58. Eh, how can I say this kindly..

Nog een tijdje moesten jullie dit gemekker aanhoren en je was blij toen Deveney eindelijk haar mond hield. Bijna ontsnapte er een diepe zucht uit je mond, maar nog net op tijd kon je die inhouden. Je grinnikte wat in jezelf. Deveney maakte een diepe buiging en keek zelfverzekerd de ruimte rond, alsof ze al zeker wist dat ze de rol zou krijgen. “Nou?” Zei ze arrogant. “Ik heb mezelf weer overtroffen, al zeg ik het zelf.” Het feit dat jullie Deveney allemaal zwijgend aankeken zag zijzelf duidelijk helemaal verkeerd. Je kreunde en sloeg een hand voor je ogen. Wat was dit ontzettend gênant! Niet voor jou natuurlijk, maar je voelde je gewoon even zoals Deveney zich eigenlijk hoorde te voelen. Jules stond als eerste op, je zag hoe hij een grijns op zijn gezicht probeerde te verbergen. De andere twee juryleden echter, lachten als een boer met kiespijn. “Eh, hoe zeg ik dit aardig..” Begon hij, ongemakkelijk met zijn handen frummelend. Je zag hoe Deveneys gezicht zich in een diepe frons trok, maar ze herstelde zich snel. “Dat is een grapje toch?” Giechelde ze, toch iets van haar stuk gebracht. Jules durfde haar niet aan te kijken en staarde naar de grond. “Eigenlijk…” Hij keek om naar zijn medejuryleden, maar toen hij zag dat hij van hen niet veel hulp kon verwachten keek hij toch maar weer naar Deveney. “Het was niet zo goed, Deveney. Eigenlijk helemaal niet goed.” Zei hij, maar hij hield het nog aardig netjes, vond je. Deveneys gezicht veranderde van gemaakt blij naar verbaasd en daarna vervormde het zich tot een woedende frons. Daar werd ze niet echt knapper van. Deveney keek naar Jules en besefte toen dat hij het meende: haar kans op de rol was zo goed als verkeken. Haar felgroene ogen boorden zich in de jouwe. Ze balde haar vuisten en begon hevig te trillen. “Dit is allemaal jóuw schuld!” Zei ze kwaad. “Als jij mijn leven niet was binnengewandeld…” Met minacht in haar stem corrigeerde ze zichzelf: “Gerold, met die stomme kloterolstoel van je, had ik deze rol gehad! Dan was ík wereldberoemd geworden en niet jij: een ongetalenteerd lelijk rotkind!” Terwijl ze dat zei trok ze zelfvoldaan haar truitje recht en rende stampvoetend de auditieruimte uit, een spoor van verbazing achterlatend.