet meer inhouden, en het wonderlijke is dat David niet eens wat doorheeft gehad. ‘Jongens even ophouden oke?’ hoor ik David zeggen. Tom zucht en staat op en lopot de kamer uit. Geen idee wat hij nu weer in zijn hoofd heeft gehaald. Ik volg alles nu met geluid via de koptelefoon die ik op heb. ‘Eindelijk!’ roept Georg als we de tweede poging startten en heeft hoe, geen idee Georg en de stoel en een van de mandarijnen ingepikt. Weer schiet ik in de lach. Als ik een deur hoor en de opname is stil gezet en er plots een bestuurbare auto in mijn richting komt rijden zucht ik. ‘Tom!’ roep ik weer geirriteerd. Binnen no time rijden er nog twee om me heen. Ik zucht. ‘Hoe oud zijn jullie?’ vraag ik. ‘Geen idee, ik ben de tel kwijt geraakt, Kan jij het je nog herinneren?’ vraagt Tom terwijl hij in de deuropening staat de auto te besturen. ‘Tom alstjeblieft.’ Zucht ik. ‘Wat?’ vraagt hij. ‘Ik bel Mama op.’ zeg ik, hij is kinderachtig, dat kan ik ook! ‘Ben je het ook vergeten?’ vraagt Tom aan me. Ik zucht en doe de koptelefoon af. Hij irriteerd me mateloos! Ik loop lang hem heen en ook langs Gustav en Georg. Ik plof neer op de bank en pak mijn kop koffie uit de vensterbank. ‘Ik ga, ik ben het zat.’ Zucht ik. En nadat ik mijn koffie op heb loop ik de kamer uit en naar de kapstok, waar ik mijn jas pak en mijn snowboots tussen die van de anderen uit vis. Als ik de deur open dus kom ik tot de onaangename conclusie dat we zijn ingesneewt. Echt, ik overdrijf niet dit keer.