It’s all most time 4.5

Terug op de kamer stapte in onder de douche. Het programma dat ingesteld was, masseerde mijn blote rug. Ik dacht terug aan vannacht. Ik had niet meer gedroomd, maar ik kon toch niet elke avond bij hem gaan liggen? Ik wilde hem geen hoop geven dat het tussen ons ooit wat zou worden, want ik wist het echt nog niet. Hij herinnerde me zo veel aan Milo, maar hij kon er niks aan doen dat hij zo veel op hem leek.
Het programma was afgelopen. Ik droogde me af en kleedde me aan. Iedereen zat al aan tafel. Ik schoof ook aan. “Nou, het is een grote dag vandaag,” zei Annabel.
“Ik hoop dat alles goed gaat,” zei Demian. “Wat had ik nou gezegd over dat je in jezelf moet geloven?” zei Lexus. “Ja, je hebt gelijk.”
Sloan was verdacht stil. Ze wiebelde een lepeltje steeds tussen haar vingers heen er weer van de zenuwen.
Lucinda en Keneau kwamen de kamer binnen lopen. “Lexus, Alicdee, we gaan jullie tributen ontvoeren,” zei Keneau.
“Als je ze levend terug brengt,” zei ik lacherig. “Levend en zeer mooi.”
“Gaan jullie mee?” vroeg Lucinda. Slaon legde het lepeltje waar ze mee speelde neer en stond op. Demian volgde haar. Ze verlieten de kamer.
"Alicdee, ik heb nog even contact gehad met Dueca. Alles gaat nog gewoon door. Er is niks veranderd aan onze plannen. Ze waren trouwens verrast door de scores van Sloan en Demian.” Dat was een gehele geruststelling.
“Kan ik nog iets doen?” vroeg ik. “Hier blijven en Sloan en Demian begeleiden bij interviews. Ik moet nog even naar het hoofdkwartier. Heb een afspraak met meneer Baruchi. Daarna kom ik ook.”
“Oke,” antwoordde ik. "Tot zo dan," zei hij en ging onze verdieping af.

Nu was het wachten geblazen, maar het kon nog wel even gaan duren, aangezien Sloan en Demian nog maar net weg waren. En onder handen genomen worden door je styliste kon ik weet niet hoe lang duren. Ik keek TV. Er ging een uur voorbij. Daarna wandelde ik wat over de verdieping. Twee uur gingen voorbij. Na eindelijk drie uur kwam Lucinda de kamer binnen. “We zijn klaar.”
Niet veel later stapte ook Demian binnen. Hij zag er gewoon perfect uit. Zijn pak was bijna goudkleurig door de metallic glans die het had. Zijn haren zaten netter dan ooit. Ook zijn huid glom bijna, zo strak en gaaf. “En hoe zie ik er uit?” vroeg hij. “Beter kan bijna niet,” antwoordde ik. Een glimlach sierde zijn gezicht. Keneau stapte nu naar binnen. “Mag ik je de lieftallige, beeldschone en ook wel stoere Sloan voorstellen,” preekte hij.
Sloan liep rustig de kamer binnen. Ik schrok even. Ze leek wel drie jaar ouder dan ze werkelijk was. Maar dat gaf haar haar stoere maar ook verleidelijke uitstraling. De jurk was, zoals afgesproken, groen. Elegant, niet te veel tierelantijnen. Haar buik was half bloot en de banden die er langs liepen waren afgezet met stenen. Ook op de rok zaten een heleboel stenen. Ook had Sloan een grote groene roos in haar haar. Een kleur die in de natuur weinig tot bijna niet voor kwam. “Wauw, geweldig,” zei Annabel die net terug die verdieping op kwam. “Sloan, draai een rondje?” vroeg Keneau aan haar. Ze was echt heel mooi.
“Gelukkig zijn jullie klaar,” zei Annabel. “Ik moet jullie gelijk mee nemen. Het is tijd.”
“Alicedee, ga je ook mee?” Ik knikte en we liepen naar de lift. Die suisde naar beneden naar de grote hal. Daarna nam ik afscheid van Sloan en Demian en zocht ik mijn weg naar het plein dat voor het trainingscentrum ligt.
Er was net zoals bij de openingsceremonie een tribune voor ons gereserveerd. Ik nam plaats op mijn stoel. En had goed uitzicht over het podium. Het plein was al goed gevuld met bewoners van het Capitool. De mensen waren in de stemming. Camera's vlogen je om de oren. Het was bijna tijd om te beginnen.

