19. Pushing

Ik zat ingezakt op een stoel op de veranda te kijken naar Seth die op Drew aan het passen was. Een tijdje geleden was ik er al achter gekomen dat het waarschijnlijk het beste was als Seth nooit kinderen kreeg.
Ik hoorde de deur open en dicht gaan en zag mijn moeder.
"Leah?"
"Ja?"
Ze aarzelde even. "Ben je écht van plan om hier te blijven?"
"Hoezo?" Ik lachte vreugdeloos. "Er is nergens iets waar ik heen zou kunnen."
"Maar je wilt het wel?"
Ik fronste. "Nee." Loog ik.
"Je liegt." zei ze stellig.
"Waarom zou ik liegen?" probeerde ik haar af te weren.
"Omdat je bang bent om het te laten zien. Omdat je niet wilt toegeven wat je voelt. Leah, ik ben je moeder, ik ken je al je hele leven, en ik kan het aan je zien als er iets aan de hand is."
Ik zuchtte. "Nee, Mam. Ik ben gewoon wat dingen aan het uitzoeken voor mezelf. Dat kost tijd, en ik word er misschien een beetje depri van, niks aan de hand."
Daar ging ze dus nooit in trappen.
"Leah." zei ze verontwaardigd.
Ik keek haar zogenaamd onwetend aan.
"Kijk niet zo onnozel en lieg niet tegen me. Als je hier echt had willen zijn, had je al een baan gezocht."
Ik sprong op. "Dus dáár gaat het om. Dat ik niet aan het werk ben."
Ze zuchtte diep. "Nee, meisje, het gaat erom dat jij alles doet voor iets waar je je zinnen op zet. Als je dit echt had gewild had je harder geprobeerd te settlen."
"Mam, ik ben hier net 3 dagen!"
"En je hebt nog niet een keer naar advertenties gezocht. Zo ben je gewoon niet."
Ik draaide me om en liep weg.
"Leah! Waar ga je heen!?" riep mijn moeder me na.
"Em opzoeken, ze weet nog niet eens dat ik hier ben." riep ik over mijn schouder, en ik begon te rennen. Echt boos was ik niet, maar ik wilde gewoon even wat rust, daar was ik ten slotte voor gekomen.
Natuurlijk ging ik mijn nichtje niet opzoeken, ik had echt geen zin om pijn om Sam te faken. Toen ik zeker wist dat ik uit het zicht was veranderde ik van richting en liep ik naar first beach.
Het voelde goed om het vertrouwde strand weer te zien en het zand tussen mijn tenen te voelen.
Halverwege het strand plofte ik neer. Al in gedachten verzonken begon ik aan een stukje brandhout te pulken. Zou iedereen me doorhebben? Mijn moeder en Jake in ieder geval wel, en het zou me niets verbazen als Seth zich gewoon stilhield.
Ik zuchtte. Ze wisten dat er iets was gebeurd, oké. Niemand zou ooit op het idee komen dat een wolf kon imprinten op een vamp.
Jason... Wat zou hij gedacht hebben? Wat zou hij nú denken?
Ik liet me achterover vallen in het zand en sloot mijn ogen. Over Jason nadenken had toch geen zin. Ik mocht hem niet opzoeken. Hij bestond niet meer. Niet voor mij ten minste.
Het enige probleem was dat dat niet waar was. Hij bleef maar niet uit mijn gedachten, wat ik ook probeerde.
"Leah?" hoorde ik iemand achter me.
Ik zuchtte.