052

“Ik haat water!” Riep Jacob boos en hij schudde heen en weer waardoor er overal waterdruppels heen vlogen. “Ik vind het wel leuk.” Zei ik met een grijns. “Ja jij bent niet zeiknat.” Jammerde Jacob en hij ging verontwaardigd op de grond zitten. “He ik mocht oefenen op jou zolang ik voorzichtig deed. Nou ik deed voorzichtig.” Zei ik grijnzend. “Irritant kind.” Zuchtte Jacob en hij stond weer op. “Nee, Julie is irritant. Ik niet, ik ben lief.” Zei ik en ik maakte in een beweging een golf van water en liet dat over Jacob heen vallen. “CHRISTINE!” Riep hij verontwaardigd. “Jaa?” Zei ik met een grijns. “Ik krijg je wel!” Riep hij en hij kwam op me af rennen. Oke, ik denk dat ik er maar van tussen ga. Ik rende snel tussen de bomen door richting huis. “Hee wacht jij!” Hoorde ik Jacob roepen maar ik negeerde hem. Wat is het toch leuk om veel sneller te zijn.

Toen ik bijna bij de rand van het bos aanwas gekomen sprong ik snel omhoog en ging ik op een tak zitten. Jacob liep onder me door en keek daarna omhoog. “Ik ruik je.” Zei hij en hij liep het bos uit. “Oh ja, is ook zo.” Mompelde ik en ik sprong uit de boom en liep achter hem aan. “Je bent nog steeds lekker nat.” Zei ik met een grijns. “Maar weet je, je hebt geluk dat je een hond bent. Die houden tenminste nog van water, katten houden niet van water.” Zei ik lachend. “Shut it bloodsucker.” Siste Jacob en hij liep snel zijn huis binnen. Ik liep lachend achter hem aan maar zag toen Julie zitten. Ik keek haar geïrriteerd aan maar negeerde haar daarna maar. “Wat is er met jou gebeurd?” Vroeg Elena verbaasd. “Christine.” Was het enige wat Jacob zei. Geoefend met het element water? Vroeg Elena via haar gedachten en ik knikte. Goed zo, je leert al snel!. Ik keek Elena met een grijns aan. “Ik ga maar naar huis denk ik, avond eten ofzo.” Zei ik en ik wou weglopen. “Je hoeft niet naar huis, je vader eet hier ook.” Zei Elena met een glimlach. “Maar, ik wil hier niet eten.” Zei ik en ik liep het huis uit. Waarom zou ik hier blijven, het eten ziet er vies en ranzig uit. En buiten dat om, ik eet niet eens. Dus wat moet ik daar? Een beetje met Julie gaan praten? Nou dacht het dus niet. “Chris je blijft hier.” Zei Elena boos en ik draaide me om. Elena stond met haar armen over elkaar in de deuropening. “Ik wil niet.” Zei ik boos. “Je lijkt nu net een kleuter. En dit moet degene zijn die o zo machtig is en die de wereld aan kan? Nou dan zorg je er eerst maar eens voor dat je volwassen wordt.” Zei Elena. “Je bent mijn moeder niet.” Siste ik en op dat moment bedacht ik me iets. Elena is wel mijn moeder. “Dat ben ik wel.” Zei Elena met een grijns. “Misschien had je er dan bij moeten zijn toen ik opgroeide. Misschien had je er bij moeten zijn toen papa mij ging opvoeden. Wie weet was ik dan wel ‘volwassen’. “ Zei ik boos en ik liep weg. Oke, dit was gemeen. Dit was heel gemeen Christine. Ik draaide me om en zag de tranen in Elena haar ogen. Shit, ik heb het nu echt verkloot.