Op dat moment kwamen Kenaeu en Lucinda gevolgd door hun team en Lexus de tribune op.
Gelukkig ze waren op tijd. “Zien ze er mooi uit?” vroeg Lexus. toen hij ging zitten “Beeldschoon,” was mijn antwoord.. Op dat moment kwam Liala Havensburger het podium op. Het gejuich barstte los. Ze was mooi en elegant, maar was niet te opvallend. Dat was opzettelijk gedaan zodat de tributen niet bij haar in het niets zouden vallen.
Een andere vrouw stond met een oortje naast haar en telde af: vijf, vier drie… en telde verder met haar vingers. De uitzending begon.

“Goedenavond dames en heren in het Capitool en heel Panem,” zei ze met een camera op haar gericht. Het publiek werd weer helemaal enthousiast. “Morgen beginnen de Hongerspelen en vanavond gaan we eens even lekker babbelen met onze deelnemers.”
Ze praatte aan één stuk door. Er kwam bijna geen einde aan, totdat ze de tributen voor ging stellen. Nu begon ik zelfs zenuwachtig te worden. “En hier zijn ze dan: de tributen van de 56ste Hongerspelen!”
Jaëlle natuurlijk voorop. Iedereen was zo mooi. Sloan liep op haar buurt op en Demian achter haar aan. “Keneau, man wat een talent heb je,” zei Lexus tegen hem. “Thanks, man. Maar vergeet Lucinda niet.”
“Jullie zijn allebei goed.”

De interviews begonnen. De tributen van district een en twee brachten het er goed van af. Het publiek was gelijk weg van ze. Quirron en Jayden kregen nog een groter applaus dan alle tributen die voor hen waren geweest. Nou was het afwachten tot onze tributen aan de beurt waren. Toen riep Laila Sloan bij zich. Haar loopje ging bijna perfect. Ze zocht oogcontact met ons. Volgens mij was ze bang iets fout te doen, maar ze straalde het helemaal niet uit.
“Zo Sloan, hoe voel je je nu als je hier zo op het podium staat?” vroeg Laila.
“Het overvalt me een beetje, maar het is geweldig,” was haar antwoord. Een goed en diplomatiek antwoord. Een antwoord waar het publiek heel vrolijk van werd.
Laila vroeg nog wat over haar familie en haar leven. Sloan antwoordde netjes.
“Nou Sloan, nog één vraag en dan is je medetribuut aan de beurt. Wie denk je dat je grootste concurrent tijdens de spelen gaat worden?”
Dit was een van de ergste vragen die ze aan je konden stellen. Dit betekende oorlog tussen haar en degene die ze zou noemen. Ze ging een doelwit worden. Angstig keek ik naar Lexus, die ook even niet wist wat hij moest doen. Sloan twijfelde eventjes met antwoorden. “Tairo,”
kwam er uit haar mond. Dit ging fout, Tiaro was een te sterke tribuut voor haar. De camera’s schoten heen er weet tussen Sloan en Tiaro. Dit betekende oorlog.
“En waarom hij?” vroeg Laila. “Omdat hij mij heeft uitgedaagd tijdens de trainingen.”
Laila lachte. “Nou Tiaro, watch your back. En bedankt Sloan, voor dit gesprek.”
Dit was niet goed. Helemaal niet goed zelfs. Ik was er even niet helemaal bij toen Laila Demian bij haar riep. Ik zag aan Sloan dat ze zich ongemakkelijk op haar stoel voelde toen ze ging zitten “Wat heb je een mooi pak aan,” zei Laila. “Dank je, maar alle eer gaat naar onze stylisten Kenaeu en Lucinda.” Hij wees naar ons. De camera’s gingen naar Kenaeu en Lucinda. Ze zwaaiden even, met een glimlach op hun gezicht, maar ik was met Sloan bezig. Ik probeerde oogcontact te maken, maar ze ontweek me. Bang dat ze het fout had gedaan, maar niemand had die vraag aan zien komen. Het was niet haar schuld.
Laila praatte met Demian. Demian klonk ineens een beetje boos. “Ik ben Demian Copeland-Page en zo zullen jullie mij zien en niet als de zoon van de burgemeester.”
“Ja, nee, natuurlijk,” stamelde Laila. De rest van het gesprek volgde ik niet helemaal, terwijl ik dat wel had moeten doen. Voor ik het wist zat Demian al weer op zijn stoel en waren de laast twee tributen aan de beurt.
Daarna sloot Laila af. “Morgen beginnen de spelen. Mis het niet. Goedenacht Panem.”
Ik wist niet hoe snel ik bij Sloan moest komen. Het Capitool had haar in kwaad daglicht gezet. Misschien was het nog te redden, misschien niet.