16.

Met mijn hoofd in mijn handen zit ik in het park op een bankje. Dit kan toch niet? Wie denkt die gozer wel niet dat hij is?! En Bill, hij zei helemaal niks. Zou hij het ermee eens zijn… Nee toch? TOCH?! Gedachtes terroriseren mijn brein en ik slaak verschrikt een gil als iemand zijn hand op mijn schouder legt. Geschrokken kijk ik naar Bill die naast me is komen zitten. “Ik schrok me naar Bill” zeg ik schor. “Sorry…” zegt hij enkel en kijkt naar me. Een misselijk gevoel overspoelt me en het idee dat dit niet goed gaat lijkt steeds duidelijker. “Bill, wat hij zei, dat kan toch niet?” Hij schud zijn hoofd. “Zeg dan wat lul!” denk ik. Hij ademt in en zegt: “Maar Liz…” “Je bent het met hem eens hè?” Bill kijkt me verontsteld aan en kijkt dan weg. Ik slik, ergens snap ik het ook wel… denk ik. “Ik ben een blok aan je been hè?” fluister ik. “Nee, nee! Liz, dat ben je niet. Het is alleen dat nou ja, stel dat ik wel ga touren en van school ga?” “Dan zou het bijna onmogelijk zijn contact te houden?” zeg ik. Hij knikt en pakt een beetje angstvallig mijn hand vast, waarschijnlijk bang dat ik hem weg sla maar dat doe ik niet. Op dit moment is mijn lichaam in tweestrijd. De ene helft zegt dat Bill een lul is en dat het laf is dat hij naar Peter luistert. De andere helft, het softe deel in mij, zegt dat ik niet zo egoïstisch moet zijn, het is logisch dat Bill voor zijn carrière kiest. Het is zijn droom. Bill staart niet wetend wat hij moet doen voor zich uit. Ik sta op en laat Bill’s hand los. Hij springt ook meteen recht en kijkt me vragend aan. “Bill, ik denk dat je moet gaan voor je carrière” zeg ik. Zijn mond valt open en zijn ogen worden vochtig. “M-maak je het uit?” vraagt hij. Ik snik, schud mijn hoofd en laat me weer op het bankje vallen. “Bill dit is te moeilijk. Als je 16 bent moet het niet zo’n moeite zijn je relatie in stand te houden. Dat word ons toch wel fataal op een end” huil ik. Bill slaat een arm om me heen en ik zak een beetje tegen hem aan. “Bill ik wil dat je gaat voor je droom. Dit is jullie kans en die moeten jullie grijpen” “Maar jij bent net zo belangrijk” zegt hij, hij huilt. “Nee” fluister ik. “Jawel, Liz ik zweer het” Ik schud mijn hoofd en veeg wat tranen van mijn gezicht en hijs mezelf weer overeind, Bill meetrekkend. Ik adem diep in, kijk hem recht aan en zeg: “Ik wil dat je krijgt wat je verdient Bill, jullie werken zo hard en doen zo je best. Met mij erbij ben je waarschijnlijk niet waar je over 3 jaar bent” Ik zie de tranen uit zijn ooghoeken komen en ik sla mijn armen rond zijn hals, verberg mijn gezicht in zijn jas. Na 10 minuten laat ik hem los, huilend staren we elkaar aan. “Ik hoop dat je weet wat je doet” fluistert hij. “Ik hoop het ook” fluister ik. Bill steekt zijn handen in zijn zakken en doet een stapje achteruit. Ik sluit mijn ogen, zijn gezicht, zo verdrietig. “Dag Liz” zegt hij zachtjes en ik hoor hoe hij stapje voor stapje weg loopt. Als ik mijn ogen opens en in het donker om me heen kijk is hij weg. Huilend ren ik naar de bushalte en wacht op de bus terug naar Magdeburg. De hele weg zit ik zachtjes huilend in de bus.

Dit is serieus één van de ergste avonden die ik ooit heb meegemaakt. Ik heb hem nog nooit zo overstuur gezien. Zijn gezicht stond zo verdrietig, de tranen die maar niet stopten. Ik kon het niet aanzien. “Maar dit besluit is goed” probeer ik mezelf wijs te maken, “Hij moet zijn droom volgen” Maar van binnen ben ik stukje voor stukje aan het breken.

No I can’t forget this evening,
Or your face as you were leaving,
But I guess that’s just the way,
The story goes.